#1, 2011

קיין סך פֿאַרבינדונג צווישן דער אַמעריקאַנער חסידישער וועלט פֿון יענער צײַט און פֿון הײַנט איז ניטאָ. די ליובאַוויטשער שטעלן מיט זיך פֿאָר כּמעט אַן אויסנאַם. בדרך-כּלל, אָבער, האָבן דעמאָלט, אין די 1920ער און 1930ער יאָרן, אין די חסידישע קרײַזן זיך אַרײַנגעריסן סימנים פֿון מאָדערנקייט, וועלכע מע זעט ניט הײַנט. די יונגע רביים האָבן פֿאַרשטאַנען, אַז — אָן אײַנפֿירן געוויסע מאָדערנע זאַכן — האָט זיי געדראָט די סכּנה צו פֿאַרלירן זייער עולם.

אין ייִדישע צײַטונגען פֿון די 1920ער יאָרן האָט מען געשריבן, אַז די חסידישע שטיבלעך אין ניו-יאָרק האָבן אָפֿט מאָל אויסגעזען מער ווי קלובן איידער ווי שטיבלעך פֿון מיזרח-אייראָפּע. און אין אייניקע אמונה-זאַכן פֿלעגט מען אויך צו מאָל זײַן ניט הונדערט פּראָצענט שטרענג. מע האָט שוין געהאַלטן, אַז אין אַ פּאָר יאָרצענדליק וועלן אונטערגיין די פֿאַרבליבענע אַלטע שטיבלעך, ווײַל דער עלטערער דור וועט אַוועקגיין, און קיין נײַע גרויסע כוואַליעס פֿון אימיגראַציע האָט מען ניט דערוואַרט. מענטשן פֿון דעם יונגן דור חסידים — אַרײַנגערעכנט די אייניקלעך פֿון רביים — האָבן זיך דערווײַל אַמעריקאַניזירט.

בייסבאָל האָט זיך אַרײַנגעריסן אויך אין די שטיבלעך. חסידים האָבן גענומען טראָגן מאָדערנע בגדים, לויטן אַמעריקאַנער פֿאַסאָן. פֿאָטאָ-אַלבאָמען, וואָס מע היט אָפּ אין די חסידישע משפּחות, ווײַזן אָפֿט מאָל, אַז זיידעס און באָסעס פֿון הײַנטיקע חסידים פֿלעגן זיך אָנטאָן גאָר אַנדערש. דער מצבֿ האָט זיך געביטן, דער עיקר, נאָכן חורבן.