געטאָ

פֿון כּתריאל ברוידאָ

מיר שטייען בײַ די ווענט
מיט הערצער מיט פֿאַרקלעמטע‮.‬
מיט אַראָפּגעלאָזטע הענט
ווי בײַ אַ וויינענדיקער ווערבע‮.‬
עס קוקן אויגן שטאַר
און זינקען אײַן טיף אין דער ווײַטקייט
און ס׳בלײַבט אין זיי דער צער‮ —
די אייביקייט‮.‬

שווער צו זען די וועלט דורך ענגע מויערן‮,‬
די שײַן האָבן פֿאַרשטעלט די געטאָ־טויערן‮ —
פֿאַרמאַכסט די אויגן נאָר‮,‬
דאַן זעסטו אַלץ‮, ‬ווי אין אַ חלום‮,‬
ס׳דערשײַנט ווי אויף דער וואָר
די גרויסע וועלט‮.‬

געטאָ‮!‬
דיך פֿאַרגעסן וועל איך קיין מאָל ניט‮,‬
— ‬איכה‮ —
איז דײַן האַרציקע‮,‬
דײַן טרויעריק ליד‮.‬
כ׳זע דאָ דײַנע טרערן‮,‬
דײַן אומעט און דײַן פּײַן‮.‬
כ׳הער דאָ דײַן געבעט‭:‬
וואָס וועט זײַן‮, ‬וואָס וועט זײַן‮?‬
אין דײַנע געטאָ־געסלעך איז מיר ענג‮,‬
דאָס האַרץ אַזוי באַטריבט‮,‬
און כאָטש כ׳פֿאַרשטיי ס׳טוט וויי‮ —
דאָך איז מיר אַזוי ליב‮.‬
געטאָ‮!‬
דיך פֿאַרגעסן וועל איך קיין מאָל ניט‮!‬

מאַך צו די אייגעלעך

פֿון ישעיה שפּיגעל‮; ‬מוזיק פֿון דוד בייגעלמאַן

מאַך צו די אייגעלעך‮,‬
אָט קומען פֿייגעלעך
און קרײַזן דאָ אַרום‮,‬
צו קאָפּנס פֿון דײַן וויג‮.‬
דאָס פּעקל אין דער האַנט‮,‬
דאָס הויז אין אַש און בראַנד‮;‬
מיר לאָזן זיך‮, ‬מײַן קינד‮,‬
זוכן גליק‮.‬

מען האָט אונדז נאַקעט‮, ‬בלויז
פֿאַריאָגט פֿון אונדזער הויז‮;‬
אין פֿיצטערניש
געטריבן אונדז אין פֿעלד‮;‬
און שטורעם‮, ‬האָגל‮, ‬ווינט
האָט אונדז באַגלייט‮, ‬מײַן קינד‮,‬
באַגלייט אונדז אינעם אָפּגרונט
פֿון דער וועלט‮.‬

אַ ייִדיש קינד

פֿון חנה חייטין

אין אַ ליטוויש דערפֿל ווײַט
שטייט אַ שטיבל אָן אַ זײַט‮,‬
דורך אַ פֿענצטער ניט קיין גרויס
קוקן קינדערלעך אַרויס‮.‬
ייִנגעלעך מיט פֿלינקע קעפּ‮,‬
מיידעלעך מיט בלאָנדע צעפּ‮,‬
און צוזאַמען דאָרט מיט זיי
קוקן אויגן שוואַרצע צוויי‮.‬

מאַמע וואָגלט וווּ אַרום‮,‬
ווי איר יאָסעלע אויך שטום‮;‬
קיינער ווייס ניט‮, ‬קיינעם אַרט‮,‬
און זי וואַרט און וואַרט און וואַרט‮.‬
צו יוכבֿד איז זי גלײַך‮,‬
ווײַל ווי משה אויפֿן טײַך
עלנט‮, ‬איינזאַם אויפֿן ווינט‮,‬
איז פֿאַרלאָזט איר איינציק קינד‮.‬