יענעם טאָג האָבן מיר, איך און שבֿע, געגעבן אַ שבֿועה. איך האָב געבראַכט אַ מעסערל און יעדער האָט זיך געמאַכט אַ קליינטשיקן שניט אונטער דעם געלענק. מיר האָבן צוגעדריקט די אָרעמס אַזוי, אַז אונדזער בלוט האָט זיך אויסגעמישט. אויף אַזאַ אופֿן זײַנען מיר געוואָרן חבֿרים.

איבער אַ יאָר, אינעם דריטן קלאַס, וועלן מיר מירצעשעם חתונה האָבן. איך האָב פֿאָרגעשלאָגן באַגלייטן זי אַהיים. שבֿע האָט געצויגן מיט די אַקסלען — "גוט".

אויפֿן וועג אַהיים איז מרים די משוגענע אויסגעוואַקסן ממש פֿאַר אונדזערע אויגן. למעשׂה, האָב איך קיינמאָל ניט געהערט עמעצן רעדן מיט איר אָדער רופֿן זי בײַם נאָמען. די קינדער אין די אַרומיקע גאַסן האָבן זי גערופֿן צווישן זיך — מרים די משוגענע.

זי האָט אויסגעזען זייער אַלט, לויט די באַגריפֿן פֿון אַ נײַן־יאָריק ייִנגל. אָנגעטאָן תּמיד אין דעם זעלבן קליידל מיט לאַנגע אַרבל. אין די זומערדיקע טעג האָט עס אויסגעזען גרין, און אין די פֿאַרכמאַרעטע טעג — גרוי. די שיך האָט זי פֿאָרזיכטיק געשאַרט איבערן טראָטואַר. אירע הענט זײַנען געווען פֿאַרלייגט אויפֿן בויך, ווי זי וואָלט געוואָלט אַרומכאַפּן זיך אַליין און ערגעץ באַהאַלטן.

אויף איר רויטלעך און צעקנייטשט פּנים האָט זיך אויסגעצויגן אַ טרוקענער, פֿאַרגליווערטער שמייכל. די אויגן — גרויסע, בלויע און טויטע, ווי בײַ אַן אָנגעשראָקענער חיה.

זי פֿלעגט מורמלען צו יעדן איינעם וואָס האָט זיך באַוויזן אויף איר וועג בלויז צוויי זאַכן: אָדער "אַ גוט מאָרגן", אָדער "אַ גוט יום־טובֿ". ס'איז איבעריק צו זאָגן, אַז איך האָב פֿאַר איר מורא געהאַט — אימת־מוות. איך פֿלעג זי אויסמײַדן ווי ווײַט מעגלעך, אָפֿטלעך אַריבערלויפֿן אויף דער צווייטער זײַט גאַס, אָדער אין גאַנצן פֿאַרקערעווען דעם דישל.

אין יענעם טאָג האָט ניט געקענט קיין רייד גיין וועגן זיך אָפּטראָגן; מײַן חבֿרטע איז דאָך געווען נעבן מיר.

מרים די משוגענע האָט געשמייכלט איר שטענדיקן שמייכל און געווינטשט אונדז: "אַ גוט יום־טובֿ", כאָטש קיין שום יום־טובֿ איז, פֿאַרשטייט זיך, ניט געווען. ווען זי האָט אַרויסגעזאָגט די ווערטער, האָבן אירע נאַקעטע יאַסלעס אַרויסגעקוקט פֿון צווישן די דינע ליפּן.

און פּלוצעם האָט מיר ווי עמעצער אַרײַנגעשריִען אין ביידע אויערן: אַנו, ווײַז אַרויס דײַן גבֿורה!

— מרים די משוגענע, גיי אין דר'ערד אַרײַן! — האָט זיך אַרויסגעריסן פֿון מײַן מויל.

שבֿע האָט מיר אַרײַנגעקוקט אין די אויגן, און באַלד איבערגעפֿירט דעם בליק צו מרים. כ'האָב איר נאָכגעקוקט און זיך אָנגעשפּאַרט אינעם פֿאַרקאַטשעטן אַרבל אויף איר לינקער האַנט. אַ בלויער נומער האָט זיך אָנגעזען אויף דער בלאַסער הויט.

מיר האָבן שוין דעמאָלט געוווּסט, וואָס דאָס מיינט.