“משל־קאַפּאָשל", — דו ווייסט, וואָס דאָס מיינט?
— מסתּמא אַ פֿויגל אַזאַ, און אפֿשר אַ קווייט —
מיט בלעטלעך צעפּושלט־צעמאָשלט —
צעפֿליִען זיך גרייט,
ווי הינדעלעך געלע,
זיך צעפּישטשען פֿאַר פֿרייד.
— ניין. משל־קאַפּאָשל איז אַ חיה געוויס,
אַ בייזע, אַ ווילדע, מיט אַ בײַסיקן פּיסק.
און אפֿשר אַפֿילו אַ מאָנסטער,
אַן עכטער וואַמפּיר,
וואָס רײַסט זיך בײַ נאַכט
אין פֿאַרשלאָסענער טיר.
— און אפֿשר זיי ביידע, קאַפּאָשל און משל,
קומען אָן פֿון אַ ווײַטן פּלאַנעט...
דערפֿאַר זייער לשון,
פֿון משל־קאַפּאָשל,
ניט יעדן פֿון אונדז איז באַקענט.
— אויב אַזוי, איז אויך מײַן באָבע
פֿון אַ ווײַטן שטערן אַראָפּ,
און פֿון דאָרטן געבראַכט
די מציאה אָסאָבע[1] —
איר משל־קאַפּאָשל שפּראַך.