» בלומע לעמפּעל
September 28, 2012
ליטעראַטור
פֿון בלומע לעמפּעל

אַ גאַנצע נאַכט האָבן פֿאַנטאַסטישע ים־כוואַליעס מיך געהאַלטן געשפּאַנט. מיר שווימען צוזאַמען, איך און ער. דער ים ליגט פֿלאַך אָפּגעצויגן ווי אַ זײַדענע קאָלדרע איבער אַ פֿאַרבעטן בעט. איך שווים אויפֿן רוקן אָן שום אָנשטרענג. אים זע איך ניט. איך פֿיל זײַן נאָענטקייט אין ריטעם פֿון דער כוואַליע אין פּריוואַטן האַפֿן פֿון פֿרעמדן ים.
איבער אונדז אין בלויען שטח טשאַטעווען פֿייגל מיט שנאָבלען, ווי שווערדן. זיי פּאַטראָלירן דעם ים־ברעג. אויך איך האַלט אַן אויג אויפֿן האָריזאָנט, גלאַט אַזוי, פֿון געוווינהייט וועגן. פֿון ווײַטנס זע איך ווי דער ים בײַכלט זיך. די קאָלדרע הייבט זיך אונטער, רונדיקט זיך אויס, פֿון דעם בײַכל ווערט אַ באַרג, פֿון באַרג אַ וואַנט. די וואַנט וואַקסט ניט גלײַך, נאָר אויסגערונדיקט ווי אַ וועלבונג. זי הייבט זיך איבערן האָריזאָנט אַרויף צום הימל, בייגט זיך איבער זיך אַליין, אין אַ האַלב־רונדיקן קרײַז, ווי אַ קופּאָל. הינטער דעם קופּאָל איז דער ים אויסגעשעפּט. ווײַסע זעגלשיפֿן זיצן אויפֿן דנאָ. די פֿייגל מיט די שנאָבלען ווי שווערדן פֿאָכען מיט די פֿליגלען. איך וויל אַנטלויפֿן, נאָר איך זע ניט קיין ברעג. איך רײַט אויפֿן רוקן פֿון אַן אַנטקעגנדיקער כוואַליע. אויפֿן נאַקעטן ים־דעק וואַלגערן זיך סקעלעטן. איך הער זײַן קול איבערן רעש פֿון ים. איך שטרענג זיך אָן אים צו גרייכן — און פֿאַל, פֿאַל...