ניט אומזיסט דער נאָמען רבֿקה

גראַמט זיך דאָך מיט דיכטונג!

ניט אומזיסט דער נאָמען באַסמאַן

גראַמט זיך דאָך מיט שאַפֿונג...

ווער ווייסט וואָס טוט זיך

בײַ אַ פֿויגל אין געמיט, —

און אפֿשר דאַרף אַ פֿויגל

גאָר ניט זינגען —

ער איז אַליין דאָס ליד.

("דו זאָגסט");

אַ בוים רעדט זײַנע ווערטער

דורך צווײַג, בלעטער און בלום.

("שטומקייט");

אויפֿן גראָז איז פֿאַרבליבן

אַ פֿעדעמל ליכט

וואָס די זון האָט פֿאַרלאָרן.

ליגט עס,

ווי זון וואָלט פֿאַרשריבן

אַ שורה אויף יאָרן.

("אויפֿן גראָז איז פֿאַרבליבן...");

איך האָב געהערט וויינען דעם בוים.

ווער נאָך האָט געהערט

וויינען אַ בוים?

...כ׳האָב געהערט וויינען אַ גרעזל

אין קוים־קוים באַגיניקן ראָז...

("איך האָב געהערט וויינען דעם בוים...");

צי האָט ווער געהערט פֿון פֿאַרגליווערטע שטיינער

אַ וואַרעמע תּפֿילה

אין ווײַטע מידבריות

מיט זאַמדן פֿאַרהילטע?...

("תּפֿילה פֿון שטיינער");

איך לייג צו מײַן אויער

צום האַרץ פֿון דער נאַכט:

איך הער ווי דער גאָרטן אָטעמט

איך שפּיר ווי אַ צווײַג...

("אַ היימישע טיר");

...אַזוי פֿיל שיינקייט

אין אַ בלום,

מוז דאָך אַזאַ שיינקייט

ערגעץ פֿעלן,

פֿון עמעצן אַוועקגענומען...

("באַרעגנטע ווערטער");

ווי אַלט ביסטו צײַט?

ווי יונג ביסטו צײַט?

ווי איך ביסטו אַלט

ווי איך ביסטו יונג...

("ווי אַלט ביסטו צײַט...");

אויב רבֿקה באַסמאַן

גייענדיק אויף דער גאַס

אין אַ טאָג "איקס"

פֿון פּונקט "A" ביזן פּונקט "B"

האָט ניט אָנגעשריבן קיין ליד

— איז דער טאָג נישט קיין טאָג.

און ס׳איז די גאַס "ני בע ני מע".

דאָס הייסט, אַז אויף דער דאָזיקער גאַס:

עס בליט ניט קיין בלימל

עס וואַקסט ניט קיין ביימל,

אַפֿילו קיין גרעזל גרינט ניט,

עס פֿליִען ניט פֿייגל,

מע הערט ניט קיין הינטל —

ס׳איז פּוסט די גאַס און ליידיק.

דאָס הייסט, אַז אין דעם דאָזיקן טאָג:

עס זינגט ניט קיין רעגן,

עס בלאָזט ניט קיין ווינטל

ס׳איז קיין וואָלקן אין הימל ניטאָ

ס׳איז ניט זומער ס׳איז ניט ווינטער

ס׳איז אַלץ אָנקאָליריק.

אַָנפֿאַרביק דער טאָג...

ווי אומעטיק איז די וועלט

אויב רבֿקה באַסמאַן

גייענדיק אויף דער גאַס

אין אַ טאָג "איקס"

פֿון פּונקט "A" ביזן פּונקט "B"

האָט ניט אָנגעשריבן קיין ליד...

אויך לידער

זײַנען טראָפּנס היילונג,

מען טרינקט זיי ביזן דנאָ —

און לײַכטער ווערט שוין צו דערציילן,

אַז היילונג איז ניטאָ.

("אויך לידער...");

ווען עמעצער ווייסט

אַ מאָס,

אַ וואָג, וויפֿל

ליד

אַרײַנגעבן

אין טאָג,

אין יעדער שעה

און אויסטרינקען

אַזאַ מין לידשאַפֿט־עליקסיר, —

וואָלט קיין זאַך מער ניט וויי געטאָן...

("ווען עמעצער ווייסט...");

ווער איז די דיכטערין רבֿקה באַסמאַן,

אין דער רבֿקה באַסמאַן־וועלט —

אפֿשר אַ טרער אויפֿן פּנים ווײַסן

פֿון דער הילכיקער שטאָט תּל־אָבֿיבֿ,

וואָס פֿאַרבלענדנדיק שטראַלט

מע זאָל ניט זען פֿון שטאָט דאָס זאַלץ?

ווער איז די דיכטערין רבֿקה באַסמאַן —

אפֿשר אַ בלום אויפֿן פֿעלד פֿון ייִדיש,

וואָס איז מיט גראָזן ווילדע פֿאַרוואַקסן?

זי בליט פֿילפֿאַרביק און פֿילקאָליריק

ס׳זאָל ניט זען די וועלט

דאָס פֿאַרוואַקסנקייט פֿון פֿעלד.

ניין!

רבֿקה באַסמאַן איז אַ ליד אַליין.

אַ ליד — אַ טרער.

אַ ליד — אַ בלום.

אַ ליד — אַ תּפֿילה.

אַ ליד אין וועלכער

ס׳איז אָרט פֿאַראַן

אי פֿאַרן טאָג אי פֿאַרן אָוונט שטילן

אי פֿאַר די טיפֿסטע טיפֿן פֿון אַ ים...

ניין!

רבֿקה באַסמאַן איז אַ ליד אַליין.

ס׳איז אויסגעוועבט פֿון שורות איר נשמה

מע לייענט די שורות און מע לייענט

דאָך פֿאַרשטיין קיינער קאָן ניט,

ביז איצט דער ענטפֿער פֿעלט:

ווער איז די דיכטערין רבֿקה באַסמאַן

אין דער רבֿקה באַסמאַן־וועלט?

אַז מענטשן וואָלטן אָנגעהויבן זייער טאָג

מיט לייענען רבֿקה באַסמאַנס לידער־בלומען,

וואָלט צו זיי קיין שלעכט געמיט

און מחשבֿות בייזע ניט געקומען...