» 20111209
December 9, 2011
פּובליציסטיק
פֿון גענאַדי עסטרײַך (ניו־יאָרק)
‫ספּעציעל פֿאַרן "פֿאָרװערטס"

צווישן די זאַכן, וואָס האָבן לעצטנס היפּש געביטן — דווקא צום בעסטן — מײַן לעבן, פֿאַרנעמט זייער אַ בכּבֿודיק אָרט דער "סקײַפּ". הגם איך בין שוין צוגעוווינט געוואָרן צו דעם דאָזיקן "שפּילכל", כאַפּ איך זיך צו מאָל, אַז ס׳איז דאָך באמת אַ נס, וואָס פֿאַראייניקט, דערצו אומזיסט, מענטשן אומאָפּהענגיק פֿון דעם מהלך וואָס ליגט צווישן זיי.
האָב איך טאַקע די טעג גערעדט מיט מײַן שוועסטערקינד, וואָס האָט זיך באַזעצט אין ישׂראל מיט אַ יאָר זעכצן צוריק. ער האָט מיר דערציילט וועגן זײַנע נײַעס, וואָס זײַנען טיילווײַז זייער מעדיציניש, ווײַל ער איז אַ סך עלטער פֿון מיר און האָט אַ לאַנגע קראַנקן־רשימה, וועלכע האָבן זיך פֿעסט צוגעטשעפּעט צו אים. אָבער מײַן שוועסטערקינד איז בטבֿע אַן אָפּטימיסט. אין יעדער זאַך זוכט ער אויס עפּעס גוטס. עס פֿרייט אים, למשל, וואָס זײַן דאָקטער רעדט ייִדיש; אַזוי, אַז, לכל-הפּחות, קיין לינגוויסטישע פּראָבלעמען האָבן זיי ניט.
פֿון די חלאַתן איז ער אַריבער צו פֿריילעכערע ענינים. זײַן (פֿון דעם צווייטן צד) שוועסטערקינדס טאָכטער האָט חתונה געהאַט, און די גאַנצע משפּחה איז, פֿאַרשטייט זיך, געקומען קיין ערד (אַראַד), וווּ זיי וווינען. צווישן זיי איז געווען נאָך איין קרובֿ פֿון דעם צווייטן צד, מישע, הייסט ער. אין מײַנע קינדער־יאָרן פֿלעג איך זיך פֿאַרקוקן אויף מישען. פֿאַר וואָס? ווײַל ער האָט געטראָגן אַ שיינע בלויע אוניפֿאָרם פֿון אַ פּילאָט. פֿליִען איז ער געפֿלויגן מיט אַ העליקאָפּטער, געווען דאָרטן אַן אינזשעניר-מעכאַניקער. און איין מאָל האָט זיך עפּעס צעבראָכן אין דעם דאָזיקן העליקאָפּטער און זיי זײַנען געפֿאַלן.