פֿון רעכטס: דזשאָרדאַן געלבער, קאַראַלין גרובער, סינדי קאַץ, נאַטאַשאַ ליִאָן

דער בריטישער פֿילם־רעזשיסאָר און דראַמאַטורג מײַק לי איז באַקאַנט פֿאַר זײַנע שאַרפֿזיניקע שאַפֿונגען, וועלכע רופֿן אָפֿט אַרויס אַ קאָנטראָווערסיע. למשל, זײַן פֿילם "וועראַ דרייק" (2004) דערציילט וועגן אַ פֿרוי וואָס ראָמט אויף דירות, אָבער דינט — אין דער שטיל — אויך ווי אַן אָקושערקע, און פֿירט דורך אומלעגאַלע אַבאָרטן אויף יונגע מיידלעך. איצט, אין זײַן נײַער פּיעסע — "צוויי טויזנט יאָר" (Two Thousand Years) זײַן ערשטע פּיעסע אין צוועלעף יאָר — האָט ער זיך גענומען, אַפּנים, צו זײַן אייגענער אויטאָביאָגראַפֿיע, און מאָלט אויס אַן אַסימילירטע ייִדישע משפּחה אין לאָנדאָן אין די 1970ער יאָרן. דער טיטל, "צוויי טויזנט יאָר", פֿאַררופֿט זיך אויפֿן ייִדישן גלות, און פֿון די ציפּקע צרות וואָס די ענגלישע משפּחה לײַדט, פֿאַרשטייט מען שוין, אַז מײַק לי לאָזט אונדז הערן זײַן מיינונג וועגן דעם גלות.

די ניו־יאָרקער טעאַטער־טרופּע "די נײַע גרופּע" האָט פֿונעם אָנהייב פֿון איר גרינדונג אײַנגעפֿירט נאָענטע קאָנטאַקטן מיט די לעצטע סוקצעסן אויף דער לאָנדאָנער בינע, און בראָש פֿון דער באַציִונג שטייט דער רעזשיסאָר סקאָט עליאָט, אַ קינסטלער, וולעכער האָט ליב צו שטעלן משפּחה־אינטריגעס; סײַ קאָמעדיעס, סײַ ערנסטע דראַמעס.

אין דער אָפֿיציעלער באַשרײַבונג פֿון "צוויי טויזנט יאָר" שטייט, אַז די פּיעסע איז אַ קאָמעדיע, אָבער דאָס איז אַ קאָמעדיע אין וועלכער מע ווייסט נישט ווען צו לאַכן און ווען אַרויסצוּווײַזן מיטגעפֿיל צו די העלדן. די משפּחה באַשטייט פֿון געווע­זענע ייִדישע ליבעראַלן, וועלכע זענען גע­פֿאָרן אין אַ קיבוץ אויסצולעבן זייערע סאָציא­ַליס­טישע אידעאַלן. זיי זענען, אָבער, צוריק­גע­קומען קיין ענגלאַנד, גענאַרט אין דער קיבוץ־געזעלשאַפֿט, וווּ מע קריגט זיך יעדן טאָג, מע זעט נישט דאָס אייגענע עופֿעלע, און פֿרויען באַקומען צווייט־ראַנגיקע אַרבעט. מען איז אויך אַנטוישט אין דער וואַקסנדיקער מיליטערישקייט פֿון דער ישׂראל־רעגירונג. אין דער ערשטער סצענע, ווײַזט אַרויס די משפּחה סימפּאַטיעס צו די פּאַלעסטינער און צו אַראַפֿאַטן, און דאָס וועט אַוודאי איבערראַשן אַן אַמעריקאַנער עולם, וואָס איז נישט צוגעוווינט צו הערן אַזוינע קריטישע ווערטער קעגן ישׂראל אין דער עפֿנטלעכקייט.

די משפּחה האָט ממש ליב צו שרײַען איינער אויפֿן אַנדערן און, צו ביסלעך, ווערט די היסטערישקייט צו פֿיל אָנצונעמען פֿאַרן צוקוקער. מע שרײַט נישט נאָר צוליב פּאָליטיק, נאָר, דער עיקר, וועגן משפּחה־ענינים. דער בן־יחיד, דזשאַש (געשפּילט פֿון דזשאָרדאַן געלבער), ווערט פּלוצעם פֿרום אויף זײַן אייגענעם אופֿן און טוט זיך אָן אַ יאַרמולקע. איינער פֿון די בעסטע מאָמענטן איז ווען דער זון זיצט האַלב־באַהאַלטן הינטער אַ סאָפֿע און קאַטשעט זיך אַרויף די אַרבל, און דער עולם מיינט, אַז ער וועט, אָט־אָט, זיך אַרײַנשפּריצן נאַרקאָטיק — אָבער צום סוף, זעט מען, אַז ער טוט זיך אָן תּפֿילין. דער שאָק וואָס די אַנטי־רעליגיעזע משפּחה לעבט איבער צוליב דעם איז אַ גרויסער — זי קען נישט פֿאַרשטיין דזשאַשס זוכעניש פֿאַר רוחניות און אַלע קריגן זיך און באַליידיקן אים ממש.

אַלען קאָרדונדער און נאַטאַשאַ ליִאָן

על־פּי־שׂכל וואָלט דעם זונס זוכן פֿאַר אַ "ציל אין לעבן", און זײַן ווערן פֿרום, געדאַרפֿט ווערן די הויפּט־טעמע פֿון דער פּיעסע. אָבער, ניין; דער דראַמאַטורג לייגט נישט אַרײַן קיין טיפֿקייט אין דעם אַספּקעט פֿון דער פּיעסע, און גיט אונדז, אויפֿן אָרט פֿון אַ מער אויסגעאַרבעטער, דורכגעטראַכטער שאַפֿונג, אַ סכעמאַטישע, אימפּרעסיאָניסטישע באַהאַנדלונג. מע קען אָבער נישט לייקענען, אַז אַפֿילו אין אַזאַ פֿאָרעם, נעמט די פּיעסע אַרײַן גענוג קאָמעדיע, דראַמע און משוגעת צופֿרידנצושטעלן דעם עולם.

אַלע אין דער משפּחה האָבן תּוכיקע חסרונות: דער טאַטע, דאַני, געשפּילט פֿון אַלאַן קאָרדונער, איז אַ ציין־דאָקטער, וואָס רעאַגירט מיט אומראַציאָנעלער אומבייגעוודיקייט בנו­גע דעם זונס פֿרומקייט. מײַק לי שטעלט אונדז פֿאָר אַן אַזוי־גערופֿענע "ליבעראַלע משפּחה", אָבער גאַנץ באַוווּסטזיניק ווײַזט ער ווי אומ­ליבעראַל זי איז. ווען דער טאַטע זעט דעם זון צום ערשטן מאָל מיט אַ יאַר­מולקע, שרײַט ער אויס — "ס‘איז ווי האָבן אַ מוסולמענער אין שטוב, אָדער אַ מענטש פֿון מאַרס".

די מאַמע, רחל (געשפּילט פֿון קאַראָלין גרובער) איז געבוירן געוואָרן אין אַ קיבוץ, אָבער זי האָט אויך שוועריקייטן מיטן זונס רעליגיעזער איבערקערעניש. די טאָכטער, טאַמי, ווערט געשפּילט פֿון נאַטאַשאַ ליִאָן, באַקאַנט פֿאַר איר ראָלע אינעם פֿילם "דער דלות־קוואַרטל פֿון בעווערלי־הילס". זי איז די "נאָרמאַלסטע" אין דער משפּחה — די איינציקע וואָס שרײַט נישט און ווײַסט אַרויס ליבע צו מענטשן; אַפֿילו, ווען מע פֿאַרשטייט, אַז די עמאָציע איז אַ פֿיקטיווע. וועגן דעם ברודערס יאַרמולקע זאָגט זי — "איך האָב נישט געזען דו זאָלסט טראָגן אַזאַ זאַך זינט דײַן בר־מיצווה!" איר חבֿר, צחי, (יובֿל בוים), אַ ישׂראלי, און דער זיידע אין דער משפּחה, (מערווין גאָלדשמידט) שטעלן מיט זיך פֿאָר איבערגעטריבענע קאָמישע פֿיגורן. אַלע וויכטיקע ענינים וואָס די דראַמע הייבט אַרויס — פּאָליטיק, רעליגיע, אידעאַליזם — ווערן לײַכט באַהאַנדלט און דער עולם וואַרט מיט אומגעדולד אויף אַ ווײַטערדיקער אַנטוויקלונג, אָבער אומזיסט.

אין דער צווייטער העלפֿט פֿון דער דראַמע פֿאַלט ארײַן די שוועסטער פֿון רחל, מישעל, (סינדי קאַץ), אַן אָנגעשטרענגטע באַנקירערין, וואָס איר עגאָיזם איז אַזוי איבערגעטריבן, אַז דער עולם קען רויִק לאַכן, וויסנדיק אויף זיכער, אַז, אַזוי האָט געוואָלט דער דראַמאַטורג. ווען זי זאָגט וועגן זיך אַליין — "איך בין אַ מענטש וואָס האָט ליב מענטשן, אַ סימפּאַטישע און איך בין דאָך נישט קיין משוגענע, פֿאַרוואָס טוט איר דאָס צו מיר?" לאַכט מען פֿון איר בלינדקייט צו זיך אַליין.

שוין צען יאָר וואָס קיינער האָט נישט געזען מישעל. דרײַ חדשים נאָך איר מאַמעס טויט, האָט מישעל זיך דערוווּסט, אַז זי איז אַוועק אין דער אייביקייט. די געשרייען ווערן וואָס מער אינטענסיוו ביז, סוף־כּל־סוף, עס מישט זיך אַרײַן צחי און שטילט אײַן די צעדרייטע, צעהיצטע משפּחה. דער עולם איז אויך צופֿרידן וואָס מע באַרויִקט זיך, ווײַל אַניט וואָלט מען באַלד געליטן פֿון קאָפּווייטיק.

די דראַמע "Two Thousand Years" שפּילט אין "Acorn "טעאַטער, 410 וועסט 42סטע גאַס אין מאַנהעטן.