חשובֿע רעדאַקציע "פֿאָרווערטס":
אין אָנגעזיכט פֿונעם סאָוויעט-נאַצי פּאַקט, וואָס איז אויסגערעכנט אויף איבערצוענטפֿערן דעם באַלדיקן גורל פֿון אייראָפּע צום הענקער אין די הענט, אין אָנגעזיכט פֿון דעם סאַדיסטיש-גרויזאַמען ענטפֿער מצד מאָסקווע אויף די אַלע קרבנות וואָס מיליאָנען מענטשן איבער דער וועלט האָבן געבראַכט אויפֿן מזבח פֿון קאָמוניזם, האָב איך הײַנט רעזיגנירט מײַן שטעלע אין דער "מאָרגן-פֿרײַהייט" — דורך דעם בריוו וואָס איך לייג דאָ בײַ, און וועלכן איך בעט אײַך אַזוי גוט זײַן און איבערדרוקן אין אײַער חשובֿער צײַטונג.
(אַ קאָפּיע פֿון אָט דעם בריוו האָב איך צוגעשיקט צו אַלע דרײַ ייִדישע טאָג-צײַטונגען אין ניו-יאָרק.)

מיט דרך-ארץ,
משה נאַדיר

2.
סי געיט, דעם 24סטן אויגוסט 1939

חשובֿע רעדאַקציע "מאָרגן-פֿרײַהייט",
עס האָט מיר גענומען עטלעכע יאָר פֿון "טאַפּן די טריט", איידער איך בין אָנגעקומען אַלס סימפּאַטיקער צום קאָמוניזם (אין דער קאָמוניסטישער פּאַרטיי, ווי איר ווייסט, האָב איך מיך קיין מאָל נישט אָנגעשלאָסן, און שוין זײַענדיק אַ לענגערע צײַט אויפֿן סטעף פֿון דער "פֿרײַהייט", האָב איך בײַ דער געלעגנהייט פֿון אײַערס אַ גרויסער פֿײַערונג "לכּבֿוד 50 יאָר משה נאַדיר" עפֿנטלעך אויסגעדריקט דעם ספֿק צי איז ניט אַמאָל דער קאָמוניזם אַ רעליגיע פֿון בלויז ברויט מיט פּוטער?) און עס געדויערט מיר שוין אַ היפּשע צײַט דאָס אַוועקגיין. דער באַווײַז דערפֿון איז: וואָס זײַט דער ערשטער פּאָליטישער עקזעקוציע אין מאָסקווע, האָב איך מער מיט קיין 1 וואָרט נישט פֿאַרטיידיקט אײַערע "שטאַנדפּונקטן", וואַרטנדיק כּסדר עס זאָל מיר קלאָר ווערן וווּהין דער קאָמוניזם פֿירט.
איצט איז מיר ענדלעך קלאָר געוואָרן — אַזוי קלאָר, אַז ס׳איז מיר פֿינצטער געוואָרן אין די אויגן און כ׳האָב אויפֿגעציטערט.
איצט קען שוין אַ בלינדער אויך זען (אויב ער איז נאָר נישט פֿאַרבלענדט פֿון דעם שטראַל וואָס איז דערגאַנגען צו אים פֿון דער פּלאַנעטע קאָמוניזם, בעת די פּלאַנעטע אַליין איז שוין צעשאָסן) אַז קאָמוניזם און נאַציזם זענען צוויי קלינגען פֿון דער זעלבער שער, וועלכע צילט זיך איבערצושנײַדן דעם האַלדז פֿון דעם דעמאָקראַטישן שוץ-בלאָק.
אין משך פֿון די ביטערע דרײַ יאָר, האָב איך דערווײַל, בײַ יעדער געלעגנהייט, אויסגעדריקט מײַנע ספֿקות און פֿאַרדאַכטן וועגן די פּאַרפֿומירטע תּירוצים אײַערע, מיט וועלכע איר האָט געדעקט יעדן שלעכטן גרוס פֿון דאָרטן. אין מאָנטרעאָל לעצטן ווינטער, האָב איך אויף אַן אָפֿענער פֿאַרזאַמלונג אויסגעדריקט מײַן מיינונג אַז "אויב בערלין איז בערלין און מאָסקווע — מאָסקווע, און רוים — רוים, איז ירושלים — ירושלים".
געמיינט האָב איך דערמיט צו זאָגן אַז אויב אַ צוריקקער צום נאַציאָנאַליזם, בין איך צום אַלעם ערשטן אַן אַמעריקאַנער ייִד און נישט קיין רוס. פֿאַר אַזוינע און ענלעכע אַפּיקורסישע געדאַנקען מײַנע, האָב איך מיר אויף אַלע פֿראָנטן אָפּגעצאָלט מיט "איזאָלאַציע" מצד די פֿאַרלאַגן אײַערע, לעקטאָרן-ביזנעס און ... אַ חלק "עולם-הבא" אין אײַער "איקוף".
איצט בין איך שוין גאַנץ זיכער — צו מײַן גרויסן שוידער! — אַז איך האָב קיין טעות נישט געהאַט.
איצט ווייס איך שוין אַקוראַט וווּ עס האַלט מיט אײַער אַזוי-גערופֿענעם "קאָמוניזם".
דער "אָקעי"-סיגנאַל פֿון מאָסקווע קיין בערלין, אין אַ רגע פֿון דער מענטשהייטס גרעסטער נויט, איז עפּעס אַזוינס, דאַכט זיך מיר, וואָס האָט צו זיך נישט קיין גלײַכן אין דער געשיכטע פֿון אַלע פֿאַרראַטן אין דער וועלט.
אַ פֿאַרביטערטער, אין גאַנצן ווי 1 גרויסע וווּנד, רעזיגניר איך דאַרום מײַן לאַנג-יעריקע שטעלע אין דער "מאָרגן-פֿרײַהייט".
פֿון הײַנט אָן און ווײַטער וועלן מײַנע אינטערעסן ליגן דורכויס אין דער ריכטונג פֿון אמת-אַמעריקאַנישער דעמאָקראַטיע און פֿון ייִדישן פֿאָלק.
מײַן גרויס ווייטיק דאַרויף וואָס איך האָב מיט מײַנע קליינע מיטלען געהאָלפֿן וואַרעמען אויף אונדזער ברוסט אַ שלאַנג, וואָס האָט אין אָנהייב אויסגעזען ווי אַ טויב, און מיט וואַרעמען גרוס צו אַ טייל מיטפֿילנדיקע קאָלעגן פֿון רעדאַקציע,

פֿאַרבלײַב איך,
משה נאַדיר