טײַערע חזנטע,

מײַן חבֿר און איך זענען גרויסע "באַלאַגאַניסטן". מיר לעבן אין איינעם כּמעט זעקס יאָר (מיר זענען ביידע מענער) און וועלן באַלד פֿײַערן אונדזער חתונה (צום באַדויערן, נישט קיין "כּשרע" ייִדישע חתונה, נאָר "סתּם" אַ ציווילע חתונה). מיר לעבן אין אַ שיינער דירה און פֿאַרמאָגן אַ סך חפֿצים. באַליבט זענען מיר אין דער גאַנצער משפּחה און אַ סך פּלימעניקעס און פּלימעניצעס פֿאַרברענגען בײַ אונדז, ווי אויך די קינדער אין דער געגנט.

מײַן חבֿר האָט צוויי גאָלדענע הענט און האָט שטענדיק נײַע אײַנפֿאַלן. ער איז אַ לערער און שאַפֿט כּסדר מתּנות פֿאַר זײַנע תּלמידים, בילדער פֿאַרן קלאַסצימער, אָדער פֿאַרשיידענע שפּילעכלעך פֿאַר די קינדער. איך בין אַ קינסטלער און שאַף כּלערליי ווערק. ווי איר זעט, זענען מיר, דאַנקען גאָט, גליקלעכע מענטשן.

די צרה איז, וואָס אַלץ אין שטוב בײַ אונדז געפֿינט זיך אינעם גרעסטן "אומאָרדענונג". מיר שטרעבן ביידע צו האַלטן ריין די שטוב, אָבער קענען נישט. אין קיך, למשל, זענען אומגעוואָרפֿן טעפּלעך און שיסלעך; אין וווינצימער וואַלגערן זיך ביכער, אַ מאַנדאָלין, האַלב־גענייטע מלבושים (מײַן האָבי), און אַלטע נומערן פֿונעם "פֿאָרווערטס". מיר פֿרייען זיך, ווען די דירה איז ריין און דער טיש איז באַדעקט מיט אַ טישטוך און אַ בלומען־וואַזע, אָבער די אומאָרדענונג קריכט צוריק, ווײַל עס פֿעלט אונדז די טעכניק, ווי אַזוי צו "באַקעמפֿן" די צעוואָרפֿנקייט.

אַמאָל שטעלן מיר צונויף רשימות און צעטיילן אונדזערע פֿליכטן, ווער עס דאַרף טאָן וואָס; אָבער, פֿאַרשטייט זיך, אַז מיר זענען באמת ניט מסוגל זיי אויסצוהאַלטן. אַנדערע מאָל נעמט איינער די איניציאַטיוו און ראָמט גרינטלעך אויף די קיך, צי די וואַנע, אָבער נאָך אַ ווײַלע הערשט ווידער אונדזער קינסטלערישער הידרעך־פּידרעך. ווען די אומאָרדענונג וואָלט אונדז ניט געשטערט, וואָלט געווען נישקשה, אָבער מיר ווילן ביידע רעגולירן מיט אַ מאָס די בעל־הביתּישקייט. וואָס טוט מען? ווי טוט מען דאָס?

אַ פֿרוסטרירטער קינסטלער

טײַערער פֿרוסטרירטער קינסטלער,

אַוודאי וועט איין מאָל אַ וואָך נישט קלעקן אויפֿצוראַמען אַלץ און האַלטן די שטוב ריין; טאָ טוט דאָס צען מינוט יעדן אָוונט איידער מע לייגט זיך שלאָפֿן. דער עיקר איז, איר זאָלט ראַמען צוזאַמען און האָבן הנאה און האָבן אַ זיכער אָרט פֿאַר די זאַכן. איך בין נישט איבערצײַגט, אַז איר זענט "נישט מסוגל" די שטוב צו אָרגאַניזירן. שרײַבט מיר צוריק אין עטלעכע חדשים אַרום און לאָזט מיר וויסן, צי די שיטה אַרבעט!

טײַערע חזנטע,

יום־כּיפּור איז שוין דאָ, און ווי יעדעס יאָר, באַקום איך צענדליקער בליצפּאָסטן און "פֿייסבוך"־פּאָסטן, אין וועלכע עס שטייט געשריבן: "טײַערע פֿרײַנד — אויב איך האָב אײַך באַעוולט דאָס יאָר, וויסנדיק, צי נישט וויסנדיק, בעט איך מחילה בײַ אײַך אין דעם זמן תּשובֿה. מײַן קשיא — צי מעג מען אַזוי בעטן מחילה? אַזוינע בליצפּאָסטן ווערן צעשיקט צו הונדערטער מענטשן, און אַזאַ "פֿייסבוק"־בריוול לייענען הונדערטער מענטשן. איך האָב געטראַכט, אַז תּשובֿה קומט פֿון דער נשמה. צי איז דאָס אַלץ וואָס מע דאַרף טאָן, כּדי זיך איבערצובעטן אינעם נײַעם יאָר?

צעמישט

טײַערע צעמישט,

אויב איך האָב באַעוולט אָדער באַליידיקט, אָדער געווען צו סאַרקאַסטיש צו מײַנע לייענער, זײַט מיר מוחל און שיקט מיר ווײַטער אײַערע פֿראַגעס אינעם נײַעם יאָר!

* * *
איר האָט שאלות אין "הלכות־ליבע?" שיקט אַ בריוו — אויף ייִדיש אָדער ענגליש — צו חזנטע סלעק:
HazzanAri@yahoo.com
אָדער
Cantors Office
10400 Wilshire Blvd
Los Angeles, CA 90024