דער נאָמען ביראָבידזשאַן האָט שוין לאַנג געקלונגען אין מײַנע אויערן, זינט איך האָב געלייענט די ווערק פֿון סאָוועטיש־ייִדישע שרײַבערס. די טײַכן בירע, בידזשאַן, אַמור האָבן אויסגעזען אַזוי עקזאָטיש, אַז איך האָב זיך נישט געקענט אָפּזאָגן פֿונעם פֿאָרלייג צו לערנען ייִדיש דרײַ וואָכן אין ווײַטן מיזרח, אין דער ייִדישער אויטאָנאָמער געגנט.

כאָטש איך האָב געוווּסט, אַז די געגנט ליגט ערגעץ; וווּ אין סיביר, האָב איך זיך פֿריִער געפֿוילט אויסצוגעפֿינען, וווּ פּינקטלעך עס ליגט יענער ייִדישער שטח. אַמור, כינע — דאָס זענען געווען די געאָגראַפֿישע קאָאָרדינאַטן, וואָס איך האָב יאָ געדענקט. ווען איך האָב געדאַרפֿט קויפֿן דעם בילעט, האָב איך זיך, סוף־כּל־סוף, דערוווּסט, ווי אַזוי מע פֿאָרט אַהין: אַכט שעה פֿון מאָסקווע ביז כאַבאַראָווסק מיטן עראָפּלאַן און נאָך צוויי שעה מיטן אויטאָ ביז דער הויפּטשטאָט פֿון דער אויטאָנאָמער געגנט, ביראָבידזשאַן.