From Revolution to Repression:
Soviet Yiddish Writing 1917—1952.
Edited by Joseph Sherman.
Nottingham: Five Leaves, 2012.


עד־היום שטעלט די סאָוועטישע ייִדישע ליטעראַטור אַ האַרבע פֿאָרשערישע פּראָבלעם. מען ווייסט פּשוט ניט ווי אַזוי אויסצוטײַטשן דעם דאָזיקן פֿענאָמען. אין סאָוועטן־פֿאַרבאַנד זײַנען געווען טעטיק הונדערטער ייִדישע שרײַבער, דיכטער, קריטיקער, זשורנאַליסטן, דראַמאַטורגן, פּאָליטישע פּראָפּאַגאַנדיסטן. עס זײַנען אַרויסגעגאַנגען הונדערטער ביכער און צענדליקער צײַטשריפֿטן, און אַלע אין איינעם בילדן זיי אַ ריזיקן קאָרפּוס פֿון פֿאַרשידענע טעקסטן.
דער קינסטלערישער ניוואָ פֿונעם דאָזיקן קאָרפּוס איז פֿאַרשיידנמיניק, אָבער בלי־ספֿק קאָן מען דערפֿון אויסקלײַבן צענדליקער ווערק פֿון אַ הויכער קוואַליטעט. אַ סך אַ גרעסערע צאָל סאָוועטישע ווערק זײַנען אינטערעסאַנט פֿונעם קולטורעל–היסטאָרישן שטאַנדפּונקט.
אָבער די דאָזיקע קולטור איז געווען שטאַרק אַנגאַזשירט מיט דער קאָמוניסטישער אידעאָלאָגיע. פֿאַר אייניקע מערבֿדיקע קריטיקער מאַכט דאָס דעם גאַנצן פּראָדוקט טריף־פּסול. אַנדערע פּרוּוון דערין אָפּזוכן קערנדלעך פֿון עכטער ייִדישקייט; אפֿשר אויך עלעמענטן פֿון ווידערשטאַנד קעגן דער סאָוועטישער מאַכט, אָדער שפּורן פֿון ביטערקייט און אַנטוישונג אין דעם סאָוועטישן נוסח פֿון סאָציאַליזם. אָבער אַזוי צי אַזוי, האַלט מען, אַז די באַגריפֿן "ייִדיש" און "סאָוועטיש" פּאָרן זיך ניט איינער מיטן אַנדערן.

אין דער פֿאָריקער פּרשה האָבן מיר געלייענט, ווי משה רבינו האָט געהייסן ייִדן צו "זען", ווי דער קיום־המיצוות ברענגט זיי אַ ברכה, און עבֿירות — אַ קללה. די רעזולטאַטן פֿון אָפּהיטן די מיצוות בלײַבן אָבער, געוויינטלעך, אומקלאָר, אויב עס גייט אַ רייד וועגן דעם רעגן, גערעטעניש אויף די פֿעלדער, און אַנדערע גשמיותדיקע סימנים. אַדרבה, מיר זעען אָפֿט, ווי צדיקים לײַדן און רשעים שעפּן נחת אין עולם־הזה. מילא, וועט יעדער קריגן זײַן שׂכר אָדער עונש אויף יענער וועלט. ווי אַזוי קאָן מען עס אָבער זען דאָ, אין עולם־הזה?
ווי ס׳איז באַקאַנט, האָט הלל־הזקן דערקלערט, אַז דער וויכטיקסטער יסוד פֿון דער גאַנצער תּורה איז אַהבֿת־רעים — ליב צו האָבן אַ צווייטן און נישט טאָן קיין עוולה צו אַנדערע מענטשן. ווען דער ברען פֿון עבֿודת־השם שטימט מיט ליבשאַפֿט און סענסיטיווקייט, קאָן מען טאַקע זען בפֿירוש, ווי אַזוי די מיצוות און מעשׂים־טובֿים ברענגען אַ ברכה. להיפּוך, אויב עמעצער נוצט אויס זײַן פֿרומקייט ווי אַ תּירוץ צו דערנידעריקן די אַנדערע, ווערן די מיצוות גופֿא פֿאַרוואַנדלט, חלילה, אין אַ קוואַל פֿון קללות.
למשל, ווען עמעצער פֿאַרבעט געסט אויף שבת און איז זיי מכבד ווי געהעריק, קאָנען זיי דערפֿילן די גרויסע קדושה, וואָס שטעקט אין דעם הייליקן יום־המנוחה — אויב אַפֿילו זיי זענען נישט קיין שומרי־שבת. להיפּוך, אויב עמעצער פּרוּווט משפּיע צו זײַן אויף אַ צווייטן מיט שרײַען אויף די מחללי־שבת, דורך סטראַשען און צווינגען, קאָנען די אַרומיקע מענטשן נישט זען קיין קדושה אין אַזאַ מיצווה. אַדרבה, ווי עס ווערט דערקלערט אין חסידישע ספֿרים, קאָן די תּורה גופֿא פֿאַרוואַנדלט ווערן, דורך אַזאַ קרומער אויפֿפֿירונג, אין אַ מין עבֿודה־זרה.