טײַערע חזנטע,
מײַן חבֿר וויל אַלץ מער און מער קאָנטראָלירן מײַן לעבן. די ערשטע דרײַ חדשים פֿון אונדזער פֿרײַנדשאַפֿט איז געגאַנגען גלאַטיק. איצט וויל ער פֿאַרברענגען יעדן אָוונט צוזאַמען. עס געפֿעלט אים נישט ווען איך גיי אַרויס מיט אַנדערע פֿרײַנד, און ער קלינגט מיר און שיקט מיר "טעקסטבריוו", אויסצוגעפֿינען וווּ איך געפֿין זיך, און וואָס איך טו.
יענע וואָך האָבן מיר זיך צעקריגט ווען איך האָב אים געכאַפּט בײַם לייענען מײַנע פּריוואַטע בליצבריוו! איך ווייס נישט פֿאַר וואָס ער האָט נישט קיין צוטרוי צו מיר. אַחוץ דעם ענין, איז ער אַ וווּנדערלעכער בחור — אַ זיסער, און האָט ליב צו פֿאַרברענגען מיט מײַן משפּחה. צי איז די באַציִונג ווערט ווײַטער אָנצוהאַלטן?

אומזיכער

טײַערע "אומזיכער",
איך האָב אַ געפֿיל, אַז די באַציִונג וועט זיך נישט אויסאַרבעטן. אָבער, איידער מע כאַפּט זיך צו גיך, און מע ווײַזט אים דעם וועג, לייג איך פֿאָר איר זאָלט מיט אים דורכשמועסן וועגן אײַערע געפֿילן. זאָגט אים, אַז איר דאַרפֿט האָבן אַ ברייטערע "אָרט", אַ געזעלשאַפֿטלעך לעבן מחוץ אים, און אַז ער טאָר נישט נישטערן דורך אײַערע פּערזענלעכע זאַכן. אויב ער בײַט זיך טאַקע אויף אַן ערנסט נאָך אַזאַ שמועס, זאָלט איר ווײַטער אָנהאַלטן די באַציִונג. אויב נישט (און איך גלייב נישט, אַז ער וועט זיך בײַטן), פּאַסט נישט די דאָזיקע חבֿרשאַפֿט פֿאַר אײַך.
אַזוינע בחורים וואָס ווילן האַלטן אַ קאָנטראָל איבער אַלץ קענען לײַכט איבערטרעטן די שוועל און ווערן אַגרעסיוו, סײַ פֿיזיש, סײַ בעל־פּה. ס׳איז בעסער אַוועקצוגיין ווען מע באַמערקט אַזוינע סמנים בײַם אָנהייב, איידער צו בלײַבן מיט אים און זען ווי דער מצבֿ ווערט ערגער.

איך האָב געהאַט שוין דעמאָלט אַ מער קריטישן חוש און איך האָב גיכער געגלייבט דעם טאַטן. אָבער מיר איז געווען אינטערעסאַנט און איך האָב אין געוויסע פֿאַלן געוויסע מענטשן דערציילט די דאָזיקע טשיקאַווע און אינטערעסאַנטע מעשׂה. און ס׳זײַנען געווען געוויסע זאַכן, וואָס שפּעטער האָבן מיך אינטערעסירט: אונדזער גאַנצע משפּחה האָט אויסגעזען אַ ביסל מער ספֿרדיש ווי די דורכשניטלעכע ייִדן בײַ אונדז, אין אונדזערע געגנטן. אַלע שוואַרצע — קיין מאָל ניט געווען קיין אַנדער מין ווי אַ שוואַרצער — טונקעלע, אויך אַ ביסל מיט טונקעלער הויט. זיי זײַנען כּמעט אַלע געווען הויכע. און איך האָב געטראַכט: אפֿשר איז די באָבע גערעכט געווען? אפֿשר איז דער טאַטע, דער וואָס איז געווען אַ משׂכּיל און געווען אַ קריטישער און געהאַט אַ קריטישע באַציִונג צו אַלצדינג וואָס מען דערציילט סתּם אין פֿאָלק, און אונטן — גלייבן אין דעם, אַז עס קענען זיך שאַפֿן לעגענדעס אייגענע און אַזוי ווײַטער — האָט געהאַט אַ צו קריטישע באַציִונג צו דער באָבעס מעשׂה.
שוין אין ניו־יאָרק האָב איך זיך פּלוצעם דערוווּסט וועגן פֿאַקטן, אַ פֿאַקט, אַז מען האָט געפֿונען אין סורינאַם — גיב אַ טראַכט: פֿון פּאַלאָנגע ביז סורינאַם! — אַ מצבֿה און אויף דער מצבֿה איז געווען אויסגעקריצט אַ נאָמען: אַהרן מאַרק פֿון פּאַלאָנגע. האָב איך דעמאָלט אַ ביסעלע געטראַכט, אַז מע דאַרף די ערשטיקע גרונט־מעשׂה אַ ביסעלע בײַטן. ניט מרדכי — און ווי וואָלט יענער מרדכי זיך אָנגערופֿן פֿון פּאַלאָנגע?