וואָס טוט אין מיכאַלישעק דער מײַ אַצינד

אויב ניט צו ווײַזן וואָס ס׳איז עלנטער פֿון אַ שטיין, —

און אויב דודס פֿידעלע איז אינעם ווינט,

קען נאָר אויף ייִדיש דודס פֿידעלע דאָ וויינען,

ווײַל נאָר אויף ייִדיש האָט דאָ מײַן פֿאָלק די זון געזען.

נאָר אויף ייִדיש איז דאָ די וועלט אַ מעשׂהלע געווען, —

איז אַ געבעט אַזאַ אין מײַן שטעטעלע געבליבן,

אַ געבעט, ווי די האַנט פֿון אַ בעטלער אַ בלינדן,

אַ געבעט אַז אויך גאָט זאָל סײַ זײַן האַס, סײַ זײַן ליבע,

סײַ שילטן, סײַ בענטשן אויף אונדזער איינציקן מאַמע־לשון,

אויף אונדזער אויסגעלאַכטן, אויסגעוויינטן מאַמע־לשון.

ייִדיש, מיט שיכּורלעכן טעם פֿון אַן ערשטן קוש,

ווי מײַן מאַמעס אָנבליק פֿאַרגייט קיין מאָל ניט.

ייִדיש, צו דיר מײַן ערשט געשריי, צו דיר מײַן לעצטער קוש!

ייִדיש, מיט בלענד פֿון שײַטער־הויפֿנס אָנגעגליט —

ווער וואַגט קעגן אַזאַ גרויזאַם ליכט זיך ווערן?

דורך אַזאַ בראַנד בלײַבט פֿון שׂונא קיין זכר ניט.

ייִדיש, פּראָסט ווי ליכט דורך חרובֿע געסעלעך,

ייִדיש, פּשוט ווי די שטיינער וואָס האָבן געצאָרנט

קעגן שׂונא — אין ווילנער און וואַרשעווער געסעלעך.

אַזאַ טרער — אַזאַ פֿלאַם, וואָסער בעזעם קען פֿאַרקערן?

ייִדיש, ווי דעם מײַ איז דיר באַשערט אַזוי פֿיל יאָרן.

וואָס איז אין סווינציאַן דער מײַ — מײַן קינדהייט אַצינד,

אויב ניט אַקעגן זונאויפֿגאַנג — אַ בלינדער גרײַז,

אַז ס׳קען דאָ אַ ווינטעלע, אַ בלום, אַ שטערן, אַ גראָז,

נאָר דעם אייגענעם טרויער די שיינקייט ווײַזן.

אַ ווינטעלע פֿלאַטערט, ווי אַ פֿאַרפּײַניקט, גופֿלאָז קינד,

פֿון טאַטע־מאַמע, פֿון הימל און ערד פֿאַרלאָזן.

אַ בלום איז אַ פֿאַרשפּילטע, מאָרגנדיקע פֿרייד,

אַ שטערן איז — אַן אויסגערונען אויג פֿון אַ קינד,

און וואָס איז אין שאָטן אַ גראָז, פֿון זון און פֿעלד צעשיידט,

אויב ניט אַן אומרו וואָס פּלאַפּלט ניט־דערזאָגטע רייד?

אַ ניט־דערזאָגט וואָרט איז אַ קדוש — אַש אין ווינט.

און ס׳איז מײַן רעכטע האַנט ניט געליימט געוואָרן,

ווײַל איך האָב ירושלים דיך ניט פֿאַרגעסן,

זינט בײַ די טײַכן פֿון בבֿל זײַנען מיר געזעסן;

ניט צוגעקלעפּט צום גומען איז מײַן צונג געוואָרן,

נאָר גליִיִקער די בענקשאַפֿט, דור נאָך דור.

ס׳האָבן די אָבֿות פֿאַרברידערט אונדז מיט נס,

איז מײַן רעכטע האַנט ניט געליימט געוואָרן,

האָב איך, ירושלים, דיך ניט פֿאַרגעסן.

וויפֿל וואָגל בענקט אַרויס פֿון דערגרייכטן הײַנט?

אַזוי פֿיל וואָגל איז נאָר דעם ווינט באַשערט געוועזן,

אַזוי פֿיל פֿרילינגדיקן אָנזאָג אין אַן ערשטן גרעזל.

אָ, נאָך גאָר דעם טרויער, מיט אַן ערשטן שמייכל זיך צעשײַנען,

זיך צעלויכטן מיט אַלע מאָרגנס וואָס אין דער זון וועט נאָך זײַן,

די דערנער דערמאָנען אין טויט און אין מאָרגנדיקן בעז.

וויפֿל וואָגל בענקט אַרויס פֿון דערגרייכטן הײַנט?

אַזוי פֿיל וואָגל איז נאָר דעם ווינט באַשערט געוועזן.

איך האָב געזען די וועלט אין טויזנט יאָר אַרום:

דער פֿויגל האָט זײַן ליד אויף אַ האָר ניט געביטן,

די בינען, ניט מיד פֿונעם זעלביקן זשומען.

די שיינקייט, דאָס ליד און די חכמה עלטערן זיך ניט.

איך האָב געזען אַ גאַס אין טויזנט יאָר אַרום:

וואָלקנס מיט סחורה באַלאָדן — הימלשע קאַראַוואַנען.

דער "עמפּײַער סטייט" — דער קלענסטער קאַרליקל,

יעדער שטראַל אַ פּילאָט, יעדער ווינט — אַן עראָפּלאַן.

טוען ייִדן איינע די אַנדערע זיך אַ פֿרעג: "פֿון וואַנען?"

"פֿון מדינת־מאַרס, ניטאָ רב ייִד קיין נײַע גליקן,

אין אַ ברייטן שלום־עליכם איז מער וווּנדער פֿאַראַן,

ווי אין די קעלבערנע התפּעלות פֿון אַ פֿליִענדיקער בריק".

"גערעכט. איך גיב אײַך אַוועק אַלע קונצן, אין הויכן

און אין תּהומען,

פֿאַר איין קילן שאָטן פֿון אַ קרומען עפּלבוים.

איך גיב אײַך אַוועק אַלע צילינדערס פֿון אויסגעפּוצטע

לשונות,

פֿאַר דעם רויען רויש פֿון געשמאַקן מאַמע לשון".

איך האָב געזען די וועלט פֿון טויזנט יאָר אַרום,

איך האָב דערהערט אין ווינט — אַ באַקאַנט געוויין.

איך האָב געזען אַ פּחד אין פּנימער פֿון בלומען,

אַ שטיין האָט דערמאָנט פֿון פּאָנאַר — אַ פֿאַרשטומט געשריי.