שׂרהלע פֿעלדמאַן

איך קאָן נישט געדענקען גענוי ווען האָט זיך עס אָנגעהויבן בײַ אונדז דער פֿוראָר פֿון די ייִדיש זינגענדיקע אָוונטן. אָבער ווען זיי האָבן זיך אָנגעהויבן איז שׂרהלע פֿעלדמאַן שוין פֿון לאַנג דאָרט געווען.

דעם אמת געזאָגט, געפֿינט זי זיך שוין אויף דער בינע זינט זי איז נײַן יאָר אַלט געווען, דעמאָלט האָט זי אַנטפּלעקט דער אַמאָליקער באַוווּסטער בינע־קינסטלער בן־ציון וויטלער. זי איז געווען אַ וווּנדערקינד, נישטאָ וואָס צו רעדן!

פֿאַר וואָס עפּעס פּלוצעם שׂרהלע פֿעלד­מאַן? אַלץ איז פֿאַרבונדן מיט איר אָקאָר­שטיקן אויפֿטריט אין סאַמע האַרץ פֿון דער ישׂראלדיקער קליינקונסט­־בינע: "מועדון צוותּא" (צוותּא־קלוב). שווער זי אַרײַנצו­פּאַסן אין אַ שוין עקזיסטירנדיקער קאַטע­גאָ­ריע; שׂרה פֿעלדמאַן איז דאָס וואָס מ'רופֿט טעאַטער פֿון איין מענטש. זי פֿירט אויס אַלע ראָלעס, מ'לאַכט בײַ איר און מ'וויינט אויך, זי פֿאַרווײַלט און זי צעברעכט דאָס האַרץ און שטענדיק אין די ראַמען פֿון גוטן געשמאַק.

ווען מ'רעדט, מיט נישט ווייניק נאָס­טאַלגיע, פֿון אַזאַ ראַם וואָס מ'רופֿט ייִדי­שער קליינקונסט־טעאַטער, מיינט מען אייגנט­לעך טעאַטער פֿון איינעם אָדער מער אָנטייל­נע­מער, אַן אינטעליגענטער פֿאַרווײַלנדי­קער טעקסט, גוטע שוישפּילער, עכט־ייִדישע מוזיק, הומאָר, מיט אַ רעזשיסאָר וואָס איז פֿאַר­אַנט­וואָרטלעך פֿאַר אַלץ, דאָס גוטע און דער קעגנזאַץ פֿון דעם. שׂרהלע פֿעלד­מאַן פֿילט אויס בחסד די אַלע פֿאָדערונגען.

זי טרעט אויף אין ישׂראל און אויך אין אויסלאַנד; מיט אייניקע חדשים צוריק, אײַנ­געלאַדן דורך דער "ייִוואָ"־געזעלשאַפֿט פֿון בוע­נאָס־אײַרעס, איז זי אויפֿגעטראָטן מיט גרויס דערפֿאָלג אין אַרגענטינע און אין אורוגווײַ, נישט אַליין, נאָר צוזאַמען מיט אַנדערע צוויי אויסגעצייכנטע ייִדיש־זינגערינס.

עס נעמט בײַ איר אַ לאַנגע צײַט צו­צוגרייטן אַ ספּעקטאַקל. אַממיינסטן איז זי פֿאַר­נומען מיטן אויפֿזוכן און צופּאַסן דעם מאַ­טע­ריאַל, מיט וועלכן זי וועט אויפֿ­טרעטן, זי איז איבערקלײַבעריש און לאָזט זיך נישט פֿאַרפֿירן פֿון ביליקן שונד־מאַטעריאַל.

דעם איצטיקן ספּעקטאַקל אירן וואָס זי רופֿט אָן מיטן נישט־באָמבאַסטישן נאָמען "אָוונט פֿון הומאָר און געזאַנג", פֿאַר­מאָגט דאָס וואָס עס זאָגט דער טיטל, אָבער איז אַ סך מער פֿון דעם. אַליין אויף דער בינע, עס באַגלייט זי ווען ס'איז נייטיק אַ פּיאַ­ניסט, איז דאָרט טאַקע איר אָרט; גיט איר נאָר אַ בינע און אַ פּובליקום, דאָס רעשט לאָזט עס איבער פֿאַר איר, זי וועט שוין ווערן פֿאַר אײַך אין די אויגן, די נעבעכדיקע "עולה חדשה", וואָס קען נישט קיין העבר­עיִש, אָבער פֿאַר­שטייט נישט וואָס עס קומט דאָ פֿאָר, פֿאַר וואָס קומט איר אַזוי לאַנג צו וואַרטן אין "קופּת־חולים"; און ווי נישט וועלנ­דיק, וועט זי אויך געבן אַ לײַכטן שטאָך דער ישׂראל־ביוראָקראַטיע. באַלד וועט זי זיך פֿאַרוואַנדלען אין אַ מאָ­דער­נער שדכנטע, וועלכע פֿירט אויס — לויט איר אייגע­נער רעקלאַמע — בלויז הצלחהדיקע שי­דוכים — נאָר פֿאַר זיך אַליין האָט זי, נע­בעך, קיין מזל נישט, זי קאָן נישט געפֿינען קיין פּאַסיקן שידוך.

אין דער הײַנטיקער ישׂראלדיקער וויר­קלעכקייט פּאַסט זיך טאַקע אַ סאַטירישער אַרײַנזאָג — מער ווי דאָס, וועט זי זיך נישט דערלויבן, ישׂראל איז איר צו טײַער. זי איז פֿאַרווײַלעריש, זי רעדט אין דער שפּראַך וואָס אַלע פֿאַרשטייען און זי גייט פֿלינק אַריבער פֿון איין פּערסאָ­נאַזש צום צווייטן. איר באַליבטער זשאַנער איז קאָמעדיע, דאָ פֿילט זי זיך באַקוועם און זיכער, זי פֿירט אויס אָבער, מיט איר אָנער­קענ­טער שויש­פּילערישער פֿעיִקייט, אויך דראַמאַטי­שע ראָ­לעס. איינע אַזאַ איז "מירעלע אפֿרת", די הויפּט­־ראָלע אין דער באַ­קאַנטער דראַמע פֿון יעקבֿ גאָרדין, וואָס זי האָט אײַנגע­שלאָסן אין איר איצטיקער פּראָגראַם און פֿירט אויס ווי אַ געניטע דראַמאַטישע שוישפּילערין.

דעם איצטיקן ספּעקטאַקל פֿון שׂרהלע פֿעלד­מאַן האָט רעזשיסירט אָדם לערער; מוזיק — אַריה בן־קנז; בינע־אַראַנזשירונג און קאָסטיומען — לאה שאַץ; קונסט־באַראַטונג — זאבֿ רײַכל.