אין אַ קליין שטעטל קאַפּרעשט איז אַ מאָל געווען אַ שנײַדערל, וואָס האָט זייער שיין געזונגען און געחלומט צו ווערן אַ חזן. איין מאָל רופֿט זיך צו אים אָן דער באַלעבאָס: “אַז דו וועסט מיר קענען פֿאַרנאַרן די חיות פֿונעם וואַלד מיט דײַן שיין זינגען, וועל איך דיך מאַכן פֿאַר אַ חזן".
דאָס שנײַדערל האָט אים אויסגעהערט און געזאָגט: “גוט!" ער האָט זיך אויפֿגעהויבן און אַוועקגעלאָזט אין וואַלד אַרײַן מיט אַ גרויס געזאַנג. גייט ער אַזוי אין וואַלד און זינגט:
זיצט אַ שנײַדער, נייט אין נויט
האָט קדחת, ניט קיין ברויט;
זיצט אַ שנײַדער, האַלט אַ נאָדל
און פֿאַרדינט קיין גראָשן גדול.
ער זינגט און זינגט, אָבער ער זעט ניט קיין שום חיות. האָט ער זיך באַטראַכט און זיך גענומען מאַכן אַ קליין שטיבעלע פֿון האָלץ, אַ קײַלעכיקס מיט אַ בוידעמל פֿון אויבן. און אַז ער האָט שוין געמאַכט פֿאַרטיק דאָס שטיבעלע, האָט ער אונטן אָנגעלייגט אַ סך פֿלייש, די טיר געלאָזט אָפֿן און אַליין אַרויף, און זיך באַהאַלטן אויפֿן בוידעמל.
זיצט ער אַזוי אויפֿן בוידעמל און זינגט:
זאָל איך זײַן אַ חזן,
האָב איך ניט קיין קול;
זאָל איך זײַן אַ שוסטער,
האָב איך ניט קיין אָל.
דערווײַל איז דורכגעלאָפֿן אַ הונגעריקער וואָלט, האָט ער באַלד דערשמעקט דאָס פֿלייש. קומט ער צו צום שטיבעלע און זעט, אַז די טיר איז אָפֿן, גייט ער אַרײַן און כאַפּט זיך צו צום פֿלייש. אַז ער איז געוואָרן זאַט, בלײַבט ער ליגן. קומט אַראָפּ דאָס שנײַדערל פֿונעם בוידעם און פֿרעגט אים: “וועלוועלע, ווילסט ווערן אַ טרעגער?" זאָגט דער וואָלף: “יאָ, אָבער כ’ווייס ניט ווי אַזוי". זאָגט דאָס שנײַדערל: “קום מיט מיר, כ’וועל דיר ווײַזן ווי אַזוי".
זײַנען זיי אַרויס אין דרויסן און דאָס שנײַדערל פֿירט צו דעם וואָלף צו אַ קופּע שטיינער און זאָגט: “וועלוועלע, דריי זיך אויס צו מיר מיט דער פּלייצע, וועל איך דיר ווײַזן ווי אַזוי צו ווערן אַ טרעגער". האָט אים דער וואָלף געפֿאָלגט, זיך אויסגעדרייט מיט דער פּלייצע צום שנײַדערל. דערווײַל נעמט דאָס שנײַדערל אַ זאַק און פֿילט אים אָן מיט שטיינער. דעם זאַק בינדט ער צו מיט אַ שטריק צום וואָלפֿס פּלייצע און אַליין אַנטלויפֿט ער. דער וואָלף האָט אים געוואָלט נאָכלויפֿן, האָט ער ניט געקאָנט. שטייט ער און שרײַט. נו, שרײַט ער!
דאָס שנײַדערל לויפֿט צוריק צו זײַן שטיבעלע, קריכט ווידער אַרויף אויפֿן בוידעמל און זינגט זיך:
זאָל איך זײַן אַ שוחט,
האַלט איך ניט קיין חלף;
זאָל איך זײַן אַ מלמד,
קען איך ניט קיין אַלף.
דערווײַל איז דורכגעלאָפֿן אַ הונגעריקער בער, האָט ער באַלד דערשמעקט דאָס פֿלייש. קומט ער צו צום שטיבעלע און זעט, אַז די טיר איז אָפֿן, גייט ער אַרײַן און כאַפּט זיך צו צום פֿלייש. אַז ער איז געוואָרן זאַט, בלײַבט ער ליגן. קומט אַראָפּ דאָס שנײַדערל פֿונעם בוידעם און פֿרעגט אים: “בערעלע, ווילסטו ווערן אַ קלעזמער?" זאָגט דער בער: “יאָ, כ’האָב דאָך אָבער קרומע פֿינגער אויף די הענט, וועל איך ניט קאָנען האַלטן דעם פֿידל". זאָגט דאָס שנײַדערל: “קום, בערעלע, וועל איך דיר אויסגלײַכן די פֿינגער, וועסטו קאָנען שפּילן פֿידל".
זײַנען זיי אַרויס אין דרויסן און דאָס שנײַדערל האָט דעם בער אַוועקגעפֿירט צו אַ דאָרף לעבן אַ מיל. דאָרט זײַנען געלעגן צוויי גרויסע שטיינער, קײַלעכדיקע און מיט שרויפֿן. זאָגט דאָס שנײַדערל צום בער: “לייג אַרײַן די הענט צווישן די שטיינער, וועלן זיי זיך אויסגלײַכן". דער בער האָט אים געפֿאָלגט, האָט דאָס שנײַדערל גיך צונויפֿגעשרויפֿט די צוויי שטיינער, אַז דער בער האָט, נעבעך, ניט געקאָנט אַ ריר טאָן מיט קיין פֿינגער. שטייט דער בער און ברומט. נו, ברומט ער!
דאָס שנײַדערל לויפֿט צוריק צו זײַן שטיבעלע, קריכט ווידער אַרויף אויפֿן בוידעמל און זינגט זיך:
זאָל איך ווערן אַ רבֿ,
קען איך ניט קיין תּורה;
זאָל איך זײַן אַ סוחר,
האָב איך ניט קיין סחורה.
דערווײַל איז דורכגעלאָפֿן אַ הונגעריקער פֿוקס, האָט ער דערשמעקט דאָס פֿלייש. קומט ער צו, זעט ער, אַז אין שטיבעלע איז קיינער ניטאָ. אַ פֿוקס איז דאָך אָבער קלוג, טראַכט ער זיך: “יאָ אַרײַנגיין, ניט אַרײַנגיין?" דער הונגער טרײַבט אים צו דער אָפֿענער טיר, און דער גערוך פֿון פֿלייש ציט צו. גייט ער אַרײַן אינעם שטיבעלע און זעט, אַז פֿונעם פֿלייש איז שוין קיין סימן ניט געבליבן. אַלץ האָבן אויפֿגעגעסן די חיות, וואָס זײַנען געקומען פֿריִער. זיך אָנגעשמעקט, לאָזט דער פֿוקס זיך אַרויסגיין. לויפֿט פֿונעם בוידעמל אַראָפּ דאָס שנײַדערל, כאַפּט דעם פֿוקס פֿאַרן עק און זאָגט: “פֿיקסל, ווילסט ווערן אַ חזן?" זאָגט דער פֿוקס: “ניין, כ’וויל ניט, כ’בין ניט אַזאַ נאַר!" און מיטן גאַנצן כּוח גיט ער זיך אַ רײַס אַרויס און אַנטלויפֿט. דאָס שנײַדערל איז געבליבן שטיין מיטן עק אין די הענט.
דער פֿוקס לויפֿט אָן זײַן עק און קלערט, ווי אַזוי קאָן ער אָפּטאָן דעם שנײַדערל, יענער זאָל אים פֿאַרגעדענקען אויף לאַנג. אַליין דאָס טאָן איז ער ניט בכּוח, נאָר מיט זײַנע פֿרײַנד אין וואַלד, מיט די חיות, צוזאַמען וועלן שוין דעם שנײַדערל אָפּלערנען. אַזוי ווי ער לויפֿט, זעט ער, עס שטייט אַ פֿייגעלע. פֿרעגט אים דאָס פֿייגעלע: “וואָס לויפֿסטו אַזוי פֿאַרוויינט?" זאָגט דער פֿוקס: “דאָס שנײַדערל האָט מיר אַרויסגעריסן דעם עק, ווײַל איך האָב ניט געוואָלט ווערן קיין חזן". זאָגט דאָס פֿייגעלע צו אים: “זאָרג זיך ניט, ס’איז דאָ אַ מיטל. גיי צום טײַכל און טונק זיך אײַן, וועט דיר אָנוואַקסן אַן אַנדער עק".
לויפֿט דער פֿוקס צו צום טײַכל, טונקט זיך אײַן אין וואַסער און ס’איז אים באַלד אָנגעוואַקסן אַן אַנדער עק, נאָך שענער ווי דער אָפּגעריסענער. לויפֿט ער ווײַטער אַ צופֿרידענער צונויפֿרופֿן זײַנע פֿרײַנד זיי זאָלן אין איינעם אָנלערנען דאָס שנײַדערל. אַזוי ווי ער לויפֿט, זעט ער, ווי דער וואָלף שלעפּט זיך מיטן זאַק שטיינער אויף דער פּלייצע, קוים וואָס ער רירט זיך. פֿרעגט אים דער פֿוקס: “וואָס איז דאָס?" דערציילט דער וואָלף וואָס דאָס שנײַדערל האָט מיט אים אָפּגעטאָן. צעלאַכט זיך דער פֿוקס: “אַ נאַר וואָס דו ביסט, דאָס שנײַדערל איז אַ רוצח! ער האָט זיך באַוואָרנט דו זאָלסט אים ניט אויפֿעסן". און ער בינדט אים אָפּ דעם זאַק שטיינער פֿון דער פּלייצע. זיי לויפֿן שוין ביידע רופֿן די חיות אָנלערנען דאָס שנײַדערל.
און אַזוי ווי זיי לויפֿן, דערזעען זיי, ווי דער בער שטייט מיט ביידע לאַפּעס פֿאַרקלעמט צווישן די גרויסע מיל־שטיינער און קען זיי, נעבעך, ניט אַרויסשלעפּן. פֿרעגן זיי אים: “וואָס איז דאָס?" דערציילט זיי דער בער ווי דאָס שנײַדערל האָט אים געמאַכט פֿאַר אַ קלעזמער. צעלאַכן זיי זיך: “אַ נאַר וואָס דו ביסט, דאָס שנײַדערל האָט מורא געהאַט דו זאָלסט אים ניט צערײַסן אויף שטיקער מיט דײַנע נעגל, האָט ער דיר פֿאַרקלעמט די לאַפּעס". זײַנען זיי צוגעגאַנגען צום בער און אים געהאָלפֿן אַרויסשלעפּן די לאַפּעס פֿון די שטיינער. איצט זײַנען שוין אַלע דרײַ געלאָפֿן צום שנײַדערל אים אָנצולערנען.
אַז דאָס שנײַדערל האָט דערזען, ווי אַלע חיות לויפֿן צו אים מיט כּעס, האָט ער זיך בפֿירוש ניט דערשראָקן. ער האָט געטראַכט, אַז ערשט איצט וועט ער זיי אָפּנאַרן. וואָס טוט אַ שנײַדערל, וועלכער חלומט צו ווערן אַ חזן? ער שלעפּט אַראָפּ זײַנע הויזן, און טשעפּעט זיך הינטן צו צו דעם פֿוקסענעם עק. די חיות האָבן דערזען אַזאַ אויסטערלישע באַשעפֿעניש, האָבן זיי ניט געוווּסט וואָס צו טראַכטן. איידער וואָס און ווען, זײַנען זיי שוין צוריק אַנטלאָפֿן אין וואַלד אַרײַן.
אַז דאָס שנײַדערל איז געקומען צום באַלעבאָס אַהיים, און דערציילט אַלץ וואָס ער האָט אָפּגעטאָן אין וואַלד מיט חיות, האָט אים דער באַלעבאָס געזאָגט: “איצט זע איך, אַז דו קאָנסט טאַקע זײַן אַן אמתער חזן!" איז דער באַלעבאָס געגאַנגען און האָט געמאַכט דאָס שנײַדערל פֿאַר אַ חזן אין אַ דאָרף צווישן גויים. אויב איר וועט וועלן אים הערן דאַוונען אויף די ימים־נוראָים, הייסט דאָס דאָרף כירצאַ־פּירצאַ — און שוין!
