דערלעבט, געטרײַע ברידער,

אויס וויינען, זיפֿצן גאַנצע טעג —

מען זיצט אין סוכּה ווידער.

מען זיצט באַדעקט מיט גרינעם סכך

אין רו און אין פֿריידן,

דער לולבֿ שײַנט, דער אתרוג שמעקט —

אַ ריח פֿון גן־עדן...

מען לעבט, מען פֿרייט זיך, מען קוועלט אָן

ווי קינדער אין די וויגן,

אײַ, אײַ, ווי גוט איז מיצוות טאָן —

אַ ליטוואַקל אַ וואַרשעווער, און כ׳קען עס נישט פֿאַרגעסן,

אין אַ סוכּהלע, וואָס האָט זיך אָנגעלענט

אָן דער דרויסן־וואַנט פֿון ליפּע דעם מלמדס דירה,

בין איך פֿאַרגאַפֿט געזעסן —

אַ ייִד, אַ חסיד, קעגן איבער —

דער סוד פֿון דער יצירה

האָט סיני׳דיק און שכינהדיק געפֿלאַטערט.

אויף זײַן באָרד און פּאות

און אויף די אויגן — צוויי קמיעות,

געווען איז ער אין גאַנצן

אַ באַפּאַנצערטער מיט קדושהדיקן גלאַנץ.

און ווען כ׳בין פֿאַראָבֿלט אין ניו־יאָרק געזעסן

אין יענע פֿינצטערסטע פֿון פֿינצטערע מעת־לעתן,

בעת מען האָט אויף יענער זײַט

געשלײַדערט ייִדן אין די אויוונס,

פֿלעגט אַהער שווימען צו מיר נישט איין מאָל דאָס געשטאַלט

פֿון יענעם ייִד וואָס איז ווי ס׳גאַנצע פֿאָלק זײַנס

געווען נישט יונג, נישט אַלט,

דעם מעשענעם לײַכטער, די וואַקסענע ליכט.

כ׳געדענק ווי איך האָב זיך געשטופּט אויבן אָן,

אַ גליקלעכער, מיט אַ באַגײַסטערט געזיכט.

און "שׂישׂו ושׂימחה!" עס גיסט זיך דער ווײַן

דאָס ליד פֿון דער תּורה, דאַן גייט עס אַ גאַנג;

מען טאַנצט! טאַטע־פֿאָטער, אויף לאַנג זאָל דאָס זײַן —

דער פֿריילעכער יום־טובֿ, דער זיסער געזאַנג!

דער חזן פֿאָרויס און דער עולם נאָך אים,

אַרום דעם באַלעמער און ווידער אַרום,

און איך בין אַ ייִנגל און איך בין נאָך פֿרום,

און איך פֿריי זיך און זינג מיט אַ קלינגנדיקער שטים.

מײַן ליכטל ברענט העל און מײַן פֿאָן איז גאַנץ,

איך שפּרינג אַרום אין גאָטס קאַראַהאָד.

אַ הייליקער ניגון, אַ הייליקער טאַנץ,

די טאַטעס, די קינדער צוזאַמען מיט גאָט...

צעריסן די פֿאָן, דאָס ליכטל פֿאַרברענט,

דאָס לײַכטערל אויס און איך טאַנץ ניט אין קאָן.

דאָך פּלוצלינג ווערט ליכטיק, איך האַלט אין די הענט