טײַערע חזנטע,

איך בין צוזאַמען מיט מײַן חבֿר שוין מער ווי אַ יאָר. ער איז אַ וווילער יאַט, און האָט אַלע מעלות וואָס איך זוך אין אַ מאַן. ער האָט דרך־ארץ פֿאַר מיר, פֿאַרדינט ווי אַן אַדוואָקאַט, שטאַמט פֿון אַ משפּחה מיט אַ ייִחוס און איז סימפּאַטיש צו מײַן משפּחה. איך בין געווען גליקלעך פֿון אונדזער באַציִונג. אָבער לעצטנס, איז מיר נימאס געוואָרן. מיר זענען פֿאַרקראָכן אין אַ לאָך, ווי אַן אַלט חתונה־געהאַטע פּאָרל, כאָטש מיר זענען בלויז 27 און 33 יאָר אַלט. איך טראַכט, אַז ס׳איז שוין צײַט איך זאָל זיך צעשיידן מיט אים, אָבער אפֿשר האָב איך אַ טעות. ווי מיינט איר?

נימאס געוואָרן

טײַערע חזנטע,

מײַן טאַטע איז אַ ייִד פֿון דער שארית־הפּליטה. ס׳איז געווען נישט לײַכט צו וואַקסן מיט אַזאַ פֿאָטער. זעלטן האָט ער גערעדט צו זײַנע דרײַ קינדער. ווען ער האָט יאָ גערעדט, האָט ער אונדז געזאָגט מוסר וועגן אונדזערע מאַנירן (וועלכע זענען געווען גאַנץ גוטע), אונדזערע צייכנס אין שול (וועלכע זענען אויך געווען גאַנץ גוטע). מײַן טאַטע האָט קיין מאָל נישט גערעדט וועגן זײַנע איבערלעבונגען בעתן חורבן און מע האָט אונדז געלערנט אים נישט צו פֿרעגן וועגן דעם.

איצט גייט עס באַרג אַראָפּ מיטן טאַטנס געזונט. בדרך־כּלל איז ער בײַ די קלאָרע געדאַנקען, אָבער אַ מאָל ווערט ער צעמישט און הייבט אָן צו רעדן אויף ייִדיש, רופֿט מיך בײַ זײַן שוועסטערס נאָמען. מיר זענען פֿריִער קיין מאָל נישט געווען אַזוי נײַגעריק צו וויסן וועגן זײַן חורבן־געשיכטע, אָבער הײַנט האַלט איך, אַז די צײַט איז געקומען ווען מע דאַרף דאָס הערן. מײַן ברודער און שוועסטער זענען נישט מסכּים און האַלטן, מע זאָל אים לאָזן צורו.

וואָס האַלט איר איז מער וויכטיק — צו וויסן וואָס ס׳איז געשען, אָדער צו לאָזן אונדזער טאַטן אַליין?

צווייטער דור