דער צווייטער טייל פֿון חמישה־חומשי־תּורה, “שמות", וועלכן מיר האָבן אָנגעהויבן לייענען די פֿאַרגאַנגענע וואָך, הייבט זיך אָן מיט אַ דערציילונג וועגן דעם, ווי יעקבֿס משפּחה האָט זיך באַזעצט אין מצרים. מיט דער צײַט, איז די ייִדישע באַפֿעלקערונג אינעם לאַנד געשטיגן און געוואָרן שטאַרקער; דער נײַער מיצרישער קיניג, וועלכער האָט נישט אָנערקענט יוספֿס פֿאַרדינסטן פֿאַר זײַן מלוכה, האָט באַשלאָסן, אַז די ייִדן שטעלן מיט זיך פֿאָר אַ פֿרעמדע סכּנותדיקע גרופּע.
אַלע ייִדישע שבֿטים, אַחוץ דעם שבֿט־לוי, זענען פֿאַרשקלאַפֿט געוואָרן. פּרעהס אַנטי־ייִדישע רדיפֿות האָבן זיך אָבער נישט אָפּגעשטעלט אויף דעם; ער האָט באַפֿוילן אומצוברענגען אַלע נײַ־געבוירענע ייִדישע ייִנגלעך, אַרײַנגערעכנט די לוויים, ווײַל ער האָט מורא געהאַט, אַז צווישן די ייִדן וועט אויפֿקומען אַ נײַער מנהיג, וועלכער וועט זיי באַפֿרײַען פֿון שקלאַפֿערײַ. נישט געקוקט אויף דער דאָזיקער גזירה, איז אַזאַ מנהיג — משה — טאַקע געבוירן געוואָרן; פּרעהס אייגענע טאָכטער, בתיה, האָט אים געראַטעוועט און אויפֿגעהאָדעוועט.
יוסף ווערט באַטראַכט ווי אַ קלאַסישער מוסטער פֿון אַ גרויסן צדיק און אַ סימבאָל פֿון צידקות, דערפֿאַר ווערט ער באַטיטלט "יוסף־הצדיק" אין דער ייִדישער טראַדיציע. במשך פֿון זײַן פֿירערשאַפֿט ווי אַ מיצרישער שני־למלך, האָט ער זיכער געמיינט לשם־שמים און געהאַט די בעסטע כּוונות. פֿונדעסטוועגן, איז דאָס עצם־שײַכות מיט דער מאַכט אַ סכּנותדיקע שפּיל, ווי עס ווערט דערקלערט אין פּרקי־אָבֿות. מע קאָן זאָגן, אַז די אַקטיווע באַטייליקונג אין דער מאַכט־סיסטעם פֿון אַ לאַנד מיט אַ שטרענגער היעראַרכיע־פּיראַמיד האָט, צום סוף, גורם געווען דעם חשד מצד דעם נײַעם פּרעה, וואָס צוליב יוספֿס הויכער מאַכט־פּאָזיציע, איז זײַן פֿאָלק פֿאַרשקלאַפֿט געוואָרן.
די תּורה ווײַזט אונדז די סתּירותדיקע נאַטור פֿון מלוכה־היעראַרכיעס, וועלכע אַנטפּלעקט זיך, אויף פֿאַרשיידענע אופֿנים, ביזן הײַנטיקן טאָג. די אונטערגעדריקטע און פֿאַרשקלאַפֿטע גרופּעס ווערן אָפֿט באַטראַכט ווי כּלומרשט די מעכטיקסטע און די סכּנותדיקסטע. פֿאַרשיידענע רעכטע פּאָליטיקער פּרוּוון צו מאַכן שווערער פֿאַר די אימיגראַנטן און אַנדערע "פֿרעמדע" צו האָבן קינדער; אויב אַ געוויסן פֿאָרשטייער פֿון אַ "פֿרעמדן" באַפֿעלקערונג־טייל גיט זיך אײַן צו באַקומען אַ הויכע מאַכט־פּאָזיציע, קאָן ער אויסגענוצט ווערן, צוזאַמען מיט זײַן פֿאָלק, ווי אַ "פּעשקע" אין אַן אומיושרדיקער פּאָליטישער שפּיל.