ווי משה, וואָס האָט אויסגעשלאָגן

וואַסער פֿונעם שטיין,

כ׳וואָלט וועלן אויסשלאָגן פֿון וואָרט מײַנעם

אַ טראָפּן שײַן

און מיט דעם אַנטקעגנגיין

דעם אומבאַקאַנטן מאָרגן,

וואָס איז נאָך פֿאַרבאָרגן

אין שאָטנס פֿונעם נעכטן

און פֿון הײַנט.

און אויב מײַן וואָרט וועט דעמאָלט

שוין נישט זײַן,

זאָל בלײַבן כאָטש

דער טראָפּן שײַן —

אַ קליינער שטערן,

וואָס קאָן אַ מאָל

ווערן אַ שאַגאַל

און מאָלן די אַמאָלן

נאָר זיי זענען

ווי ווילדע פֿייגל

אַרויסגעפֿלויגן פֿון זכּרון

אַ שוואַרצער וואָלקן

האָט געשטעלט זיך

צווישן מיר

און אַלע מײַנע יאָרן

אַ וואָלקן

וואָס פֿאַרשלונגען האָט

מײַן שטאָט און מײַנע גאַסן

נישט קיין פֿידלער אויף די דעכער

נישט קיין שוועבנדיקע פּאָרן

אַלע זענען זיי פֿאַרלאָרן

אין אַ העליש פֿײַער

און זיי שטאַרבן

צוזאַמען מיט די פֿאַרבן

אויף מײַן פּאַלעטע

מוז איך ווידער קערן זיך צום וואָרט

וואָס בלוטיקט אין מײַן ליד.

בײַם מיראָפּאָלער ציטערן די הענט,

די פֿאַרטרערטע אויגן

אין דער ווײַט געווענדט —

וואָס זעען זיי, די אויגן?

לאהלען מיט איר אלחנן,

וואָס זענען מיטן רויך

אין הימלען ווײַט פֿאַרפֿלויגן

און פֿאַר אים בלויז שאָטנס שטייען?

ווי קומט זי איצט אַהער

די בתולה לאה

צווישן בינע־רעקוויזיט?

און דאָך, ער הערט,

ער הערט די טריט.

מען פֿירט זי אויף דאָס נײַ צו אים,

ער זאָל זי אויסלייזן פֿון בייז.

בײַם מיראָפּאָלער ציטערן די הענט,

דער אַלטער גרײַז

הייבט אויף זײַן שטים

און ס׳דאַכט זיך —

באַלד

צעפֿאַלן זיך די ווענט

וואָס טיילן אָפּ

דאָס גוטס פֿון שלעכטס,

די פֿינצטערניש פֿון ליכט.

זײַן קאָפּ

האָט אויפֿגעהעלט.

נישט לאהלען ער גייט איצט אויסלייזן —

די וועלט,

די גאַנצע וועלט!

אויף די פֿעלדער פֿון מאַידאַנעק גרינען גראָזן,

אויף די פֿעלדער פֿון מאַידאַנעק וואַקסן רויזן —

פֿלעקן בלוטיקע אויף ערד.

אויף דעם קוימען פֿון מאַידאַנעק אויף דעם גרעסטן

בויען פֿייגעלעך זיך אויס שוין נעסטן

און זיי טשווירקען פֿריילעך, אומגעשטערט.

דער באַרג מיט שיך איז שוין פֿאַרשימלט,

צווישן לאַגער־בגדים דרימלט

אַ פֿאַרשעמטער שטיל דער טויט.

ס׳קאָן די זון די רויכיקע מעת־לעתן

צווישן דראָטן נישט פֿאַרגעסן —

און מיר האָט זי דעם סוד פֿאַרטרויט...

גיי איך איבער פֿעלדער די מאַידאַנקער —

אַ פֿאַרבלאָנדזשעט שיפֿל אָן אַן אַנקער,

קאָן זיך נישט דערשלאָגן צו אַ ברעג.

אין די נעסטן טשווירקען וואָראָבייען,

נאָר איך אַליין בלויז קאָן זיך נישט באַפֿרײַען

פֿון דעם אומעטיקן, זוכנדיקן וועג.