נאָוועלע פֿון באָריס סאַנדלער

די שאַרפֿע זון־שײַן און אַ לײַכטער געוויג האָבן אויפֿגעוועקט מאַרקן. ער האָט זיך אַראָפּגערוקט פֿונעם ברייטן געלעגער, אַ רגע געזעסן, אָנשפּאַרנדיק זיך מיט די הענט אינעם ראַנד פֿון בעט, אַ פֿאַרשלאָפֿענער, אין מויל אַ פּריקרע קאַשקעלע. ער האָט אָנגעשטעלט זײַן קאַלעמוטנעם בליק אַרויס אין דער ווײַט, וווּ איין בלויקייט האָט זיך צונויפֿגעגאָסן מיט אַן אַנדער בלויקייט, אַז די האָריזאָנט־ליניע האָט זיך נישט געלאָזט אויפֿכאַפּן. ער האָט זיך אויפֿגעהויבן און אַ שפּאַן געטאָן אַנטקעגן דער בלויקייט.
אויפֿגעעפֿנט די טיר פֿונעם באַלקאָן, איז מאַרק ווי באַגאָסן געוואָרן מיט אַ קילן, פֿרישן ווינט פֿון קאָפּ ביז די פֿיס. ער האָט זיך אַרויסגערוקט פֿון דער קאַיוט, ווי באַפֿרײַט זיך פֿון אַ פֿאַרשפּאַרטקייט, און געבליבן אַליין אויפֿן שמאָלן שטח.
די שיף איז געשטאַנען אויף אַן אָרט אין מיטן וואַסער אויף אַ ממשותדיקן מהלך דערווײַטערט פֿון אַ שמאָלן יבשה־פּאַס, אַן אינדזל. צו דעם אינדזל זײַנען פֿון דער שיף אָפּגעגאַנגען יעדע דרײַ פֿיר מינוט קליינע מאָטאָר־שיפֿלעך, וואָס פֿריִער זײַנען זיי געהאָנגען לענג־אויס דעם באָרט, פֿון ביידע זײַטן, ענלעך צו שפּילעכלעך. מאַרק האָט אַ קוק געטאָן אויפֿן האַנט־זייגערל. שוין אַ פֿערטל נאָך נײַן. די ווײַזערס האָבן ווי געפֿרעגט אים: שוין שפּעט, צי נאָך פֿרי? ווי עס זאָל נישט זײַן, האָט אַן אינערלעכע האַוועניש, שוין טיף אײַנגעוואָרצלט אין זײַן טאָג־טעגלעכקייט, אים אַ שטויס געטאָן זיך צואײַלן. דערצו האָט דער מאָגן געפֿאָדערט זײַנס — צו דער צײַט האָט ער שוין געזאָלט אַראָפּשלונגען זײַן “לײַכטן פֿרישטיק", וואָס בעלאַ גרייט אים צו.
גאָר אין גיכן, נאָך די אַלע פֿרימאָרגנדיקע פּראָצעדורן, אויסגעפֿירט אין אַ פֿאַרקירצטן רעזשים, איז מאַרק געווען שוין פֿאַרטיק צו פֿאַרלאָזן זײַן צײַטווײַליקע וווינונג. ער האָט באַשלאָסן, אַז נאָכן פֿרישטיק וועט ער זיך שוין אַהער נישט אומקערן, נאָר גלײַך אָפּפֿאָרן צום אינדזל. אָנגעטאָן אין קורצע האַקי־הויזן, אַ העלגרין העמדל, אויף די פֿיס סאַנדאַלן און אויפֿן קאָפּ אַ “יאַנקי־היטעלע" מיט אַ לאַנגן דאַשיק — האָט ער זיך אַרײַנגעגאָסן אינעם אַלגעמיינעם טאָגיקן קאַרנאַוואַל, וועלכער האָט צוגעזאָגט יעדן אײַנוווינער פֿון דער שיף־שטאָט צו פֿאַרווירקלעכן זײַן אייגענעם “dream"-חלום.
זיך אויפֿגעהויבן אויפֿן צענטן גאָרן, האָט ער אָפּגעזוכט, וווּ מע קאָן דאָ אָפּעסן פֿרישטיק, נישט פֿאַרלירנדיק אַ סך צײַט. זעט אויס, אַז ס’רובֿ פּאַסאַזשירן האָבן שוין געהאַט אָפּגעגעסן און זיך געלאָזט צום ברעג, דאָרט זיך בראָטן אויף דער זון און ווידער עסן — ס’איז דאָך “אַלץ אײַנגעשלאָסן". מאַרק האָט זיך צוגעקוקט צו די פֿאַרשיידנאַרטיקע מאכלים, און יעדעס מאָל, וואָס זײַן בליק האָט זיך אויף עפּעס געשמאַקס אָפּגעשטעלט, האָט ער געהערט בעלאַס קול, ווי זי וואָלט געשטאַנען הינטער אים און אַרײַנגעשעפּטשעט אין זײַן אויער: “ניטע — צו פֿעט!", “נאָר געפּרעגלטס פֿעלן דיר אויס צו דײַן כאָלעסטיראָל!", “צו געזאַלצן פֿאַר דיר!", “צו זיס!", “טייג, צו פֿיל טייג!"... מאַרק האָט בייז אַ פֿיר געטאָן מיט דער האַנט בײַם אויער הין און קריק און זיך אַרויפֿגעלייגט אויף דער פּלאַסטיק־טאַץ פֿון דעם אַלעמען, וואָס דאָס קול האָט אים פֿאַרווערט צו דעם זיך צורירן. פֿון דעסטוועגן, שוין זיצנדיק בײַם טישל, האָט ער שווער אָפּגעזיפֿצט און צוגערוקט צו זיך דעם טעלער מיט האָבערגריץ. ווי אַ נקמה דעם “קול", האָט ער די טיי אויסגעטרונקען, פֿאַרבײַסנדיק מיט צוויי שטיקלעך “דעניש"־געבעקס.
ווי אַ געניטער רײַזנדער אויף שיפֿן, האָט מאַרק גיך אָפּגעזוכט וווּ איז דער אַרויסגאַנג, און דורכגייענדיק דעם קאָנטראָל, זיך אַרויפֿגעזעצט אויפֿן מאָטאָר־שיפֿל. ס’האָט נישט גענומען מער ווי צען, פֿופֿצן מינוט, אַז דאָס שיפֿל זאָל געווען צושטיין צום ברעטערנעם צושטעל. שוין דערנענטערן זיך צום ברעג, האָט מאַרק דערפֿילט ווי דאָס האַרץ הייבט אים אָן קלאַפּן אָפֿטער, אַרײַנברענגענדיק אַן אומרויִקן פֿאָרגעפֿיל, וואָס ער האָט נישט געקאָנט דערווײַל דערקלערן, צי ס’איז צום גוטן, צי פֿאַרקערט? ער האָט נאָר אַ טראַכט געטאָן: וואָס קאָן דאָ זײַן עפּעס נישט גוטס אויף דעם אָפּגעריסענעם פֿון דער גאָרער וועלט אינדזל, וווּ ס’האָט זיך אַריבערגעקליבן כּמעט די גאַנצע באַפֿעלקערונג פֿון דער שיף־שטאָט, אַרײַנגערעכנט די סימפּאַטישע פֿיליפּינער־באַדינער, וואָס גייען שיִער נישט יעדן נאָך און קוקן אים אין מויל אַרײַן — אפֿשר וועט זיך אים עפּעס פֿאַרגלוסטן?
זײַנע פֿיס זײַנען אײַנגעזונקען געוואָרן אין דער זאַמדיקער יבשה, און די בריִיִקע היץ האָט אַ שלאָג געטאָן אַרויף, צעגיסנדיק זיך איבערן לײַב. פֿון דער ווײַטנס האָט זיך געטראָגן אַנטקעגן אַ באַקאַנט ליד, וואָס דעמאָלט מיט אַ דרײַסיק יאָר צוריק פֿלעגט זיך עס הערן פֿון די אָפֿענע פֿענצטער, אויף די גאַסן, אין די פּאַרקן און פּלאַזשעס, אויף די חגאָות און אינדערוואָכן... אַ שיין ראָמאַנטיש ליד, וואָס איז אַראָפּגעפֿלויגן פֿונעם קינאָ־עקראַן און האָט פֿאַרפֿלייצט אַלע שטעט און דערפֿער פֿון איין עק לאַנד ביזן אַנדערן.
נעפּלדיק אַלץ אין דער וועלט אויפֿגערודערטער,
ס’בלײַבט נאָר אַ ווײַל און מיט איר האַלט זיך ענג;
ס’בלײַבט נאָר אַ ווײַל צווישן צײַטן און גאָרניט מער —
און אָט די ווײַל רופֿט זיך לעבן, געדענק!
שוין יאָרן לאַנג האָט מאַרק דאָס אַ מאָל פּאָפּולער ליד נישט געהערט און איצט, דערהערנדיק די קלינגעוודיקע קלאַנגען, האָט ער זיך אין זיי אָנגעכאַפּט, ווי פֿריִער אין יענעם פֿאָדעם פֿון צײַט, וואָס ברענגט צו פֿירן אינעם נעכטן אויף אַ טרעפֿונג מיט גליקלעכע רגעס. ער האָט זיך אומגעקוקט און געבליבן שטיין אַ געפּלעפֿטער. די פֿאַרנעפּלטקייט האָט זיך צעשווענקט און ס’האָט זיך אַנטפּלעקט אַ באַקאַנט בילד — אַ פּלאַזשע בײַם ים, פֿריילעכע לאַכעדיקע פּאַרשוינען, וואָס שווינדלען זאָרגלאָז פֿאַר די אויגן, אָדער זיי ליגן סטאַטיש אויסגעצויגן אויף די קאָליריקע צודעקן, לײַלעכער, ברייטע מאָכקע האַנטעכער און סתּם אויפֿן זאַמד. אַלע זײַנען זיי אַהער געקומען אָפּצוכאַפּן זייער פּאָרציע זון און ים־לופֿט, און אַלע רופֿן זיי זיך דאָ מיט איין נאָמען — “קוראָרטניק".
קליינע קינדער בײַם סאַמע וואַסער, פֿון פֿאַרשיידנפֿאָרמיקע בלעכעלעך “באַקן לעקעכלעך" פֿון פֿײַכטן זאַמד, די וואָס זײַנען עלטער — בויען אַ שלאָס; עטלעכע פֿריילעכע בחורים “באַגראָבן" זייער אַ חבֿר, אַז נאָר דער קאָפּ זײַנעם לאָזן זיי שטעקן. מאַרק האָט זיך דערמאָנט, ווי ער האָט עס געטאָן מיט זײַן חבֿר אַליק, מיט וועלכן ער איז דעמאָלט געקומען צום ים; אַליק האָט פֿאַרשפּילט אים אין קאָרט, און דאָס איז געווען דער “אינטערעס" פֿון דער שפּיל... אַ פֿולבלעכע פֿרוי, פֿון די אָרטיקע, מיט אַן עמאַלירטן גרינעם עמער אין דער האַנט, גייט אַרום די “קוראָרטניקעס" און לייגט זיי פֿאָר איר סחורה — אָפּגעקאָכטע פּאַפּשויעס. די סחורה דאַרף זײַן וואַרעם און דערפֿאַר איז דער עמער פֿאַרדעקט אויבן מיט אַ גראָבן האַנטעך. אַז עמעצער רופֿט זי צו, שטעלט זי דעם עמער לעבן זיך אַוועק אויפֿן זאַמד, גריבלט זיך אַ ווײַלע אונטערן האַנטעך און שלעפּט אַרויס איר גאָלדענע מציאה. 10 קאָפּיקעס אַ קאַטשן, אַרײַנגערעכנט דאָס פּיצינקע שקאָרמיצל מיט זאַלץ צום טעם.
מאַרק האָט זיך אַזש באַלעקט; ער האָט ממש דערפֿילט דעם רייצנדיקן פּאַפּשוי־ריח און די ווייכע, גליטשיקע קערנדלעך אויף דער צונג. בעלאַ האָט פּאַפּשויעס נישט ליב, אָבער צוליב מאַרקן קויפֿט זי צומאָל עטלעכע קאַטשנס אָפּצוקאָכן און “דערקוויקן אים דאָס הערצעלע".
און אָט שפּאַנט לענג־אויס דעם וואַסער אַ פֿאָטאָגראַפֿטשיק. אַ קליינוווּקסיקער, מיט אַ פֿאַרברענט סעמיטיש פּנים און אַ ווײַס פֿלאַכיק היטעלע אויפֿן קאָפּ, ער איז אָנגעטאָן אין אַ פֿאַרשיידנקאָליריק העמדל מיט קורצע אַרבל און אין קורצע הייזלעך; פֿון זײַן האַלדז הענגט אַראָפּ און באָמבלט זיך פֿון פֿאָרנט דער פֿאָטאָ־אַפּאַראַט “פֿעד־2". אין איין האַנט טראָגט ער אַ טייטלבוים, העכער פֿון אים, אויסגעמײַסטרעוועט פֿון אַ שטיק פֿאַניר, און אויף זײַן אַקסל זיצט אַ גרויסער לעבעדיקער פּאָפּוגײַ “אַראַ", באַפּוצט מיט רויט־געל־בלאָווע פֿעדערן. זײַן נאָז און די נאָז פֿון זײַן באַלעבאָס האָבן איין פֿאָרעם, סײַדן די מענטשלעכע נאָז איז אַ ביסל לענגער.
עס ווערט באַלד לעבעדיקער: די קינדער וואַרפֿן אַוועק זייערע שפּילערײַען און לויפֿן נאָך דעם פֿאָטאָגראַפֿטשיק, רייצן דעם פּאָפּוגײַ “פּאָפּקאַ, פּאָפּקאַ!" — און דער פֿאָטאָגראַפֿטשיק אַליין, פּרוּוונדיק אויפֿוועקן דעם אַזאַרט בײַ די צעמאָרעטע “קוראָרטניקעס", שרײַט אויס אויף זײַן אָדעסער־ייִדישן רוסיש, ווי ס’וואָלט געווען אַ צירק־אַטראַקציע: “די לעצטע גאַסטראָל פֿונעם באַרימטן פּאָפּוגײַ קעשאַ, איידער ער פּענסיאָנירט! פֿאַרלירט נישט די געלעגנהייט צו מאַכן מיט אים אַ בילד אויף שטענדיק!"
די אויפֿגערעגטע קינדער שלעפּן שוין די עלטערן זיך צו פֿאָטאָגראַפֿירן, עס כאַפּן זיך אויף פֿון זייער דרעמל די פֿאַרשוויצטע פֿרויען און מענער, עס שטעלט זיך אויס אַ ריי פֿון בעלנים זיך צו “פֿאַראייביקן" מיטן “באַרימטן באַפֿעדערטן גאַסטראָליאָר קעשאַ". דער טייטלבוים איז שוין “פֿאַרפֿלאַנצט" בײַם סאַמע וואַסער, דער קלוגער פֿויגל זיצט אויף אַ צווײַג און די צעמישטע עלטערן מיט זייערע קינדער טאָפּטשען זיך לעבן דעם עקזאָטישן בוים און קוועטשן פֿון זיך אַרויס אַ שמייכל...
מאַרק האָט אַ טראַכט געטאָן, אַז אפֿשר צענדליקער, אויב נישט הונדערטער טויזנטער “פּיקטשערס" מיט אַזעלכע בוטאַפֿאָרישע פּאַלמעס און לעבעדיקע פּאָפּוגײַען, מיט אַן אויפֿשריפֿט אונטן — קאַראָלינאָ־בוגאַז, ...197 — ווערן ביז הײַנט אָפּגעהיט אין די פֿאַמיליע־פֿאָטאָ־אַלבאָמען, שוין אָפּגעבליאַקעוועט, ווי אַ דערמאָנונג פֿון אַ קורצער צײַט, ווען מ’איז געווען גליקלעך.
אין אַ זײַט פֿון די געדיכט־ליגנדיקע אויף דער זון קערפּערס, האָבן זיך אויסגעשטעלט אין אַ ברייטער ראָד אַ כאָפּטע ייִנגלעך און מיידלעך, וועלכע האָבן זיך איבערגעוואָרפֿן מיט אַ באָל. אײַ, וויפֿל יאָר איז שוין מאַרק נישט געשטאַנען אַזוי אין אַזאַ ראָד, אָן זאָרג צו שפּילן אַ ביסל אין וואָלייבאָל?! צוריק גערעדט, האָט אים ספּאָרט קיין מאָל נישט פֿאַרכאַפּט, אים איז מער צום האַרץ געווען מאָלערײַ. ער האָט אַפֿילו פֿאַרענדיקט די מאָלערײַ־שול און זײַנע אַ צייכענונג איז אַרויסגעשטעלט געוואָרן אויף דער שטאָטישער עקספּאָזיציע פֿון יונגע טאַלאַנטן. זײַן מאַמע האָט אָבער געחלומט, אַז איר עלטערער זון זאָל ווערן אַ דאָקטער, און וויפֿל מאַרק זאָל איר נישט געווען דערקלערן, אַז נאָר פֿון זען בלוט, ווערט אים פֿינצטער פֿאַר די אויגן, האָט עס אויף איר קיין אײַנדרוק נישט געמאַכט. “מע געוווינט זיך צו!" — האָט זי געהאַט איר ענטפֿער, און דער טאַטע, ווי תּמיד, פֿלעגט מיט איר זײַן מסכּים: “נאָר דאָס? אַוודאי!" שוין פֿונעם נײַנטן קלאַס האָט מאַרק אָנגעהויבן צו גיין — קיינער זאָל נישט וויסן — צו אַן אַלטן ייִד, אַ געוועזענער לערער פֿון כעמיע, וואָס האָט נאָך געמאַכט זײַן דיפּלאָם אין ליעזשער אוניווערסיטעט.
די שול האָט מאַרק פֿאַרענדיקט מיט אַ זילבערנעם מעדאַל (ער האָט געהאַט איין “פֿיר" אויף ספּאָרט), וואָס האָט אים געגעבן אַ שאַנס נאָכן ערשטן אַרײַנטריט־עקזאַמען, אויב ער באַקומט אַן אויסגעצייכנטן באַל, “פֿינף", אָנגענומען ווערן אָן דעם אָפּגעבן די ווײַטערדיקע עקזאַמענס. דער ערשטער עקזאַמען אינעם מעדיצינישן אינסטיטוט איז געווען כעמיע, און די אַלע חשבונות, וואָס מאַרקס עלטערן האָבן געמאַכט פֿון פֿריִער, זײַנען באַרעכטיקט געוואָרן. איין קלייניקייט: מאַרקס מאַמע האָט נישט דערשאַצט איר זונס כאַראַקטער און אײַנגעשפּאַרטקייט, וואָס ער האָט געירשנט פֿון איר גופֿא. שוין אין מאָסקווע האָט ער אַרײַנגעגעבן די פּאַפּירן סײַ אינעם ערשטן מעדיצינישן אינסטיטוט, לטובֿת דער מאַמען, און סײַ אינעם אַרכיטעקטור־אינסטיטוט, ווי ער האָט געטרוימט; אויפֿן ערשטן עקזאַמען אינעם מעדיצינישן אינסטיטוט האָט ער באַקומען אַ “פֿיר", און איז שוין ווײַטער צו די עקזאַמענס נישט געגאַנגען...
די זון האָט געפּאַליעט, ווי זי וואָלט בכּיוון געוואָלט אויסגיסן איר גאַנצע היץ אויף דעם קליינעם אינדזל. מאַרק איז נאָך אַלץ געשטאַנען אויף דעם אָרט, וווּ זײַן פֿוס האָט געשטעלט דעם ערשטן טראָט און זיך אומגעקוקט. ער האָט דערזען אַ קליינוווּקסיק, אָבער אַ געדיכט־צעצווײַגט ביימל פֿון ווילדע אָליוועס, וואָס האָט אָפּגעוואָרפֿן אַ קורצן שאָטן, און זיך שוין געוואָלט לאָזן גיין אין יענער ריכטונג, איבערצולאָזן דאָרט זײַנע בעבעכעס און זיך אָפּבאָדן. אין דעם זעלבן מאָמענט האָט ער דערפֿילט ווי עפּעס האָט אים אַ שלאָג געטאָן אין קאָפּ אַרײַן. דער זעץ איז געווען נישט קיין מסוכּנער, אָבער דאָך גענוג שטאַרק, ער זאָל אים דערפֿילן. דער באָל פֿון די שפּילנדיקע חבֿרה האָט זיך אַרויסגעריסן פֿון דער ראָד און געטראָפֿן אין מאַרקן. אַ מיידל האָט זיך אָפּגעטיילט פֿון זיי און זיך געלאָזט צו אים נאָכן באָל.
ווען זי איז שוין געווען אַ צוויי, דרײַ טריט פֿון מאַרקן, האָט ער ווידער דערפֿילט דעם אומרויִקן אָפֿטן צאַפּל בײַ זיך אינעווייניק, ווי מיט אַ צען־פֿופֿצן מינוט צוריק, ווען דאָס מאָטאָר־שיפֿל האָט זיך דערנענטערט צום ברעג. איצט האָט ער אָבער פֿאַרשטאַנען די סיבה — אים אַנטקעגן איז געגאַנגען בעלאַ, אַזאַ ווי ער האָט זי דערזען צום ערשטן מאָל אין זײַן לעבן.
— אַנטשולדיק, — האָט זי זיך אָנגערופֿן, — כ’האָב געלעכערטע הענט!
— עס טרעפֿט זיך, — האָט מאַרק אויפֿגעהויבן דעם באָל און אויסגעשטרעקט אים צום מיידל. — דו ביסט דאָך בעלאַ, אַיאָ?
יענע איז געבליבן שטיין אַ צעמישטע. עמעצער פֿונעם יונגן געזעמל האָט אויסגעשריִען: “בעלאַ, מיר וואַרטן אויף דיר!". זי האָט זיך אויסגעדרייט און מיט כּוח אַ וואָרף געטאָן דעם באָל אין יענער זײַט; דערנאָך אויסגעשריִען: “שפּילט אָן מיר!" — און בײַ מאַרקן געפֿרעגט:
— מיר זײַנען מיט דיר געווען פֿריִער באַקאַנט, איך געדענק עפּעס נישט?
— דו קענסט עס נישט דערווײַל געדענקען...
זי האָט אַ הייב געטאָן די אַקסלען, ווי איינער רעדט, מאָדנע רייד און פֿאָרגעלייגט:
— אפֿשר וואָלטן מיר צוגעגאַנגען צו יענעם ביימל, פֿאָרט אַ שטיקל שאָטן?
— איך האָב זיך גראָד אַהין געלאָזט גיין, ווען דער באָל האָט מיך אָנגעיאָגט.
— אַנטשולדיק, נאָך אַ מאָל... איך טויג זיך ווייניק אויס אין אַזעלכע שפּילערײַען.
— שטעל זיך פֿאָר, איך אויך... אָבער אַ דאַנק דעם “זעץ" מיטן באָל, האָב איך דיך ווידער געטראָפֿן.
— ווידער? און ווען איז געווען דאָס ערשטע מאָל?
זיי זײַנען צוגעגאַנגען צום ווילדן אָליוועבוים און זיך אַוועקגעזעצט אונטער אים גלײַך אויפֿן זאַמד. מאַרק האָט סוף־כּל־סוף אויסגעטאָן זײַן גרין העמדל, אַראָפּגעוואָרפֿן די סאַנדאַלן, אָבער געבליבן אין די שאָרטן, כאָטש ער האָט נאָך אין דער קאַיוט אָנגעטאָן די שווים־הייזלעך. עפּעס האָט אים אָפּגעהאַלטן עס צו טאָן. בעלאַ האָט דערווײַל אָנגענומען זשמעניעס זאַמד און, דורכזײַענדיק עס דורך די פֿינגער, אויסגעשאָטן ווי אַ דין שטרעמל. ווען מאַרק האָט פֿאַרענדיקט, האָט זי אים דערמאָנט איר פֿראַגע:
— איז ווען זשע האָבן מיר זיך באַגעגנט צום ערשטן מאָל?
מאַרק האָט איר אַ קוק געטאָן אין די אויגן און געענטפֿערט:
— מיט איין און דרײַסיק יאָר צוריק...
בעלאַ האָט דעם בליק נישט אָפּגעפֿירט, פֿאַרקערט, זיך אײַנגעקוקט אין דעם מענטשן, ווי געוואָלט פֿאַרשטיין, ווי ווײַט זײַן וויץ איז פֿאַרגאַנגען. מיט אַ שמייכל האָט זי געזאָגט:
— כ’זע, דו האָסט ליב צו טרײַבן קאַטאָוועס, דערצו נאָך מיט גרויס פֿאַנטאַזיע.
— פּונקט געטראָפֿן... נעכטן, למשל, האָב איך אָפּגעטאָן אַ פֿאַנטאַסטיש שפּיצל; כ’בין אַנטלאָפֿן פֿון מײַן אייגענער חתונה...
— ווי גאָגאָלס העלד פֿון זײַן פּיעסע “פֿאַרהייראַטונג"? — האָט אים בעלאַ צוגעשפּילט.
— כּמעט... פֿון מײַן פּערל־חתונה, דאָס הייסט, נאָך דרײַסיק יאָר לעבן צוזאַמען.
— דו מיינסט עס ערנסט? — בעלאַ אַ פֿאַרחידושטע האָט זיך אַזש געשטעלט אויף די קני.
— ווי ווײַט ערנסט עס קאָן זיך אַרויסווײַזן אַ פֿאַנטאַסטישער וויץ!
— אָבער ווי אַזוי... ווי אַזוי קען אַזוינס פּאַסירן?
— זייער פּשוט, בעלאַ. מע שטייט אויף אין דער פֿרי, מע מאַכט דורך די אַלע פֿרימאָרגנדיקע פּראָצעדורן, וואָס מע מאַכט זיי יעדן טאָג, במשך פֿון לאַנגע יאָרן, מע טוט זיך אָן און פּלוצעם...
— וואָס?
— און פּלוצעם באַווײַזט זיך אַנטקעגן דיר אַ ברייטהאַרציקע כּישוף־מאַכערין און זאָגט דיר: “רוף אָן וואָס דו ווילסט, דײַן שענסטן חלום, וועל איך אים פֿאַרווירקלעכן"; זאָגסטו, אַז דו ווילסט אַלץ אָנהייבן אויף ס’נײַ, ווי מיט דרײַסיק יאָר צוריק!
— און די ברייטהאַרציקע כּישוף־מאַכערין האָט געהאַלטן וואָרט?
— אַוודאי... אויף איר אייגענעם אופֿן: מײַן באַשערטע איז טאַקע געוואָרן מיט דרײַסיק יאָר ייִנגער, אָבער איך בין געבליבן דער זעלבער...
בעלאַ האָט געלאַכט. זיך פֿאַרשטעלט די אויגן מיט די דלאָניעס, נאָר די נאָז איז געבליבן שטעקן אין דרויסן, און זיך געשטיקט פֿון כליפּן. מאַרק האָט געקוקט אויף איר און געטראַכט, אַז די ערשטע צײַט נאָך זייער באַקאַנטשאַפֿט, האָט ער נישט באַלד פֿאַרשטאַנען, צי זי לאַכט פֿון זײַן וויץ, צי זײַן וויץ האָט זי מיט עפּעס באַליידיקט, און זי האָט זיך צעוויינט. שוין אַ לענגערע צײַט, האָט ער נישט געזען און נישט געהערט, אַז זײַן בעלאַ זאָל געווען לאַכן מיט איר געלעכטער.
דאָס מיידל האָט בשעת־מעשׂה אָפּגעווישט די טרערן און אומדערוואַרט געזאָגט:
— דו געפֿעלסט מיר אַלץ מער און מער... אַגבֿ, איך ווייס נאָך ביז איצט נישט ווי דו הייסט?
— אַנטשולדיק, זייער אַ פּשוטער נאָמען — מאַרק.
זי האָט זיך בפֿירוש דערפֿרייט.
— דו ווייסט, אינעם פּאַנסיאָנאַט “דעלפֿין", וווּ כ’שטיי אײַן, איז אויך דאָ אַ בחור מיטן נאָמען מאַרק. ער איז געקומען אַהער אין איינעם מיט זײַן חבֿר, אַליק.
— זייער אינטערעסאַנט. איך ווייס אַפֿילו, אַז זיי לערנען זיך אין מאָסקווע אינעם אַרכיטעקטור־אינסטיטוט.
— קענסטו זיי? פֿון וואַנען?
— איך וועל עס דיר נאָך דערציילן, שפּעטער... איצט מוז איך זיך גיין אָפּבאָדן, אַניט וועל איך פּשוט צעשמאָלצן ווערן...
— קום, איך גיי מיט דיר.

(סוף אין קומענדיקן נומער)