איך בין יונג. עס טוט מיר גאָר נישט פֿעלן.

אײַ, ניין וויי? — אין שמייכל אים כ׳באַהאַלט.

ייִנגלעך, וועמען כ׳בין אַ מאָל געפֿעלן,

נעמען שוין צו ביסלעך ווערן אַלט.

לערערס, וואָס זיי האָבן מיך געלערנט,

איינציקווײַז פֿאַרלאָזן שוין די וועלט.

אויב פֿון אָט דעם אַלעמען נישט קלערן,

וואָס וואָלט מיר דען, אייגנטלעך, געפֿעלט?

די, וואָס האָבן מיך געקענט אַלס עופֿל,

לייען איך בײַ זיי אין בליק אַ מאָל:

"אויב אַפֿילו איר איז שוין אַזוי פֿיל,

האַלט מיט אונדז, ווײַזט אויס, שוין זייער שמאָל..."

ליבע פֿרײַנד פֿון נעכטן און פֿון מאָרגן:

ס׳גייט אין לעבן ווינציק צײַט אַרײַן, —

לאָמיר בײַ דער אייביקייט זי באָרגן,

זי וועט אונדז אַרויסהעלפֿן, קאָן זײַן.

כ׳וויל אין דרויסן זײַן מיט קינדער

און מיט בלאָטע זיך אײַנשמירן,

זאָגט די מאַמע: — "מוזסט אין הויז זײַן!",

און זי שליסט באַלד צו די טירן.

שרײַ איך, זאָגט זי: — "ביסט אַ שלעכטע,

ס׳וועט קיין חתן דיך ניט נעמען",

כ׳ווייס ניט, וואָס איך דאַרף אַ חתן,

סײַ ווי וואָלט איך זיך דאָך שעמען!

אַנומלט האָבן מיידלעך דרײַ, שיינינקע ווי גאָלד,

מיט טײַערע אַנטיקעלעך זיך זאַלבע דריט געפּראַלט:

"איך האָב אַ שטערנטיכעלע — האָט איינע זיך באַרימט —

נאָך פֿון מײַן עלטער־באָבעשי, געקעסטלט און געבלימט".

"איך האָב אַ ציטער־נעדעלע — די צווייטע האָט שטאָלצירט —

נאָך פֿון מײַן עלטער־באָבעשי, מיט דימענטלעך פֿאַרצירט".

און נאָר דאָס דריטע מיידעלע האָט שטיל אין זיך געלאַכט,

און שטיל דאָס שויבן־טירעלע פֿון אַלקער אויפֿגעמאַכט:

"דאָס טײַערסטע אַנטיקעלע פֿאַרמאָג איך איינע נאָר —

די עלטער־באָבעשי אַליין פֿון איבער הונדערט יאָר!"

קום צו מיר אין חדרל,

וועסט ניט זשאַלעווען, מײַן קינד;

ריין וועסטו אַרײַנקומען

און אַרויסגיין אָן אַ זינד...

ליכטיק איז מײַן חדרל,

בלימלעך וואַקסן בײַ דער טיר,

וועסט זיך זעצן אויף דער שוועל

און איך נאָענט נעבן דיר...

אין אַ דעמבן קעסטעלע

ליגט בײַ מיר אַ פֿידעלע —

כ׳וועל אויף אים, מײַן טײַבעלע,

שפּילן דיר אַ לידעלע...

דו וועסט גלעטן מײַנע האָר,

קוקן אין די אויגן לאַנג. . .

פֿריילעך וועט אונדז ביידע זײַן. . .

קום! עס וועט דיר נישט טאָן באַנג. . .

מײַן מאַן איז אין אַמעריקע,

אַ זון איז אין באַקו;

אַ צווייטער איז אין אַפֿריקע,

אַ טאָכטער — גאָט ווייסט וווּ!

פֿאַרשיקט איז זי, מײַן פֿייגעלע,

פֿאַרטריבן פֿון איר בוים,

און איך גיי אום אין חלום נאָר:

וווּ איז, וווּ איז מײַן היים?

דער מאַמעס האַרץ איז אומעטום,

די נשמה רײַסט און ציט —

איך האָב, אוי, היימען גאָר אַ סך,

רו אָבער האָב איך ניט!

ים מיך אַרום,

כוואַליע מיך דורך —

און דערנאָך,

כאָטש דו זאַמדסט מיך אַוועק,

בלײַבט מײַן אויער אַ מושל,

וווּ עס דונערט זכּרון,