אַמאָל זײַנען געווען צוויי ברידער: איינער אָן אָרעמער און דער אַנדערער אַ רײַכער. האָט דער אָרעמער ברודער געדרייט זיך לעבן דעם רײַכן ברודער און אָפּגעלעקט בײַ אים אַ ביינדל, אַז ס’איז נאָך געבליבן פֿאַר זײַן ווײַב און קינדער. געגאַנגען, וווּ מ’האָט אים געשיקט און געטאָן, וואָס מ’האָט אים געהייסן.
איין מאָל איז ער געשטאַנען בײַם טויער און אָפּגעהיט, אַז אַ פֿרעמדער זאָל צו זײַן ברודער ניט אַרײַנגיין. זעט ער, ווי עס קומט צו אַ קליין מענטשעלע מיט אַ גאָלדן קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ און טראָגט אויף דער פּלייצע אַ זעקעלע. שטעלט אים דער אָרעמער ברודער אָפּ און פֿרעגט:
— ווער ביסטו?
ענטפֿערט דאָס מענטשעלע:
— איך בין דײַן ברודערס מזל.
— וואָס זשע טראָגסטו אין דײַן זעקעלע?
ענטפֿערט דאָס מענטשעלע:
— גאָלדענע גליקן.
דערהערט אַזאַ זאַך, פֿרעגט דער אָרעמאַן בײַם קליינעם מענטשעלע:
— אפֿשר ווייסטו, וווּ מײַנע גליקן זײַנען?
— אַוודאי, ווייס איך! נאָר ס’וועט דיר גאָר ניט אַרויסקומען דערפֿון, אַז כ’וועל דיר עס זאָגן.
הייבט אָן דער אָרעמער ברודער בעטן: "וואָס אַרט עס דיך, קליין מענטשעלע, גיב מיר אַ געלעגנהייט... אַנדערש וועל איך דיך צו מײַן ברודער ניט אַרײַנלאָזן!" ער האָט אַזוי לאַנג געבעטן און געסטראַשעט, ביז דעם קליינעם מענטשעלע איז עס נימאס געוואָרן און ער האָט נאָכגעגעבן.
— גוט, זאָלסט אָבער וויסן, אַז דײַנע גליקן ליגן ערגעץ אין אַ ווײַט פֿעלד, פֿאַרוויסט און פֿאַרוואַקסן. ס’איז שווער אַהין צוצוקומען.
דעם אָרעמאַן האָט עס סײַ־ווי ניט אָפּגעשטעלט. ער האָט ווײַטער געבעטן און געוויינט, אַז דאָס מענטשעלע זאָל אים פּינקטלעך זאָגן, וווּ דער וועג ליגט צו זײַנע פֿאַרוואָרפֿענע גליקן.
— גוט. כ’וועל דיר זאָגן. זאָלסטו גיין גלײַך, גלײַך און ווײַט, ווײַט. בײַם סוף וועסטו זען אַ גרויסן, גרויסן בוים. בלײַב שטיין און זאָג: "בוים, בוים, ברענג מיך צו מײַן טרוים!" וועט פֿונעם אויסהויל אַרויסקומען אַ קליין מענטשעלע מיט אַ זילבערנעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ. דאָס איז מײַן ברודער. ער וועט דיר זאָגן וואָס צו טאָן ווײַטער.
דער אָרעמער ברודער האָט זיך דערפֿרייט און זיך באַלד געלאָזט אין וועג אַרײַן. ער איז געגאַנגען גלײַך, גלײַך און ווײַט, ווײַט. בײַם סוף איז ער געבליבן שטיין בײַ אַ גרויסן בוים. ער האָט זיך אַרומגעקוקט, אָבער קיינעם ניט געזען. שוין זשע האָט אים דאָס קליינע מענטשעלע אָפּגענאַרט. פּלוצעם האָט ער זיך געכאַפּט, אַז מע דאַרף זאָגן די פּאַסיקע ווערטער. האָט ער זיי געזאָגט: "בוים, בוים, ברענג מיך צו מײַן טרוים!"
ווי נאָר ער האָט די ווערטער געזאָגט, איז פֿונעם שוואַרצן אויסהויל אַרויסגעקומען אַ קליין מענטשעלע, ווי צוויי טראָפּנס וואַסער ענלעך צום ערשטן מענטשעלע, נאָר מיט אַ זילבערנעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ.
— וואָס ביסטו געקומען? — האָט געפֿרעגט דאָס קליינע מענטשעלע.
— דײַן ברודער האָט מיר געזאָגט, אַז דו ווייסט דעם וועג צו מײַנע גליקן.
— אמת, זאָלסטו אָבער וויסן, אַז דײַנע גליקן ליגן ערגעץ אין אַ ווײַט פֿעלד, פֿאַרוויסט און פֿאַרוואַקסן. ס’איז שווער אַהין צוצוקומען.
— כ’ווייס, אָבער דאָס וועט מיך סײַ־ווי ניט אָפּשטעלן.
— גוט. זאָלסטו גיין גלײַך, גלײַך און ווײַט, ווײַט. בײַם סוף וועסטו זען אַ טיפֿן, טיפֿן ברונעם. וואַרף אַהין אַרײַן אַ שטיינדל און זאָג: "ברונעם, ברונעם, ווײַז דײַן פּנים!" וועט פֿון דאָרט אַרויסקריכן אַ קליין מענטשעלע מיט אַ מעשענעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ. דאָס איז מײַן ברודער. ער וועט דיר זאָגן וואָס צו טאָן ווײַטער.
דער אָרעמער ברודער האָט זיך דערפֿרייט און זיך באַלד געלאָזט אין וועג אַרײַן. ער איז געגאַנגען גלײַך, גלײַך און ווײַט, ווײַט. בײַם סוף איז ער געבליבן שטיין בײַ אַ טיפֿן, טיפֿן ברונעם. ער האָט זיך אַרומגעקוקט, אָבער קיינעם ניט געזען. שוין זשע האָט אים דאָס קליינע מענטשעלע מיטן זילבערנעם קאַפּעליושל אָפּגענאַרט. פּלוצעם האָט ער זיך געכאַפּט, אַז מע דאַרף זאָגן די פּאַסיקע ווערטער: האָט ער זיי געזאָגט: "ברונעם, ברונעם, ווײַז דײַן פּנים!"
און ווידער איז געשען אַזוי, אַז ווי נאָר ער האָט די ווערטער געזאָגט, איז פֿונעם שוואַרצן ברונעם אַרויסגעקומען אַ קליין מענטשעלע, ווי צוויי טראָפּנס וואַסער ענלעך צו די ערשטע צוויי מענטשעלעך, נאָר מיט אַ מעשענעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ.
— וואָס ביסטו געקומען? — האָט געפֿרעגט דאָס קליינע מענטשעלע.
— דײַן ברודער האָט מיר געזאָגט, אַז דו ווייסט דעם וועג צו מײַנע גליקן.
— אמת, זאָלסטו אָבער וויסן, אַז דײַנע גליקן ליגן ערגעץ אין אַ ווײַט פֿעלד, פֿאַרוויסט און פֿאַרוואַקסן. ס’איז שווער אַהין צוצוקומען.
— עס מאַכט ניט אויס, ווײַז מיר דעם וועג!
— גוט. גיי גלײַך, גלײַך און ווײַט, ווײַט. בײַם סוף וועסטו זען אַ ברייט פֿאַרוואַקסן פֿעלד. דאָרטן וועלן ליגן אַ סך קליינע מענטשעלעך און שלאָפֿן. זאָלסטו זיי ניט וועקן. געפֿין נאָר איין מענטשעלע מיט אַ שמאַטענעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ. גיי שטילערהייט צו אים צו און וועק אים אויף. ווײַטער וועסטו שוין אַליין פֿאַרשטיין, וואָס מע דאַרף טאָן.
דער אָרעמער ברודער האָט זיך דערפֿרייט און זיך באַלד געלאָזט אין וועג אַרײַן. ער איז געגאַנגען גלײַך, גלײַך און ווײַט, ווײַט. בײַם סוף איז ער געבליבן שטיין בײַ אַ ברייט פֿאַרוואַקסן פֿעלד. אויפֿן פֿעלד זײַנען געלעגן אַ סך קליינע מענטשעלעך און געשלאָפֿן. זיי האָבן אַזוי שטאַרק געכראָפּעט, אַז פֿון זייערע אויערן איז געגאַנגען אַ רויך.
דער אָרעמער ברודער האָט לאַנג געזוכט מיט די אויגן דאָס קליינע מענטשעלע מיט אַ שמאַטענעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ, ווײַל אַלע זײַנען זיי געווען ענלעך איינער אויפֿן אַנדערן, און אַלע אין איינעם — אויף יענע דרײַ ברידער. סוף־כּל־סוף, האָט דער אָרעמער ברודער באַשלאָסן בײַ זיך, אַז ער וועט צוגיין צו דעם מענטשעלע וואָס ליגט אין סאַמע עק פֿעלד און כראָפּעט העכער פֿון אַלע אַנדערע. שטילערהייט, חלילה, ניט אויפֿצוּוועקן קיינעם ניט, איז ער צוגעקומען צו דעם מענטשעלע וואָס ער האָט געדאַרפֿט און אים אָנגעהויבן וועקן: "גענוג שוין פּאָפֿן [*] ! ווײַז מיר, וווּ מײַנע גליקן נעכטיקן און טאָגן!" אַזוי האָט ער אויסגעשריִען דרײַ מאָל, ביז דאָס קליינע מענטשעלע האָט אויפֿגעמאַכט די אויגן און אַ גענעץ געטאָן.
— זאָג, טײַערער, שלאָף ניט! מײַן ווײַב און קינדער זײַנען הונגעריק! זיי וואַרטן אויף מיר, כ’זאָל שוין קומען צוריק מיט מײַנע גליקן!
האָט דאָס קליינע מענטשעלע מיט דעם שמאַטענעם קאַפּעליושל אויפֿן קאָפּ זיך אַ קראַץ געטאָן דעם נאַקן און אַרויסגעשלעפּט פֿון זײַן בוזעם אַן איי.
— וואָס זאָל איך מיט דעם איי טאָן? — האָט געפֿרעגט, אַ פֿאַרחידושטער, דער אָרעמער ברודער.
ווי אַן ענטפֿער, האָט דאָס קליינע מענטשעלע זיך אויסגעדרייט צו אים מיט דער פּלייצע און ווײַטער געכראָפּעט.
אַרײַנגעלייגט דאָס איי אין אַ קעשענע, האָט דער אָרעמער ברודער פֿאַרלאָזט דאָס פֿעלד. געקומען אַהיים איז ער שפּעט בײַ נאַכט, ווען אַלע אין שטוב האָבן שוין געזען דעם דריטן חלום — אַ בייזער, ווי די צוויי פֿריִערדיקע חלומות. דער אָרעמער מאַן האָט זיך אַ ווײַלע צוגעהערט, ווי עס בורטשעט אין די ליידיקע בײַכער פֿון זײַן ווײַב און קינדער, אַוועקגעלייגט דאָס איי אויף דער פּאָליצע איבער דעם אויוון, און אַ מידער זיך געלייגט שלאָפֿן.
פֿאַרטאָג האָט ער זיך אויפֿגעכאַפּט פֿון אַ לאַנג פֿאַרגעסענעם גערוך. זײַן באַלעבאָסטע האָט באַלעבאַטעוועט בײַ דעם אויוון. אַזאַ פֿריילעכע האָט דער אָרעמער ברודער שוין לאַנג זי ניט געזען.
— וואָס איז אַזוי די שׂימחה גרויס? — האָט ער געפֿרעגט זײַן ווײַב.
— דו וועסט ניט גלייבן, — האָט זי אים געענטפֿערט. — איך שטיי הײַנט אויף און זע אויף דער פּאָליצע ליגט אַן איי. האָב איך שוין געהאַט וואָס צו געבן די קינדער עסן.
— מיט איין איי אַ גאַנצע כאָפּטע קינדער אָנגעאָדעוועט? — האָט דער אָרעמער ברודער געפֿרעגט.
— שטעל זיך פֿאָר!.. און ס’איז נאָך געבליבן אַ האַלבע סקאָווראָדע! אַ גליק האָט אונדז געטראָפֿן!