* * *

די דערציילונג "באָנטשע שווײַג" איז געוואָרן באַוווּסט, יעדן פֿאַלס אין דער ייִדישער וועלט, דערפֿאַר וואָס זי האָט גורם געווען אַ פֿראַגע, וועלכע קאָן געגלײַכט ווערן צו האַמלעטס פֿראַגע: "זײַן צי ניט זײַן?", דאָס איז: "שווײַגן צי ניט שווײַגן?" די ערשטע העלפֿט פֿונעם 20סטן יאָרהונדערט, איז געווען אָנגעזעטיקט מיט סאָציאַלע רעוואָלוציעס, איבערקערענישן, מלחמות... איז די דאָזיקע פֿראַגע געווען זייער אַקטועל! אויב מע בלעטערט איבער די ייִדישע צײַטונגען פֿון וואַרשע, ניו־יאָרק, תּל־אָבֿיבֿ געפֿינט מען אַזוינע אַרטיקלען: "באָנטשע שווײַג רעדט", "באָנטשע שווײַג אָדער באָנטשע שרײַ?", "ווען ׳באָנטשע שווײַג׳ הערט אויף צו שווײַגן", "די טשענסטאָכאָווער קינדער מישפּטן "באָנטשע שווײַג", "דער ייִדישער וויילער אין דער ראָלע פֿון ׳באָנטשע שווײַג׳" אאַ״וו.

יצחק גנוז — "חתן־האור" תשע״ג

שוין 20 יאָר ווי "אַגודת־הסופֿרים העבֿרים במדינת־ישׂראל" — דער פֿאַרבאַנד פֿון די העברעיִשע שרײַבער אין מדינת־ישׂראל — מערקט אָפּ דעם יום־טובֿ חנוכּה מיט אויסוויילן אַ "חתן־האור" — אַ "פּרײַזטרעגער פֿון ליכט", איינעם פֿון די העברעיִשע שרײַבער אין לאַנד, פֿאַר דעם יאָר תשע״ג.
הײַיאָר איז דער דאָזיקער פּרעסטיזשפֿולער טיטל, פּרעזענטירט געוואָרן דעם באַקאַנטן ייִדיש־העברעיִשן שרײַבער און דיכטער יצחק גנוז. דאָס איז ניט דער איינציקער פּרײַז, וואָס יצחק גנוז האָט באַקומען במשך די לעצטע פֿאַרגאַנגענע יאָרן פֿאַר זײַן ליטעראַרישער שעפֿערישקייט, פֿאַר זײַן בײַטראָג צו דער מאָדערנער ליטעראַטור סײַ אין ייִדיש און סײַ אין העברעיִש.
מיט עטלעכע יאָרן צוריק האָט ער באַקומען דעם ליטעראַטור־פּרײַז א״נ פֿון דעם פֿאַרשטאָרבענעם פּרעמיער־מיניסטער לוי אשכּול ז״ל. דעם דאָזיקן פּרײַז האָט אים פּרעזענטירט אין נאָמען פֿון פּרעמיער־מיניסטער בנימין נתניהו די מיניסטאָרין פֿאַר קולטור און ספּאָרט לימור ליבֿנת, וועלכע האָט אויך אויסגעדריקט איר אייגענע מיינונג און אָנערקענונג פֿאַר זײַן בײַטראָג צו דער מאָדערנער העברעיִשער ליטעראַטור.
אין די מאָטיוון פֿון דער זשורי ווערט צוו״אַנד געזאָגט, אַז "די שאַפֿונגען פֿון יצחק גנוז שטעלן מיט זיך פֿאָר אַ מצבֿה אויף אַ תּקופֿה פֿון דעם ייִדנטום אין גלות, אויף דעם אומקום פֿון זײַן משפּחה, אויף דעם חורבן פֿון ייִדיש־לעבן אין מיזרח־אייראָפּע".
מיט צוויי יאָר צוריק האָט יצחק גנוז באַקומען דעם "רובינליכט־פּרײַז" אין לייוויק־הויז אין תּל־אָבֿיבֿ. אין די מאָטיוון פֿון דער זשורי פֿון דעם פּרײַז ווערט צוו״אַנד געזאָגט, אַז "זײַענדיק אײַנגעוואָרצלט אין דער ייִדישער טראַדיציע, האָט יצחק גנוז געפֿונען אַן אייגנאַרטיקן גלײַכגעוויכט צווישן דער ייִדישער טראַדיציע, צווישן דער אייראָפּעיִשער ייִדישער ירושה און דער ארץ־ישׂראלדיקער קולטור".

אוּאַ, האָט ער מיר דאָס אַרײַנגעשאָסן! וואָס הייסט אַרײַנגעשאָסן — מיט איין שאָס מיך "אַוועקגעלייגט אויף די לאָפּאַטקעס", מיר אָפּגעצאָלט מיט אַ דראַמאַטישן גראַמאַטיש דעמאָקראַטישן גראַמאָטנעם שאָס פֿאַר מײַן העזה, ווי דער רעדאַקטאָר פֿון די "לעבנס־פֿראַגן", צו פֿאַרבײַטן זײַן "די" אויף "דאָס". און "דאָס", ווי באַוווּסט, גראַמט זיך דאָך מיט "שאָס"!
ממש אַרײַנגעשאָסן, כאָטש נישט דווקא אין ריכטיקן פּינטל. ער אַנטפּלעקט זיך דאָ פֿאַר דער וועלט נישט נאָר ווי אַ דיכטער, נאָר אויך ווי אַ לינגוויסט און ווי אַ מוטיקער ליטעראַט, וועלכער שיסט מיט שווערער גראַמאָטנער אַרטילעריע.
עס רעדט זיך דאָ וועגן מײַן פֿרײַנד, דעם פּאָעט ד״ר משה לעמסטער, וועלכער איז אין "פֿאָרווערטס" פֿון נאָוועמבער 9—15, 2012 אַרויסגעפֿאָרן אויף מיר מיט אַ פֿראָנטאַלן אַטאַק הלמאַי איך האָב זיך גענומען די העזה צו פֿאַרבײַטן דעם אַרטיקל "די" אויף "דאָס" פֿאַר דעם סובסטאַנטיוו "ליד". ער האָט מורא, אַז די שפּעטערדיקע דורות פֿאָרשער, פֿאַרערערס פֿון דעם פּאָעט משה לעמסטער, ווען זיי וועלן בלעטערן אין די נומערן פֿון די "לעבנס־פֿראַגן" אין אַ הונדערט יאָר אַרום און וועלן זיך אָנטרעפֿן אויף זײַן יצירה, וועלן זיי אַרײַנשרײַבן אין די ביכער פֿון דער געשיכטע, אַז משה לעמסטער האָט געשריבן "דאָס" און האָט דערמיט פֿאַרשוועכט דעם כּבֿוד פֿון דעם בעסאַראַבישן ייִדישן לשון.
דער "חטא" איז טאַקע געווען מײַנער: אין זײַן צוגעשיקטער באַגריסונג פֿאַר נחמה ליפֿשיץ צו איר 85סטן יוביליי האָט משה לעמסטער געשריבן: "איר זײַט דאָס קלינגענדיקע גלעקעלע פֿון דער ייִדישער פֿאָלקסליד"; "אײַער געטרײַשאַפֿט דער ייִדישער ליד האָט אונדז...", אאַז״וו. און איך, דער רעדאַקטאָר פֿון דעם זשורנאַל "לעבנס־פֿראַגן" האָב זיך באַנוצט מיט מײַן רעדאַקטאָרישן רעכט צו פֿאַרריכטן אַ צוגעשיקטן כתבֿ־יד, בפֿרט ווען דאָס איז געווען אַ פּראָזאַיִשע באַגריסונג און נישט קיין פּאָעזיע. איך האָב נאָך קיינמאָל נישט אָנגערירט, נישט געענדערט קיין דיכטערישע שאַפֿונג.



(אַבֿרהם זאַק)


דעם 8טן דעצעמבער ווערט 95 יאָר זינט מענדעלע מוכר־ספֿרים האָט פֿאַרלאָזט אונדזער זינדיקע ערד. און מיט עטלעכע וואָכן שפּעטער, דעם 2טן יאַנואַרw קומט זײַן געבורטסטאָג. וואָס פֿאַר אַ מענטש איז ער געווען? צי האָבן די ערן־טיטלען: "קלאַסיקער", "זיידע" — ניט פֿאַרשטעלט פֿאַר אונדז זײַנע מענטשלעכע מעלות און חסרונות, די סתּירות פֿון זײַן מענטשלעכער נאַטור?
לאָמיר פּרוּוון אויפֿשטעלן עטלעכע שטריכן פֿון מענדעלעס פּאָרטרעט לויט די בריוו, וועלכע ער האָט געשריבן צו שלום־עליכמען אין די יאָרן 1888—1889, ווען דאָס "אייניקל" האָט אַרויסגעלאָזט "די יודישע פֿאָלקס־ביבליאָטעק". נאָר פֿאַר דעם "וויל איך זאָגן אַ פּאָר ווערטער".
אין איינער פֿון די פֿאָלקלאָר־עקספּעדיציעס, אין וועלכע איך האָב זיך באַטייליקט, זענען מיר געווען אין קעשענעוו און באַזוכט מענדעלעס אוראייניקל, יעלענע אַבראַמאָוויטש. דער רירנדיקסטער מאָמענט פֿון דער באַגעגעניש איז געווען דעמאָלט, ווען יעדערער פֿון די אָנטיילנעמער אין דער עקספּעדיציע, האָט אויסגעטרונקען אַ ביסל ווײַן פֿון מענדעלעס זילבערנעם בעכער, איבער וועלכן ער פֿלעגט מאַכן קידוש. מיר האָבן זיך צוגערירט, קאָן מען זאָגן, מיט די ליפּן צו די ליפּן פֿון אונדזער זיידע...

שוין ווידער מלחמה־שפּאַנונג 
אויף די גרענעצן

"די גרעסטע השפּעה אויף מיר האָט געהאַט די ייִדישע פֿאָלקסמוזיק. איך הער ניט אויף צו זײַן אַנטציקט פֿון איר. זי איז אַזוי פֿילזײַטיק. זי קען זײַן זייער פֿריילעך און אין דער אמתן זײַן טיף טראַגיש. דאָס איז כּמעט תּמיד אַ מין לאַכן מיט טרערן. אָט די דאָזיקע אייגנטימלעכקייט, די דאָזיקע מעלה פֿון דער ייִדישער פֿאָלקסמוזיק איז זייער נאָענט צו מײַן פֿאָרשטעלונג פֿון דעם ווי אַזוי דאַרף מוזיק זײַן. זייער אָפֿט שאַץ איך אָפּ אַ מענטשן, לויט זײַן באַציִונג צו די ייִדן."
דמיטרי שאָסטאַקאָוויטש, רוסישער קאָמפּאָזיטאָר
אַ מענטש אַ חכם איז געווען דער דאָזיקער קאָמפּאָזיטאָר, דמיטרי שאָסטאַקאָוויטש. וועגן זײַן געניאַלער מוזיק איז בכלל נישטאָ וואָס צו רעדן. ווען איר הערט זײַנע ווערק, איז אײַך ממש שווער צו זאָגן, — "כ׳האָב געהאַט אַ גרויסע הנאה פֿון דער מוזיק", — אָבער פֿון די ערשטע קלאַנגען פֿילט איר שוין, אַז מע האָט צו טאָן מיט עפּעס פֿון אַ ששת־ימי־בראשית־קאַטעגאָריע, — אַ מדרגה, וואָס געפֿינט זיך אויף דער גרענעץ פֿון "געטלעכע געפֿילן" און "שעפֿערישן משוגעת". אַז איר נעמט אין די הענט די פּאַרטיטור פֿון שאָסטאַקאָוויטשעס וואָקאַל־ציקל "פֿון דער ייִדישער פֿאָלקס־פּאָעזיע", דערפֿילט איר גלײַך אין זיך אַ קליין אומבאַהאָלפֿן קינד, וואָס האָט נאָך נישט אָנגעהויבן צו רעדן, אַפֿילו אויב איר זענט דער גרעסטער מומחה אין די מוזיק־ענינים. איך רעד שוין נישט וועגן דעם, אַז ס׳איז אַ גרויסער ספֿק, צי ס׳וועט זיך אויסגעפֿינען אויף דער וועלט אַ פּאַסיקער זינגער, וועלכער וואָלט געקאָנט אויסזינגען פּונקט דאָס, וואָס שאָסטאַקאָוויטש האָט געפֿילט און געשאַפֿן.
די געשיכטע פֿון שאַפֿן דעם דאָזיקן ייִדישן וואָקאַל־ציקל איז זייער אַ באַנאַלע. אין איינעם אַ זומער, אין אַ צײַטונג־קיאָסק לעבן זײַן דאַטשע, האָט שאָסטאַקאָוויטש דערזען אַ זאַמלביכל "פֿון דער ייִדישער פֿאָלקס־פּאָעזיע", געקויפֿט עס, און ווײַטער — דערפֿילט אין די פֿאָלקס־לידער דאָס, וואָס האָט נישט געלאָזט אים צו רו, ביז וואַנען זײַן נשמה האָט זיך ניט "אויסגעגאָסן" אויפֿן נאָטן־פּאָפּיר.