April, 2008

שטערן אויפֿן הימל

פֿון מאיר חרץ

און דאַנקען גאָט, די שטערן האָבן ווידער
באַוויזן זיך אין הימל ווי אַ מאָל
און ווידער קלינגען אַלטע שטערן־לידער
און טאַקע ווידער און טאַקע נאָך אַ מאָל.

דאָס זעלבע לאַנד. די זעלבע שטערן ווידער,
וואָס שײַנען ווידער איבער באַרג און טאָל,
פֿון בבֿל ברענגט מען היים די ציון־לידער,
די ניט־באַפֿלעקטע לידער פֿון אַ מאָל.

און ווער סע נעמט אונדז אויף מיט קידער־ווידער,
מיט בבֿל־דזשאַז, מיט הייזעריקן קול,
מיר ענטפֿערן: די שטערן האָבן ווידער
באַוויזן זיך אין הימל ווי אַ מאָל.

* * *

פֿון בינם העלער

די נײַע גאַסן וואָלט איך אָנגערופֿן
מיט נעמען פֿון די אַלע יונגע דיכטער,
וואָס תּיכּף נאָך די סאַמע ערשטע פּרוּוון,
פֿאַרשניטן האָט אַ טויט אַן אומגעריכטער.

פֿאַראַן בײַ מיר אַ פּאָלקע אויף דער שאַפֿע
מיט דינע ביכלעך פֿון די ערשטע לידער,
און דאָרט פֿאַרזאַמלט איז דאָס גאַנצע שאַפֿן
פֿון די פּאָעטן — מײַנע יונגע ברידער.

און יעדעס ביכל גרינג איז ווי אַ שאָטן,
נאָר ווי איך נעם און מיש דערין די בלעטער,
דערפֿיל איך ווי עס וואָלט געווען געלאָדן
מיט ניט דערלעבטע ליבשאַפֿטן פֿון שפּעטער.

די שורות זײַנען נאָך ניט קיין געניטע,
די לײַדשאַפֿטן — נאָך ניט קיין באַהערשטע,
און דאָך, מײַן האַרץ שטעלט אָפּ זיך לויטן ריטעם
פֿון אָט די לידער — איינציקע און ערשטע.