מײַן ייִחוס־צעטל

טײַערע נעמען,

געלײַטערטע נעמען...

כ׳דאַרף מיט מײַן ייִחוס זיך קיין מאָל נישט שעמען:

וועלקע דער קירזשנער, איציק דער שמיד...

פּונקט ווי געטאָן וואָלט אין האַרצו אַ שניט...

ס׳זײַנען די שטעטלעך פֿון לאַנג שוין פֿאַרשוווּנדן,

ס׳בלוטיקן אָבער ביז הײַנט נאָך די וווּנדן,

כ׳טרעט אויף דער ערד — און מיר דוכט זיך, עס שרײַט

יעדער פֿון זיי מיט זײַן וויי פֿון דער ווײַט.

טײַערע נעמען,

געלײַטערטע נעמען...

פֿרעגן פֿאַר וואָס און פֿאַר ווען איצט בײַ וועמען?

רבֿקה — מײַן מאַמען גערופֿן מע האָט,

צירל — מײַן באָבען — צי איז דאָס אַ שפּאָט?

אַלע — פֿאַרגאַנגען, און אַלע — פֿאַרלוירן,

קלאַפּן זיי אַלץ נאָך צו מיר אין זכּרון...

קינדער און אייניקלעך מײַנע, ניט פֿרעגט —

אַלץ איז פֿאַרמעקט, נאָר ס׳איז קיינער פֿאַרמעקט.

טײַערע נעמען,

געלײַטערטע נעמען...

וועלן די יורשים די ווײַטע באַנעמען,

אַז כ׳האָב מײַן ייִחוס אין ווירבל פֿון יאָרן

תּמיד געהיט — און אַלץ אויף אייביק פֿאַרלאָרן...

האָסט געזאָגט, אַז קיינער וועט ניט וויסן:

ס׳וועט די נאַכט דעם גרויסן סוד פֿאַרשליסן.

און דער וואַלד — כאָטש דראָע מיט אַ מעסער —

וועט אים האַלטן אונטער זיבן שלעסער.

און די סאָווע, וואָס איז דורכגעפֿלויגן,

האַלטן אויך וועט צוגעמאַכט די אויגן.

און כּדי איך זאָל פֿאַרשעמט ניט ווערן,

אויסלעשן זיך וועלן אַלע שטערן.

און אַז די לבֿנה זאָל ניט קוקן,

וועט זי אין אַ וואָלקן זיך פֿאַררוקן...

ווער זשע אויסגעפּלאַפּלט האָט דעם סוד,

אַז מיט אים רוישט די גאַנצע שטאָט?

מײַן שטים,

מײַן טרער

פֿאַר קיינעם איך אַנטבלויז ניט,

אויף אייביק שווײַגן איז באַשווערט דער צער.

כ׳בין איינער פֿון די הונדערט צוואַנציק טויזנט

אין קבֿר,

וואָס מע רופֿט אים — באַבי־יאַר.

קיין נאָמען,

און קיין נומער,

און קיין סימן.

"פּה ניתּמן" און "פּה נקבר" — ניט פֿאַרקאַרבט.

איר זוכט מיך ניט —

איר וועט מיך ניט געפֿינען,

ס׳האָט קיינער מיך צו קבֿורה ניט געבראַכט.

דעם שפּיגל מיט אַ לײַלעך ניט פֿאַרצויגן,

און ניט פֿאַרמאַכט מיט שטילע טריט די טיר,

קיין שערבלעך ניט געלייגט אויף מײַנע אויגן,

אל מלא רחמים ניט געזאָגט נאָך מיר.

נאָר אויסגעלאָשן איז ניט דער נר־תּמיד,

ער שלאָגט מיט העליש פֿײַער טאָג און נאַכט...

הערט אויף צו טומלען, שרײַערס בײַ דער עמוד!

צו אָט דער שטילקייט

ווער האָט אײַך געבראַכט?

קיין קדיש־זאָגער וועלן, כ׳ווייס, ניט פֿעלן,

אויך שיבֿה זיצן עמעצן ס׳געפֿעלט...

נאָר יאָרצײַט־ליכט דאָס פֿאָלק וועט נאָך מיר שטעלן

און אָפּהיטן מײַן לעבעדיקע וועלט.

ניט שאַרקעט מיט די פֿיס בײַם שטיין בײַם גלאַטן,

און ניט פֿאַרשוועכט מײַן הויכן מאָנומענט —

צעשמעלצט אויף רערן בעסער די האַרמאַטן,

די ביקסן רײַסט אַרויס פֿון ווילדע הענט!

איך בין אַ שטיין,

פֿון אונטער מיר די רויזן,

זיך שלאָגן דורך אַ וועג

צו זון —

דורך צער...

כ׳בין איינער פֿון די הונדערט צוואַנציק טויזנט

אין קבֿר,