טײַערע חזנטע,
איך האָב זייער אַ פֿײַנעם בחור. פֿאַר אים, האָב איך געהאַט אַנדערע בחורים, אָבער נישט אַזוי גוט ווי ער. סוף־כּל־סוף, דאַכט זיך מיר, האָב איך געפֿונען וואָס איך זוך. אויסצורעכענען אַלע זײַנע מעלות וואָלט געדויערט צו לאַנג.
מײַן מאַמע איז מײַן בעסטע חבֿרטע, און זי און מײַן בחור האָבן שוין פֿאַרבראַכט אַ ביסל צײַט צוזאַמען בײַ אונדז אין שטוב. זי האָט געזען ווי גליקלעך איך בין. האָט זי אים אויך ליב באַקומען און האָט ליב צו פֿאַרברענגען צײַט מיט אים.
אָבער סע דאַכט זיך איר, אַז מײַן בחור האָט זי נישט ליב. דאָס איז פֿאַר מיר געווען אַ חידוש. זי האָט ווײַטער דערציילט, אַז ער הייבט קיין מאָל נישט אָן קיין שמועס מיט איר, און זי האָט דאָס געפֿיל, אַז ער איז העפֿלעך, אָבער האַלט נישט פֿון איר. עס קרענקט מיך, וואָס זי טראַכט אַזוי; איך האַלט נישט, אַז ס‘איז בכלל אמת. זאָל איך רעדן מיט מײַן בחור וועגן דעם, אָדער פֿאַרגעסן אין דעם ענין?

צווישן צוויי נאָענטע

טײַערע "צווישן צוויי נאָענטע",
איך וואָלט גאָרנישט געזאָגט אײַער בחור; ס‘וואָלט נישט געקלאַפּט. אויב אײַער בחור האָט טאַקע ליב אײַער מאַמען, וועט דאָס אים נאָר געבן אַ שטאָך. אויב ער האָט נישט ליב אײַער מאַמען, וועט עס סײַ־ווי־סײַ אים געבן אַ שטאָך. ווען איר וואָלט גערעדט מיט אים וועגן דער פּראָבלעם, וואָלט עס אים נאָר פֿאַרשאַפֿט אַ סך פּראָבלעמען. מסתּמא איז אײַער מאַמע צו סענסיטיוו, און מיט דער צײַט וועלן זיי ביידע זיך פֿילן מער באַקוועם, ווען זיי פֿאַרברענגען צוזאַמען.

ווען מלכּה חפֿץ־טוזמאַן האָט זיך אָפּגעשיידט פֿון אונדז האָט אַבֿרהם סוצקעווער ז״ל געשריבן אין דער "גאָלדענער קייט": "...זי איז געווען און וועט בלײַבן פֿון די אָריגינעלסטע מאָדערנע ייִדיש־פּאָעטן... צו וואָס מלכּה האָט זיך צוגערירט איז געוואָרן ליד... מלכּה איז תּמיד פֿאַרליבט געווען, אויך צו נײַנציק. איר ליבשאַפֿט איז אַרײַן אין אירע לידער, און יעדעס ליד שמייכלט יונג און האַרצקלאַפּיק: האָב מיך ליב!" און מען האָט זי טאַקע ליב געהאַט, מלכּהן, און מען האָט ליב געהאַט אירע לידער, הגם זיי זענען אָפֿט מאָל, בײַם ערשטן לייענען, געווען שווער צום "פֿאַרדײַען". אַנטפּלעקט האָבן זיי זיך ערשט אין זייער גאַנצער שיינקייט און גוטסקייט, ווי רײַפֿע גאָלדענע עפּל, בײַם פֿאַרטיפֿן זיך אין די שורות און צווישן־שורות נאָך אַ מאָל און נאָך אַ מאָל, אָדער, האַלטנדיק זיך בײַם עפּל פֿאַרגלײַך, ווען מען האָט זיך גוט אין זיי "אײַנגעביסן".
אין אַ ליד צו דער דיכטערין רחל קאָרן, געדרוקט אין איר בוך "הײַנט איז אייביק", האָט מלכּה געשריבן, "דו ווייסט דאָך שוין פֿון פֿריִער ווי מען טראָגט אַ קרוין"/ ס’פּאַסט דיר". אויך איר האָט געפּאַסט די קרוין, די קרוין פֿון דער פּאָעזיע — מלכּה. זי האָט זי כּשר געהאַט פֿאַרדינט מיט איר גאַנצער שאַפֿונג. אַגבֿ, נישט בלויז די אימאַגינירטע קרוין פֿאַרבינדט די דאָזיקע צוויי נישט־געוויינטלעכע דיכטערינס. עס פֿאַרבינדן זיי אויך געוויסע ביאָגראַפֿישע שטריכן; הגם איינע, רחל קאָרן, האָט זיך דערצויגן אין אַ פּויליש־גאַליצישן דאָרף, און די צווייטע — מלכּה חפֿץ־טוזמאַן — איז אויפֿגעוואַקסן אין אַ וואָלינער דאָרף, אָבער מיט אַן ענלעכן פּייזאַזש. אָט יענער דאָרפֿישער פּייזאַזש האָט געלאָזט אַ טיפֿן חותם אין די שאַפֿונגען פֿון ביידע דיכטערינס וועמענס וועגן אין ווײַטערדיקן לעבן זענען געווען ביז גאָר פֿאַרשיידן.

טײַערע חזנטע,
ווען מײַן 4־יאָריק זונדל וויל עפּעס, הייבט ער אָן שרײַען, וואַרפֿט מיט די הענט און מאַכט געוואַלדן — ביז מע גיט אים וואָס ער וויל. איך שעם זיך פֿאַר לײַט ווען מיר זענען אויף דער גאַס אָדער אין אַ געשעפֿט. מײַן מאַן און איך האָבן פֿאַרשיידענע מיינונגען ווי צו לייזן די פּראָבלעם. ער האַלט, אַז מע דאַרף אים פּשוט נאָכגעבן אין אַזאַ מאָמענט, און אויף אים שפּעטער אָנשרײַען. איך האַלט, מע זאָל אויף אים שרײַען דאָרטן אויפֿן אָרט, אַפֿילו אויב עס קומט פֿאָר פֿאַר מענטשן. וואָס פֿאַראַ עצות קענט איר אונדז געבן?

די מאַמע פֿון אַ שרײַענדיק קינד

טײַערע מאַמע,
איך וואָלט אויף אַ גאַנץ אַנדערן אופֿן באַטראַכט די פּראָבלעם. מיר דאַכט, אַז אויב אײַער זון הערט ווי מע שרײַט און געוואַלדעוועט אין דער היים, איז נישט קיין חידוש, וואָס ער שרײַט און געוואַלדעוועט ביז ער באַקומט וואָס ער וויל. איך וואָלט זיך אַוועקגעזעצט זאַלבע דריט און אַרום גערעדט דעם ענין. אויב אײַער זון וועט שרײַען ווײַטער, בייגט זיך אָן צו אים און דערמאָנט אים מיט אַ רויִקן שטילן טאָן, אַז מע טאָר נישט שרײַען. גיט זיך נישט אונטער. אין גיכן וועט ער פֿאַרשטיין, אַז זײַנע "קונצן" וועלן מער נישט צוציִען אײַער אויפֿמערק און וועלן אים נישט ברענגען די זאַכן וואָס ער וויל. איך ווינטש אײַך אַ רויִקע שטוב.

טײַערע חזנטע,
מײַן חבֿר וויל אַלץ מער און מער קאָנטראָלירן מײַן לעבן. די ערשטע דרײַ חדשים פֿון אונדזער פֿרײַנדשאַפֿט איז געגאַנגען גלאַטיק. איצט וויל ער פֿאַרברענגען יעדן אָוונט צוזאַמען. עס געפֿעלט אים נישט ווען איך גיי אַרויס מיט אַנדערע פֿרײַנד, און ער קלינגט מיר און שיקט מיר "טעקסטבריוו", אויסצוגעפֿינען וווּ איך געפֿין זיך, און וואָס איך טו.
יענע וואָך האָבן מיר זיך צעקריגט ווען איך האָב אים געכאַפּט בײַם לייענען מײַנע פּריוואַטע בליצבריוו! איך ווייס נישט פֿאַר וואָס ער האָט נישט קיין צוטרוי צו מיר. אַחוץ דעם ענין, איז ער אַ וווּנדערלעכער בחור — אַ זיסער, און האָט ליב צו פֿאַרברענגען מיט מײַן משפּחה. צי איז די באַציִונג ווערט ווײַטער אָנצוהאַלטן?

אומזיכער

טײַערע "אומזיכער",
איך האָב אַ געפֿיל, אַז די באַציִונג וועט זיך נישט אויסאַרבעטן. אָבער, איידער מע כאַפּט זיך צו גיך, און מע ווײַזט אים דעם וועג, לייג איך פֿאָר איר זאָלט מיט אים דורכשמועסן וועגן אײַערע געפֿילן. זאָגט אים, אַז איר דאַרפֿט האָבן אַ ברייטערע "אָרט", אַ געזעלשאַפֿטלעך לעבן מחוץ אים, און אַז ער טאָר נישט נישטערן דורך אײַערע פּערזענלעכע זאַכן. אויב ער בײַט זיך טאַקע אויף אַן ערנסט נאָך אַזאַ שמועס, זאָלט איר ווײַטער אָנהאַלטן די באַציִונג. אויב נישט (און איך גלייב נישט, אַז ער וועט זיך בײַטן), פּאַסט נישט די דאָזיקע חבֿרשאַפֿט פֿאַר אײַך.
אַזוינע בחורים וואָס ווילן האַלטן אַ קאָנטראָל איבער אַלץ קענען לײַכט איבערטרעטן די שוועל און ווערן אַגרעסיוו, סײַ פֿיזיש, סײַ בעל־פּה. ס׳איז בעסער אַוועקצוגיין ווען מע באַמערקט אַזוינע סמנים בײַם אָנהייב, איידער צו בלײַבן מיט אים און זען ווי דער מצבֿ ווערט ערגער.

טײַערע חזנטע,
מײַן מאַן און איך פֿרייען זיך זייער מיט אונדזער נײַ־געבוירן מיידעלע! אין צוויי וואָכן וועלן מיר איר אַ נאָמען געבן, ווען זי ווערט איין חודש אַלט. מיר וווינען אויפֿן מערבֿ־ברעג פֿון אַמעריקע, אָבער כּמעט די גאַנצע משפּחה וווינט אויף דעם מיזרח־ברעג. זיי קומען זיך צו באַטייליקן אין אונדזער שׂימחה. אָבער איך ציטער, ווען איך טראַכט, וויפֿל מענטשן וועלן האַלטן און קושן דאָס קינד. ווי איר ווייסט, באַקומען נישט די עופֿעלעך קיין וואַקצינירונגען ביז זיי ווערן אַלט צוויי חדשים. איך בין אַ מאַמע צום ערשטן מאָל און דער געדאַנק אַליין, אַז מע וועט אַרײַנברענגען מיקראָבן מאַכן מיך נערוועז. וויל איך נישט, אַז מע זאָל דאָס קינד יעדעס מאָל נעמען אויף די הענט. מײַן מאַן איז מסכּים מיט מיר, אָבער ער זאָרגט זיך, מע זאָל קיינעם נישט באַליידיקן. זיי זענען דאָך געפֿאָרן אַ ווײַטן וועג צו זען דאָס קינד. וואָס פֿאַר אַן עצה קענט איר אונדז געבן?

נײַע מאַמע

טײַערע נײַע מאַמע,
מזל־טובֿ! ערשט־געבוירענע קינדער זענען די טײַערסטע מתּנות! אָבער אַן עופֿעלע איז נישט קיין טעקעלע, וואָס מע גיט איבער פֿון הענט צו הענט. אײַער טעכטערל דאַרף נישט אויסגעשטעלט ווערן פֿאַר אַזוי פֿיל מיקראָבן. דערצו וועט זי ווערן צו אויפֿגערעגט און ס‘קאָן אויף איר שלעכט ווירקן, ווען מע גיט עס צו אַ סך מענטשן. רעדט זיך אַדורך מיט אײַער מאַן און באַגרענעצט דעם צוטריט צום קינד. אפֿשר וועט איר באַשליסן, אַז בלויז זיידע־באָבעס, פֿעטערס און מומעס וועלן קענען האַלטן דאָס קינד. זאָלן די דאָזיקע אויסגעקליבענע מענטשן קומען אין אַ צײַט, ווען זיי קענען האַלטן דאָס קינד. ווען אַנדערע קומען אין שטוב, דאַרפֿט איר און אײַער מאַן בלויז האַלטן דאָס קינד. קויפֿט פֿאַר זיך אַ טרעגערל, דאָס עופֿעלע זאָל זײַן "צוגעבונדן" צו אײַך. ווען עמעצער וועט בעטן צו האַלטן דאָס מיידעלע, קען מען ענטפֿערן — "זי איז נישט אין אַ גוטער שטימונג איצט; ס‘איז נישט קיין גוטע צײַט זי איבערצוגעבן צו אַנדערע". אָדער, מע קען ענטפֿערן "זי איז אַזוי גליקלעך איצט מיט מיר, וויל איך נישט זי זאָל אָנהייבן וויינען". משפּחה און פֿרײַנד קומען צוליב דער שׂימחה מיט דער טאָכטער, וועלן זיי זיך פֿאָטאָגראַפֿירן מיטן קינד, און וועלן זײַן צופֿרידן מיט דעם, אָן מע זאָל זי האַלטן אויף די הענט.

טײַערע חזנטע,
מײַן ברודער און שוועסטער זענען גאַנץ אַנדערש פֿון מיר. זיי האָבן תּמיד געטאָן וואָס אונדזערע טאַטע־מאַמע האָבן געוואָלט זיי זאָלן טאָן. זיי האָבן זיך אויסגעצייכנט אין מיטלשול, געגאַנגען אין גוטע אוניווערסיטעטן, געאַרבעט, געפֿונען אַ מאַן און אַ פֿרוי, חתונה געהאַט, און מײַן ברודער האָט צוויי קינדער. זיי לעבן נישט ווײַט פֿון טאַטע־מאַמע און זענען געטרײַע קינדער. זיי זענען אויך גוט צו מיר.
איך בין אַלע מאָל געווען דאָס נישט געראָטענע קינד אין דער משפּחה. איך בין אַן אָרעמער סטודענט, געגאַנגען אין נישט קיין וואַזשנעם אוניווערסיטעט, אַ ביסל צרות געהאַט מיט דער פּאָליציי (נישט קיין ערנסטע). הכּלל — מײַן שטייגער לעבן איז אַוועק אויף אַן אַנדער וועג.
מײַנע טאַטע־מאַמע זענען געוואָרן אויפֿגערעגט, וואָס איך וויל זיך אַריבערציִען קיין קאַליפֿאָרניע, אויף דער אַנדערער זײַט לאַנד. אַלע קרובֿים אונדזערע וווינען איינער לעבן דעם אַנדערן: מומעס, פֿעטערס, שוועסטערקינדער — אַלע. מײַנע טאַטע־מאַמע מיינען, אַז איך וויל דאָס טאָן זיי וויי צו טאָן. אָבער דער אמת איז, אַז איך האָב ליב מײַן משפּחה. איך פֿאַרשטיי אָבער, אַז מיר וואָלט בעסער געווען ווען איך פֿאָר אַוועק פֿון זיי. איך וואָלט דענצמאָלט געוואָרן מער אומאָפּהענגיק און אויפֿגעהערט זיך צו פֿאַרגלײַכן מיט מײַן שוועסטער און ברודער. ווי קען איך דאָס טאָן, איך זאָל נישט וויי טאָן מײַן משפּחה?

דאַרף אומאָפּהענגיקייט

טײַערע חזנטע,
מײַן מאַן וויל האָבן אַ הונט, אָבער איך, נישט. געוויינטלעך לייזן מיר אַלע פּראָבלעמען דורך אַ פּשרה, אָבער ווי אַזוי דערגייט מען צו אַ פּשרה אין דעם פֿאַל? עס פֿאַלט אונדז גאָר נישט אײַן, ווי אַזוי מע קען פֿאַרהאַנדלען דעם ענין. אויב מיר באַקומען אַ הונט, ווערט דאָס אַ התחײַבֿות פֿון 10 ביז 15 יאָר. אויב מיר קריגן נישט קיין הונט — איז, מילא, האָבן מיר נישט קיין הונט. איך וויל נישט דאָס איבערקערעניש אין שטוב און נישט די הוצאות. ווי אַזוי זאָלן מיר דאָס מחלוקת לייזן?

פּשרה

טײַערע פּשרה,
איר האָט רעכט, אַז אין געוויסע סיטואַציעס איז נישטאָ קיין פּשרה. אָבער אויב אײַערע הויפּט־טענות קעגן באַקומען אַ הונט באַשטיין אין דער איבערקערעניש און אין די קאָסטן פֿון אַ הונט, קען מען, דאַכט זיך, יאָ געפֿינען אַ קאָמפּראָמיס. ווען אײַער מאַן וואָלט געקענט אויפֿהאַלטן אײַער סטאַנדאַרט פֿון רייניקייט, וואָלט איר געווען צופֿרידן? אויב נישט, איז נישטאָ וואָס צו רעדן ווײַטער. וואָס שייך די פֿינאַנצן — רעכנט אויס די הוצאות פֿון האַלטן און כאָווען אַ הונט, און אויב איר קענט זיך דאָס נישט פֿאַרגינען איצט, קענט איר אפֿשר עס טאָן איבער אַ יאָר. אפֿשר קען אײַער מאַן אַרבעטן נאָך אַ פּאָר שעה יעדע וואָך צו דעקן די קאָסטן פֿון אַ הונט. אויב איר ווילט נישט אָננעמען די פֿאָרגעלייגטע לייזונגען, קען אײַער מאַן אפֿשר אַרבעטן ווי אַ וואָלונטיר אין אַ חיה־האַרבעריק?

טײַערע חזנטע
איך האָב ליב מײַן זיידן, אָבער ער מישט זיך איצט אַרײַן אין מײַן לעבן. איך באַקום נאָר גוטע צייכנס אין שול, און איך שיק איצט אַפּליקאַציעס אָנצוקומען אין אַ קאָלעדזש. איך וויל זיך נישט פֿאַרשרײַבן אין די עליטאַרע "אײַווי־ליגע"־שולן. פֿאַר וואָס? קודם־כּל וויל איך נישט פֿילן קיין גרויסן דרוק ווען איך שטודיר, ווי מע פֿילט אין די קאָלעדזשעס. סײַ־ווי־סײַ וועט מען מיך נישט אָננעמען אין אַזאַ שול, וויל איך ווערן אַ דאָקטער. אָבער דער עיקר — די מעדיצין־שול וועט זײַן זייער טײַער, און איך זע נישט קיין סיבה, איך זאָל נישט שפּאָרן געלט ווי אַ ביז־גראַדויִר־סטודענט, אויב איך פֿאַרשרײַב זיך אין אַ גוטן שטאַטישן אוניווערסיטעט (אין ניו־דזשערזי, וווּ איך וווין זענען פֿאַראַן עטלעכע גוטע אוניווערסיטעטן אַזוינע).
מײַן זיידע אָבער קלינגט מיר יעדן טאָג און דערגייט מיר, און מײַנע טאַטע־מאַמע, די יאָרן צוליב אונדזערע "שלעכטע באַשלוסן". ער האָט אַפֿילו געקלונגען דעם צולאָז־ביוראָ פֿון "פּען"־אוניווערסיטעט, כּדי צו באַקומען אינפֿאָרמאַציע פֿאַר מיר. איך האָב אים ליב, אָבער ער מאַכט מיך משוגע און איך ווייס נישט, וואָס איך זאָל טאָן ער זאָל אויפֿהערן.

זײַן אייניקל

טײַערע חזנטע,
ס׳איז מיר שווער זיך אָפּצוזאָגן, ווען אַ חבֿר בעט בײַ מיר אַ טובֿה. איך דאַרף, איר זאָלט מיר העלפֿן געפֿינען אַן אופֿן דאָס צו טאָן, איך זאָל נישט אויסזען ווי אַ שלעכטער מענטש. איך בין אַ מאַמע, וואָס בלײַבט אין דער היים און גיט אַכטונג אויף אַונדזערע צוויי קינדער, דעם 6־חדשימדיקן עופֿעלע און דרײַ־יאָריק קינד. איך בין אויך אַ זשורנאַליסטקע, און כ׳אַרבעט פֿון דער היים טיילצײַטיק; און באַמי זיך צו פֿאַרדינען אַ פּאָר דאָלער. איך האָב עטלעכע פֿרײַנד, וועלכע אַרבעטן אַ פֿולע שטעלע און האָבן אויך קליינע קינדער. זיי קלינגען מיר אָפֿט ווען עס טרעפֿט זיך, אַז זיי האָבן נישט מיט וועמען איבערצולאָזן זייערע קינדער. זיי מיינען, אַוודאי, אַז איך זיץ אין דער היים און קנאַק ניסלעך, טאָ וואָס איז די גדולה — זאָל זי האַלטן אַן אויג אויף נאָך אַ קינד.
אין אַ נויט בין איך גרייט צו העלפֿן, אָבער דעם אמת געזאָגט, נאָך אַ קינד פֿאַרשאַפֿט מער אַרבעט און איך וואָלט געוואָלט ווערן באַצאָלט פֿאַר דעם. בין איך אַ שלעכטע חבֿרטע אויב איך וויל אַזוי טאָן?

נישט קיין אומזיסט קינדער־היים

טײַערע חזנטע,

מײַן בחור און איך זענען צוזאַמען שוין פֿינף יאָר, און ער האָט מיך נאָך נישט געבעטן צו ווערן זײַן כּלה. ער איז 34 יאָר אַלט און איך בין 28 יאָר אַלט. ווען עס קומט פֿאָר אַ יום־טובֿ, אַ שׂימחה, טראַכט איך, אַז אָט, אָט וועט ער עפּעס זאָגן — אָבער תּמיד בין איך אַנטוישט. ער זאָגט, אַז ער וויל זײַן מיט מיר "אויף אייביק", אָבער ער האַלט נישט פֿון קיין חתונה האָבן — פֿאַר וואָס דאַרף מען אַ שטיקל פּאַפּיר אַרויסצוּווײַזן אונדזער ליבע? איך ווייס נישט, ווי צו ענטפֿערן אויף דעם. איך וויל אַ חתונה, פּונקט ווי מײַנע חבֿרטעס. איך וויל האָבן די מעגלעכקייט פֿון קענען אים אָנרופֿן "מײַן מאַן", און נישט "מײַן בחור". אויף דעם ענטפֿערט ער, אַז "גיב נאָר אַ קוק אויף די אַלע גטן וואָס קומען פֿאָר". פֿון דעסטוועגן פֿיל איך, אַז צו לעבן אָפֿיציעל ווי מאַן און ווײַב איז אַנדערש ווי פּשוט לעבן צוזאַמען.

מײַן מאַמע זאָגט, אַז איך זאָל אים סטראַשען — אָדער — אָדער. מײַן טאַטע האַלט, אַז אויב מע דאַרף אים סטראַשען, טויג ער נישט פֿאַר זײַן טאָכטער; ער איז נישט מײַן באַשערטער. אָבער איך האָב אים ליב און וויל אויסלעבן מײַנע טעג מיט אים — וואָס זאָל איך טאָן?

נאָך נישט קיין כּלה

טײַערע חזנטע,
אין קאָלעדזש האָב איך געהאַט אַ חבֿר. ער איז געווען דער ערשטער ערשטער חבֿר מײַנער; זייער אַ סימפּאַטישער מענטש. פֿון דעסטוועגן ,זענען מיר זיך צעגאַנגען, און איך בין געבליבן מיט אַ צעבראָכן האַרץ. ער האָט גאָרנישט געטאָן קיין שלעכטס; מיר האָבן פּשוט געפֿילט, אַז מיר גייען אין פֿאַרשיידענע ריכטונגען אין לעבן. ער איז געווען דרײַ יאָר עלטער פֿון מיר און האָט געוואָלט פֿאַרקנסט ווערן, שטעלן באַלד אַ חופּה און האָבן קינדער.
איך האָב דעמאָלט שטודירט דאָס ערשטע יאָר אין אוניווערסיטעט און געוואָלט אַנטוויקלען אַ קאַריערע און ווײַטער אָנגיין מיט מײַן דערציִונג. דער גורל האָט פּשוט נישט געוואָלט מיר זאָלן בלײַבן אין איינעם.
במשך פֿון די יאָרן זענען מיר געבליבן אין פֿאַרבינדונג, אָבער מיר האָבן זיך נישט געזען שוין 8 יאָר. איך בין לעצטנס אַ כּלה געוואָרן, געמאַכט אַ וווּנדערלעכע קאַריערע, און איך קען זיך נישט באַקלאָגן אויף מײַן לעבן. מײַן אַלטער חבֿר קומט צו גאַסט אין אונדזער שטעטל אין אַ חודש אַרום און וויל זיך זען מיט מיר. צי פּאַסט, איך זאָל זיך טרעפֿן מיט מײַנעם אַ געוועזענעם בחור, ווען איך גיי באַלד חתונה האָבן? וואָס וועט זײַן, אויב די אַלטע געפֿילן צווישן אונדז ווערן ווידער אויפֿגעלעבט

גרענעצן

טײַערע חזנטע,

איך טראָג! מײַן מאַן און איך דערוואַרטן באַלד אונדזער ערשט קינד, און זיצן ווי אויף שפּילקעס. מיר ביידע האָבן דערפֿאַרונג בײַם ניאַנטשען און אויפֿהאָדעווען עופֿעלעך און קליינע קינדער. מיר האָבן אויך נישט קיין מורא פֿאַר פּראָבלעמען, וואָס קענען פּלוצעם אויפֿקומען. פֿון דעסטוועגן וויל אונדז כּסדר יעדער גיבן אַן עצה — משפּחה, פֿרײַנד, באַקאַנטע — סתּם מענטשן אויף דער גאַס אין אונדזער געגנט. יעדער זאָגט אונדז וועלכע פּראָדוקטן מיר זאָלן קויפֿן, וואָס מע זאָל טאָן ווען דאָס קינד וויינט, און נאָך און נאָך. מיט איין וואָרט, דער קאָפּ דרייט זיך פֿון די אַלע עצות וואָס מיר מוזן אויסהערן. זאָל איך זיי זאָגן "אַ שיינעם דאַנק, ניין!" — ווען מע וויל אונדז געבן אַן עצה?

אַ טראָגעדיקע

טײַערע טראָגעדיקע,

ס׳איז נישטאָ קיין העפֿלעכער אופֿן צו זאָגן די מענטשן, וועלכע ווילן אײַך העלפֿן, און ווינטשן געזונט און גליק, מע זאָל אײַך נישט געבן קיין עצות. די נאַטירלעכע רעאַקציע אויף דער בשׂורה, אַז איר טראָגט, איז איבערצולעבן די אייגענע מעוברתשאַפֿט און זיך טיילן מיט דעם, וואָס מע האָט זיך דערפֿון געלערנט. איך שטעל זיך פֿאָר, אַז קיינער טראַכט נישט אין דעם מאָמענט, ווען זיי עצהן אײַך, וויפֿל דערפֿאַרונג איר און אײַער מאַן האָבן אין דעם. זיי האַלטן דאָס פֿאַר אַ מיצווה. ס׳וואָלט בעסער געווען, ווען איר טראַכט גיכער וועגן דער כּוונה פֿון די מענטשן, און נישט וועגן זייערע רייד. אַז מע הערט זיך צו צו עצות, איז מען נישט מחויבֿ זיי אָנצונעמען. אָבער ווער ווייסט? אפֿשר קען מען זיך טאַקע עפּעס אויסלערנען? זאָל זײַן אין אַ מזלדיקער שעה!