אויף גיך קען מען ניט שרײַבן. שרײַבן נעמט צײַט. אַ שרײַבער דאַרף זיך אַוועקזעצן באַלד אין דער פֿרי, ערגעץ אין אַ וואַלד לעבן אַ שטיל טײַכל, ווען די ערשטע זונענשטראַלן באַלײַכטן דעם טאַנץ פֿון מיליאַסן פֿליגעלעך און דאָס האַרץ גייט אויס נאָך פּאָעזיע און ליבע צו דער שיינער וועלט. ווען די מוזע און די הייליקע נאַטור שעפּטשען אין אויער אַרײַן די סודות פֿון לעבן און פֿאַר די אויגן שטייען שליחים פֿון באַהאַלטענע פּלאַנעטעס, וואָס ס'קען זיי זען נאָר דער קינסטלער, דער נבֿיא, דער שאַפֿער. דאָרט זיצט ער, דער שרײַבער, אינעם שאָטן פֿון אַ בוים, פֿונעם עץ־החיים, און קריצט אויס מיט דער פּען לידער, סאָנעטן און מיניאַטורן, וואָס פֿאַלן אים אײַן און וואָס ער הערט דאָרט אונטער. יעדער אות שרײַבט ער באַזונדער, פּאַוואָליע, ווי מע טוט אַ נס אָדער אַ וווּנדער. אַ גאַנצן יאָרהונדערט קען ער אַזוי זיצן און שרײַבן, זיך טובֿלען און קראַצן זיך פֿרום. בײַם סוף איז זײַן אַרבעט אַ פּראַכט, אַ דימענט וואָס פֿינקלט און שײַנט אין דער נאַכט גאָר ווײַט, ווי אַ סודותפֿול שטערנדל. מיט איין וואָרט, שרײַבן נעמט צײַט!
אויף גיך קען מען געבן אַ פּינטל מיטן אויג, אַ הוסט, אַ פּאַטש אין דער פּלייצע. אויף גיך קען מען וואַרפֿן אַ בליק אויף אַ שיין מיידל, אַזוי אַז זי זאָל עס ניט באַמערקן. מע קען אַ שפּײַ טאָן פֿונעם פֿענצטער, פֿאַררייכערן אַ פּאַפּיראָס דאָרט, וווּ מע טאָר ניט, אָדער אַרײַנשמוגלען נאַשערײַען אין קינאָ, וואָס מע טאָר ניט. אויף גיך קען מען אַפֿילו געבן אַ לייען אָפּ אַ שלעכטן ראָמאַן, און אָפּקאָכן אַ מאכל אין דער מיקראָכוואַלקע — אַ מחיה!
הײַנט לאָזט זיך אַלצדינג מאַכן אויף גיך: ליבעס, קאַמפּאַניעס, ווײַטע רײַזעס, מלחמות... אָבער שרײַבן אויף גיך — שרײַבן, ווען מען זיצט אין די תּחתּונים און מע דאַרף זיך נאָך מאַכן אַ באָד אין דער פֿרי, עפּעס אָפּעסן, אָפּשיקן דרײַ בריוולעך, קלינגען צו זעקס מענטשן, איבערלייענען צוועלף ביכער (ווען עס דאַכט זיך צוועלף הונדערט) — שרײַבן כאַפּ־לאַפּ, פּיטש־פּאַטש, איינס און צוויי, מיט איין מאַך — שרײַבן גיך קען מען ניט. שוין בעסער אין גאַנצן ניט שרײַבן! לאָז איך די מיניאַטור אָן אַ סוף...