 |
אַן איין און איינציקער ווײַסער אויטאָ האָט זיך באַוויזן אויפֿן וועג. יעדעס מאָל וואָס זײַנס אַ ראָד האָט געטראָפֿן אין אַ גריבל, האָט דער אויטאָ זיך געגעבן אַ שאָקל, אויפֿהייבנדיק אַ וואָלקנדל שטויב אין דער לופֿטן. און אַזוי איז דער אויטאָ געפֿאָרן ביז ער האָט זיך אָפּגעשטעלט לעבן דעם איינציקן בוים.
איציק איז אַרויס פֿונעם אויטאָ און פֿאַרמאַכט די טיר מיט אַ שטאַרקן קלאַפּ. די קורצע, שטײַפֿע האָר אויף די באַקן זיך געשניטן צו זײַן אַ שטעכיק בערדל. ער איז געווען אָנגעטאָן אין אַ געמיש פֿון מלבושים, וואָס ער האָט אַרויפֿגעשלעפּט אויף זיך אין אײַלעניש. אַ ברייט, רויט, אויסגעדינט "טריינינג" העמד. אַ פּאָר געלע, צעקנייטשטע הויזן און אַ ווײַס בייסבאָל־היטעלע מיט אַ שמאָלן, לאַנגן דאַשיק — אַ מתּנה פֿון זײַן ניו־יאָרקער פֿעטער מיט יאָרן צוריק.
אויף די פֿיס האָט ער געטראָגן אַ פּאָר בלאָע סאַנדאַלן. אין דער רעכטער האַנט — געהאַלטן אַ זעקעלע מיט אַ מאַראַנץ, אַ סענדוויטש מיט קעז און אַ פֿלאַש וואַסער. ער האָט אײַנגעאָטעמט די פֿרישקייט וואָס דער ווינט האָט אים צוגעטראָגן.
דאָס מאָל זענען די ריחות פוֿנעם גליל נישט געווען בכּוח צו מונטערן זײַן געמיט. ער האָט זיך געלאָזט גיין באַרג־אַראָפּ. די שטראַלן פֿון דער פֿרימאָרגנדיקער זון האָבן געקיצלט זײַנע רויטלעכע אויגן. נאָך אַ שעה גיין איז ער שוין געווען אין טאָל.
זײַנע פֿיס זענען געשטאַנען אויף דער שוועל פֿון זײַן פֿאַרלוירענעם קיניגרײַך, בײַם טײַכל, וווּ ער פֿלעגט פּליוסקען זיך אין די קינדער־יאָרן.
זײַן אייגענער קינדישער, קײַקלדיקער געלעכטער האָט אים אַ קלינג געטאָן אין די אויערן. איצט האָבן אָט די רגעס אויסגעזען אַזוי ווײַט, ווי אַלץ וואָלט פֿאָרגעקומען אויף אַן אַנדער וועלט, אויף אַן אַנדער פּלאַנעט.
די איינציקע זאַך וואָס איז פֿאַרבליבן פֿון יענער צײַט, איז טאַקע דאָס טײַכל.
ער האָט געקוקט אויף דעם וואַסער, באַוווּנדערט דעם שטילן כּוח מיט וועלכן עס שנײַדט זיך דורך אַ וועג אינעם טאָל צו די פֿעלדזן און שטיינער. דאָרט געזעגנט זיך דאָס טײַכל מיט די שפּיציקע פֿעלדזן, גלעט זיי שטילערהייט און לאָזט זיך ווײַטער אין זײַן אייביקן וועג צום ים אַרײַן.
דער כּוח פֿון גראַוויטאַציע טרײַבט עס עקשנותדיק, פֿון ששת־ימי־בראשית אָן ווײַטער און ווײַטער אין טיפֿעניש פֿון צײַט. דער ים ווערט נישט פֿול, דאָס טײַכל ווערט נישט אויסגערונען.
אַרום אַ ברוינעם פֿעלדז שווימען שוואַרצינקע קאָפּ־עקלעך, דאָס קליינוואַרג פֿון די פֿראָשן. זיי דרייען זיך אין אַ פֿריילעכן, אומזיניקן קאַראַהאָד — פֿלינק מיט אַ לעבנס־לוסטיקן, קרעפֿטיקן דריי. לוסט און כּוח טראָגן אין זיך די באַשעפֿענישן, וועלכע האָבן זיך ערשט אויסגעפּיקט פֿון דער דורכזיכטיקער רויג.
אַזאַ נײַגער צום לעבן האָט איציק אויך געהאַט אין זיך אין יענע ווײַטע קינדער־יאָרן.
נישט ווײַט פֿון אַ שאַר קליינע פֿישלעך איז געלעגן אַ צעפּלעטשט פּלאַסטיק־פֿלעשל. דער העל-גרינער קאָליר האָט זיך געוואָרפֿן אין די אויגן. די פֿישלעך מיט שײַנענדיקע, זילבערנע שופּן גיבן זיך אַ לאָז צום פֿלעשל, טוען עס אַ צופּ — נישטאָ וואָס צו נאַשן — און באַהאַלטן זיך אונטער די שטיינער. נאָך אַ מינוט-צוויי שווימען זיי אַרויס פֿון זייער באַהעלטעניש און נעמען זיך ווידער פֿאַרזוכן דאָס פֿלעשל. אַ נאַרישע פּעולה אָן אַן אנהייב און אָן א סוף...
איציק גיט אַ טראַכט: אפֿשר איז אויך זײַן לעבן אַזוי אומזיניק?
לעבן דעם טײַכל וואַכן עטלעכע שטאָלצע פֿײַגנביימער. זייערע שטאַמען — ברייטע, האַרטע און קרומע פֿאַר אַלטקייט, זײַנען אויסגעשטאַנען היצן און שלאַקס־רעגנס. צוליב וואָס טאַקע?
אַ ווינטל גנבֿעט זיך צווישן די גרויסע, גרינע בלעטער און נאָר פֿונעם לײַכטן שאָרך פֿאַלן די צײַטיקע פֿײַגן, ווי דערשאָסענע פֿייגל. אין צוויי, דרײַ טעג אַרום וועט נישט בלײַבן פֿון זיי קיין סימן.
איציק האָט אָנגעטראָטן מיט אַ פֿוס אויף אַ פּירה — סתּם אַזוי, אָן אַ פֿאַרוואָס. ער האָט זיך ווידער אומגעקוקט און נישט פֿאַרשטאַנען וואָס פּלוצעם שטייט ער דאָרט, לעבן "זײַן" טײַכל.
דרײַ אַזייגער בײַ נאַכט, בשעת די געדיכטע פֿינצטערניש האָט זיך געראַנגלט מיטן ליכט פֿונעם קאָמפּיוטער־עקראַן, האָט ער צוגעשיקט אַ קאַרגן בליצבריוו זײַן שעף וואָס זיצט אין קאַליפֿאָרניע. "איך פֿיל זיך נישט גוט הײַנט, צום באַדויערן, וועל איך נישט קענען קומען צו דער אַרבעט. אַלדאָס בעסטע. איציק".
ער האָט זיך געפֿילט נישט גוט, ווי "נישט גוט" הייסט. דאָס לעבן האָט אים ווידער געפּאַטשט אין פּנים. ער האָט זיך געגעבן דאָס וואָרט, אַז דאָס וועט זײַן דער לעצטער פּאַטש. ער גייט אַ סוף מאַכן צו דער גאַנצער קאָמעדיע.
עטלעכע שעה פֿריִער איז זי געקומען צו אים. "זי" איז, אייגנטלעך, זײַן חבֿרטע. ס׳הייסט, זיין חבֿרטע ביז נעכטן בײַ נאַכט. הײַנט אַרויסצורעדן איר נאָמען קאָסט אים צופֿיל כּוחות.
זי איז געזעסן אויפֿן דיוואַן מיט פֿאַרלייגטע הענט. צווישן אירע אײַנגעשרומפּענע ליפּן האָט זי אויסגערעכנט אַ גאַנץ צעטל מיט זײַנע מעלות. די שיינע ווערטער, צעשיט מיט אַ ברייטער האַנט, האָבן נישט צוגעזאָגט קיין גוטס.
"וואָס עפּעס אַזאַ לויב־געזאַנג אין מיטן דערינען?" — האָט ער הייזעריקלעך געפֿרעגט.
זי האָט אַרויסגעבראַכט די פֿאַרפֿרוירענע ווערטער שטילערהייט: "מיר ראַנדקעווען שוין אַ פּאָר גוטע חדשים, אָבער איך בין נישט זיכער, צי דו ביסט טאַקע דער מענטש וואָס איך זוך אים, ווי אַ פּאַרטנער אין לעבן". "פּאַרטנער", אויך מיר א וואָרט! אירע ווערטער האָבן אים געשלאָגן אין פּנים, ווי האָגל. ער האָט געפּרוּווט זיך אויסטענהן מיט איר, איבערצײַגן.
זי האָט זיך נישט גערירט פֿון איר מיינונג. ער האָט פּלוצעם דערפֿילט, אַז ס׳איז גאָטס רחמנות צו קוקן אויף אים.
אַ שרעקלעכע מידקייט האָט זיך אויף אים אַרויפֿגעלייגט. זי איז אַוועקגעגאַנגען. ער האָט זיך פֿאַרקאָכט אַ שטאַרקע, שוואַרצע קאַווע. "ס׳וועט זײַן אַ לאַנגע נאַכט", — האָט ער גערעדט צו זיך, ווי ס'פּאַסט פֿאַר אַ מענטש, וואָס האָט זיך פּלוצעם דערפֿילט עלנט...
איציק האָט געוואָרפֿן אַ שטיינדל אין אַ פֿעלדז — זאָל אים אויך וויי טאָן.
בײַם ראַנד פֿונעם טײַכל האָט זיך געשלעפּט אַ צעשויבערטער, קויטיקער הונט. ער האָט געהינקט אויף דער פֿאָדערשטער לאַפּע, און אויסגעזען ווי אַ מין געמיש פֿון אַלע הינט אויף דער וועלט.
"איך זע איצט אויס נישט שענער..." — נאָך אַ זיפֿץ האָט איציק דעם הונט אי געפֿרעגט, אי געזאָגט: "האָט מען דיך, הייסט עס, אויך איבערגעלאָזט?"
דער הונט האָט אויפֿגעהויבן די אויגן פֿול מיט געלן אומעט. "ביסט הונגעריק, נישט אַזוי?" איציק האָט אַרויסגעשלעפּט פֿונעם זעקעלע דעם סענדוויטש און געוואָרפֿן צום הונטס פֿיס.
דער הונט האָט זיך באַלד אַ וואָרף געטאָן צום שטיקל ברויט מיט קעז.
"עס געזונטערהייט, פֿרעסי", האָט איציק צוגעקלעפּט אַ נאָמען דעם היימלאָזן הונט.
איידער איציק האָט זיך גוט אומגעקוקט האָט דער הונט שוין געהאַט אויפֿגעגעסן דעם סענדוויטש מיט אַ הינטישן אַפּעטיט.
"זאָל דיר ווויל באַקומען, פֿרעסי. איצט, גיי. איך וועל גיין מיט מײַן וועג, און דו וועסט גיין מיט דײַנעם".
האָט איציק פֿאַרטריבן דעם הונט און זיך געלאָזט גיין צוריק. ער האָט אָבער געפֿילט מיטן נאַקן דעם הונטס בליק. ער האָט אויסגעדרייט דעם קאָפּ און זיך אָנגעטראָפֿן אין צוויי מילדע און אומעטיקע אויגן.
"קום, פֿרעסי, קום", — האָט איציק זיך אָנגערופֿן. דער הונט האָט זיך נישט געלאָזט לאַנג בעטן.
צוגעלאָפֿן צו זײַן נײַעם באַלעבאָס, זענען זיי שוין געגאַנגען באַרג־אַרויף איינער לעבן דעם צווייטן, ווי אַלטע, גוטע פֿרײַנד.
איציק האָט געפֿילט, ווי דער ווינט וויגט אים, שטילט אין אים אײַן די פֿאַרלוירנקייט. האַרט לעבן דעם אויטאָ האָט איציק דערזען, ווי דער הונט שמעקט זיך אַרום, שאַרט די מאָרדע איבער דער ערד. "אָט, וועט ער באַוואַסערן די גלילער ערד", האָט איציק געפּסקנט.
צו זײַן חידוש האָט דער הונט נישט פֿאַרריסן קיין פֿיסל, נאָר זיך צוגעזעצט ווי אַ פּריצה. "ביסטו אַ 'זי’, הייסט עס, אַ צויג", — האָט ער צוגעשמייכלט.
"ווילסטו אפֿשר זײַן מײַן פּאַרטנערשע?".
פֿרעסי האָט אַרויסגעשטעקט די צונג, וואָס האָט געקאָנט פֿאַרטײַטשט ווערן, ווי "יאָ".
ער האָט אויפֿגעעפֿנט די הינטערשטע טיר פֿון דעם אויטאָ, ווי פֿאַר אַ דאַמע. צוריק צו דער ציוויליזירטער וועלט זײַנען זיי שוין געפֿאָרן אין איינעם.