טײַערע חזנטע,

דאָס גאַנצע לעבן האָב איך פֿאַרגעטערט מײַן עלטערע שוועסטער, ביילע. זי איז קלוג, גוט־האַרציק און הצלחהדיק. אָבער איך האָב ערשט איצט באַמערקט, אַז נאָך אַ שמועס מיט איר, האָב איך שלעכטע געפֿילן וועגן זיך אַליין. זי טוט דאָס נישט בכּיוון, אָבער ווען מיר צעשיידן זיך, ווער איך באַאומרויִקט. למשל, זי גיט אַ זאָג — "האָסטו שוין געקויפֿט אַ מתּנה פֿאַר דער מאַמען אויף מוטערס־טאָג?

טײַערע חזטע,

די דרײַ קינדער מײַנע וווינען שוין נישט מיט אונדז. דער זון וווינט אין ישׂראל, די עלטערע טאָכטער — אין קאַליפֿאָרניע, און די ייִנגסטע לערנט זיך אינעם אוניווערסיטעט, נישט ווײַט פֿון אונדז. זײַנען מיר פֿאַרבליבן ביידע, מײַן מאַן און איך, אין אַ ליידיקער שטוב. אַ גאַנצן טאָג אַרבעטן מיר, אָבער בײַ נאַכט און סוף־וואָך איז שטיל אין דער היים, אַז ס‘איז נישט צו פֿאַרטראָגן. איך פֿיל, אַז מײַן שלמה קומט אַרויס פֿון זײַן ביוראָ נאָר אָפּצועסן, און דערנאָך גייט ער צוריק אַרבעטן.

טײַערע חזנטע,
איך בין אַ געגטער און איך זע זיך מיט אַ געגטע פֿרוי שוין 7 חדשים. איך האָב זי זייער ליב און מיר זענען געוואָרן זייער נאָענט. מרים האָט מיך קיין מאָל נישט געפֿרעגט וועגן מײַנע אַמאָליקע חבֿרטעס, האָב איך געטראַכט, אַז די טעמע האָט זי נישט געוואָלט אַרומרעדן.

טײַערע חזנטע,

איך בין אַלט 45 יאָר און כ‘האָב נישט קיין קינדער. איך האָב פֿאַרלוירן מײַן פֿרוי מיט אַכט יאָר צוריק ווען זי איז אומגעקומען אין אַ שרעקלעכן נאַרטל־אומגליק. דאָס גאַנצע לעבן האָב איך געוואָלט זײַן אַ טאַטע, און מײַן פֿרוי און איך האָבן געחלומט צו האָבן קינדער. איך אַרבעט שווער און כ‘האָב שוין גענוג געלט אײַנגעשפּאָרט אויפֿצוהאָדעווען אַ קינד.

טײַערע חזנטע,

איך בין אַ נישט־חתונה געהאַטע פֿרוי און ס‘איז מיר שוין נימאס געוואָרן, וואָס אַלע פֿרעגן בײַ מיר צי איך האָב "עמעצן". איך בין אַלט 34 יאָר און האָב אַ פֿײַנע קאַריערע ווי אַן אַדוואָקאַטקע. איך האָב אַ סך חבֿרים און האָב הנאה פֿון פֿאַרשיידענע אינטערעסן. געוויינטלעך, האָב איך אַ סך צוטרוי צו זיך.

טײַערע חזנטע,

פּלוצעם האָב איך באַמערקט, אַז מײַן מאַן איז אַלט געוואָרן! ער איז אַ בן־שישים און איך בין מיט בלויז דרײַ יאָר ייִנגער, אָבער איך האָב דערפֿילט, מיט אַ מאָל, אַז דער חילוק צווישן אונדז איז אַ ריזיקער. איך האָב הנאה פֿון פֿאַרברענגען מיט חבֿרים, עסן אין די רעסטאָראַנען, גיין אין טעאַטער און כּל־המינים אַקטיוויטעטן. האַרווי פֿלעגט הנאה האָבן פֿון די זעלבע זאַכן,

טײַערע חזנטע,

מײַנע קינדער האָבן "גרויסע אויגן." איך האָב מורא, אַז איך און מײַן מאַן האָבן זיי אין גאַנצן צעבאַלעוועט. מיר האָבן תּמיד הנאה געהאַט, ווען מיר האָבן זיי געשאָנקען חנוכּה־מתּנות, איין מתּנה יעדע נאַכט. מיר האָבן אָנגעהויבן מיט אַ קליין מתּנהלע און בײַם אַכטן ליכטל האָבן זיי באַקומען די בעסטע, טײַערסטע מתּנה.

טײַערע חזנטע,

מײַן זון איז אַכצן יאָר אַלט. מיר האָבן תּמיד געשטעלט דעם טראָפּ אויף דערציִונג אין אונדזער משפּחה. אונדזערע קינדער זענען געווען תּלמידים אין ייִדישע טאָג־שולן. מיר האָבן אַלע מאָל זיכער געמאַכט, זיי זאָלן צוגרייטן זייער היימאַרבעט און זיי געהאָלפֿן מיט פּראָיעקטן, און זיי געמוטיקט צו באַקומען גוטע צייכנס. מײַן זון דזשאָרדאַן איז געווען אַ מיטל־מעסיקער תּלמיד און האָט געדאַרפֿט שווער אַרבעטן צו באַקומען נישקשהדיקע צייכנס. ער האָט תּמיד פֿײַנט געהאַט, וואָס מיר דריקן אויף אים צו דערגרייכן די בעסטע צייכנס.

טײַערע חזנטע,

וואָס טוט מען, אויב מע האָט "לאָמפּן־פֿיבער", דאָס הייסט, מורא אַרויפֿצוגיין אויף דער בימה? איך דאַרף לייענען די תּורה בײַ מײַן זונס בר־מיצווה דעם 10טן יאַנואַר, פּרשת ויחי. איך דאַרף נאָר לייענען פֿינף פּסוקים. ביז איך האָב זיך צוגעגרייט איז געווען אַ גאַנצע מעשׂה; דאָך, האָב איך עס אָבער גוט אויסגעלערנט און קען עס טאָן. אָבער איך ווער זייער איבערגעשראָקן,

טײַערע חזנטע,

איך בין אַ מאַמע, 54 יאָר אַלט, וואָס האָדעוועט אויף איר בן־יחיד, ברוך, אַליין. ברוך איז אַ וווּנדער — ער שטודירט אין אַ גוטן קאָלעדזש, באַקומט גוטע צייכנס, און אַרבעט ווי אַ וואָלונטיר אין אַ סך ערטער. איך בין שטאָלץ מיט אים; מער ווי אַלץ אין מײַן לעבן. מיט פֿיר יאָר צוריק האָב איך זיך פֿאַרליבט אין אַ מאַן, ראָבערט. איך האָב פֿאַרקויפֿט מײַן הויז, ווײַל ער האָט מיר געהייסן אַזוי טאָן, און געלעבט מיט אים, ווײַל ער האָט צוגעזאָגט מיט מיר חתונה צו האָבן, און געפֿונען אַ נײַע שטעלע, כּדי מיר זאָלן זײַן צוזאַמען.

טײַערע חזנטע,

יעדן דאָנערשטיק, גייט אַרויס אַ גרופּע מיטאַרבעטער פֿון מײַן ביוראָ עסן צוזאַמען וועטשערע. איך האָב הנאה פֿון דער געלעגנהייט זיך בעסער צו באַקענען מיט אַלעמען, און איך קוק אַרויס אויף די דאָזיקע וועטשערעס. לעצטנס, אָבער, פּונקט ווען די פּרײַזן פֿונעם עסן זענען טײַערער געוואָרן, זענען אויך פֿאַרגרעסערט געוואָרן די אַפּעטיטן פֿון יעדן איינעם. מע באַשטעלט פֿאָרשפּײַזן, גרויסע מאָלצײַטן און געטראַנקען.

טײַערע חזנטע,

איך האָב זיך געלייגט אין בעט יענע נאַכט און ווען איך האָב זיך צוגערירט צום קישן, האָב איך דערזען אַ טשאָקאָלאַד מיט אַ קאַרטל! מײַן מאַן האָט זיי דאָרטן געלאָזט. טאַקע זיס! האָב איך געעפֿנט און איבערגעלייענט דאָס קאַרטל און געשטוינט; ס׳איז דאָרטן געשטאַנען — "דעם ראָש־השנה שיק איך דאָס קאַרטל מיט ליבשאַפֿט צו מײַן מאַמען!" דאָס וואָרט "מאַמע" איז אָנגעשריבן געוואָרן מיט גרויסע אותיות.