טײַערע חזנטע,

מײַן שוועסטער איז געפֿאָרן אויף אַ נסיעה קיין ישׂראל דעם ווינטער און איז נישט צוריקגעקומען. מײַנע טאַטע־מאַמע האָבן געטראַכט, אַז זיי שיקן זי נאָר אויף אַ "אש־התּורה"־אַקטיוויטעט. זיי האָבן געמיינט, אַז זי וועט דאָרטן גוט פֿאַרברענגען, הנאה האָבן פֿון ישׂראל, זיך באַקענען מיט נײַע חבֿרים און נענטער זיך פֿאַרבינדן מיט ייִדישקייט. אַז זיי וועלן נישט צוריקבאַקומען זייער טאָכטער איז זיי נישט אײַנגעפֿאַלן.

מײַן שוועסטער מאַרלאַ פֿלעגט זײַן נאָענט מיט אונדז. איצט וויל זי נאָר מע זאָל זי רופֿן מלכּה, און זעלטן קלינגט זי אָן צו אונדז. די נסיעה וואָס האָט געדאַרפֿט געדויערן איין חודש, האָט זיך פֿאַרצויגן אויף 6 חדשים, און איצט זאָגט זי אונדז, אַז זי האָט זיך פֿאַרקנסט מיט אַ מאַן, וואָס לערנט די גאַנצע צײַט און וווינט בײַ אַ סכּנותדיקער גרענעץ פֿון דער מדינה.

איך האָב מורא, אַז מײַן שוועסטער מאַכט אַ גרויסן טעות מיט איר באַשלוס. זי האָט מיך געבעטן, איך זאָל אײַנפּאַקן אַלע אירע וויכטיקע זאַכן און דאָס איר שיקן. איך בין צעריסן צווישן העלפֿן מײַן שוועסטער אויף איר לעבנס־וועג וואָס שאַפֿט איר פֿרייד, און מײַנע טאַטע־מאַמע, וואָס בעטן מיך איבערצורעדן מײַן שוועסטער, ווײַל זי ווייסט נישט וואָס זי טוט.

פֿאַרזאָרגטע שוועסטער

טײַערע חזנטע,

מײַן טאָכטער האָט מיר תּמיד אָנגעזאָגט, אַז אויב איך דאַרף איר הילף, קען איך וווינען מיט איר. איך האָב איר געענטפֿערט, אַז איך וויל נישט זײַן קיין עול אויף איר קאָפּ, און אַז איך וועל שפּאָרן געלט פֿאַר דער פּענסיע, כּדי צו פֿאַרזיכערן, אַז זי וועט נישט דאַרפֿן זאָרגן פֿאַר מיר. צום באַדויערן, איז די צײַט געקומען ווען איך האָב נישט מער געקענט אויפֿפּאַסן אויף זיך אַליין און איך האָב בײַ איר געפֿאָדערט, איך זאָל אַרײַן אין אַ מושבֿ־זקנים. מײַן טאָכטער און איידעם האָבן דעמאָלט געזאָגט, אַז זיי זענען גרייט, איך זאָל זיך אַרײַנציִען צו זיי, אָבער איך האָב זיך אָפּגעזאָגט.

איך בין שוין אַ יאָר אינעם מושבֿ־זקנים און איך האָב עס פֿײַנט. עס פֿילט זיך אַרום, און איך ווער פּאַמעלעך משוגע. אַ העלפֿט פֿון די מענטשן זענען עובֿר־בטל, אַ העלפֿט נישט, ווייסט מען קיין מאָל נישט, מיט וועמען צו רעדן, אָדער וואָס איז די רעאַליטעט און וואָס איז נישט. איך עלטער זיך דאָ זייער גיך. איך האָב געהאַט אַ טעות — צי קען איך אים פֿאַרריכטן?

זאָל איך אויסלעבן מײַנע יאָרן דערשלאָגן, אָדער בעטן מײַן טאָכטער מיך צוריקצונעמען?

טרויעריקער טאַטע

טײַערע חזנטע,

וויפֿל מאָל אַ טאָג זאָל איך קלינגען צו מײַן חבֿרטע? זי איז מײַן ערשטע חבֿרטע! איך וויל זי נישט אַוועקטרײַבן, אָבער איך האָב ליב איר אָנצוקלינגען צו פֿאַרזיכערן, אַז זי איז נאָך אַלץ "מײַן מיידל". איך זאָרג זיך אָבער, אַז איך קלינג צו פֿיל. מיר געפֿעלט דער נומער 20 — קלינג איך יעדע 20 מינוט, אָבער מיר דאַכט, זי ווערט דענערווירט. וואָלט אַ קלונג אַ שעה געווען בעסער?

אַ געליבטער צום ערשטן מאָל

* * *
איר האָט שאלות אין "הלכות־ליבע?"
שיקט אַ בריוו — אויף ייִדיש אָדער ענגליש — צו חזנטע סלעק: HazzanAri@yahoo.com
אָדער
Cantors Office
10400 Wilshire Blvd
Los Angeles, CA 90024