שאלות און תּשובֿות אין "הלכות ליבע"
פֿון חנה סלעק (לאָס־אַנדזשעלעס)
‫ספּעציעל פֿאַרן "פֿאָרװערטס"

טײַערע חזנטע,

עס טוט מיר לייד, וואָס איך דאַרף אײַך שרײַבן וועגן דעם. מײַן פֿרוי און איך האָבן געהאָדעוועט פֿיר קינדער אין אַ גוטער, ייִדישער היים. מיר האָבן געהיט כּשר, שבת, געשיקט די קינדער אין אַ ייִדישער טאָגשול און געדאַוונט אָפֿט אין שיל. עס האָט אונדז געדאַכט, אַז מיר טוען אַלץ ריכטיק. אונדזערע קינדער זענען שוין אויסגעוואַקסן און דרײַ פֿון זיי וווינען לעבן אונדז און האָבן פֿײַנע ייִדישע מענער, ווײַבער און קינדער. אונדזער מיזינקל דוד אָבער, האָט זיך געשמדט און געוואָרן אַ קאָטויל, ווען ער האָט זיך געלערנט אין קאָלעדזש.

פּובליציסטיק
פֿון מרים שמולעוויטש־האָפֿמאַן (ניו־יאָרק)
‫ספּעציעל פֿאַרן "פֿאָרװערטס"

די געשיכטע איז זיך פֿאַרלאָפֿן אין הרצליה פּיתּוח (אַנטוויקלטע הרצליה), וווּ מיר האָבן זיך באַזעצט אָנהייב זיבעציקער יאָרן. דאָרט איז געבוירן געוואָרן מײַן בנימין און זײַן שפּראַך איז געווען ייִדיש. דאָס שטעטעלע איז נאָך דעמאָלט נישט געווען אַנטוויקלט, קיין וועגן און קיין שטעגן האָט מען נאָך נישט נאַדאָנזשעט צו ברוקירן. קיין טראָטואַרן האָט מען נאָך נישט באַוויזן צו אַספֿאַלטירן. האָט מען געמוזט שטופּן די קינדער־וועגעלעך דורך זאַמדן און שטיינדלעך.