יוליאַ קיסינאַ האָט זיך קונה־שם געווען אין דײַטשלאַנד און אייראָפּע מיט אירע אַוואַנגאַרדיסטישע קינסטלערישע און פֿאָטאָגראַפֿישע קאָמפּאָזיציעס. זי ברענגט צונויף ליכט און שאָטנס, בלוטיקע פֿלייש און נעפּלדיקע וואָלקנס. געבוירן און אויפֿגעוואַקסן אין קיִעוו, האָט זי אָנהייב 1990ער יאָרן עמיגרירט קיין דײַטשלאַנד און געהערט הײַנט צו די סאַמע פּראָמינענטע מאָדערנע אייראָפּעיִשע קינסטלער.
אינעם אויטאָביאָגראַפֿישן ראָמאַן "פֿרילינג אויף דער לבֿנה" דערציילט קיסינאַ וועגן אירע קינדער־יאָרן אויפֿן פּאָדאָל, דער אַלטער אָרעמער ייִדישער געגנט אין קיִעוו. ווי עס פּאַסט פֿאַר אַ מאָדערנער קינסטלערין, מישט זי די ווירקלעכקייט צונויף מיט דער פֿאַנטאַזיע. איר קינדהייט איז געווען דורכגעזאַפּט מיטן "גײַסט פֿון דער שטענדיקער צעשטערונג און צעשפּאַלטונג", וואָס האָט געהאַט אַ שטאַרקע השפּעה אויף איר ווײַטערדיקן לעבן.
קיסינאַ שילדערט פֿאַרן לייענער איר אייגענעם קיִעוו פֿון די 1970ער יאָרן, ווען די אַלטע געגנטן, אַזעלכע ווי פּאָדאָל, וואָס האָבן איבערגעלעבט די מלחמה, זײַנען בהדרגה חרובֿ געוואָרן, און זייערע תּושבֿים האָבן זיך אַרײַנגעצויגן אין נײַע דירות אין גרויסע נײַ־געבויטע סאָוועטישע געבײַדעס אויף דער לינקער זײַט פֿונעם דניעפּער׃ "מיט דער צײַט האָט מען אַראָפּגעטראָגן די שטאָט און אויף איר אָרט אויפֿגעבויט אַ גאַנץ אַנדערע שטאָט. און אַזוי איז עס געשען אַ סך מאָל, און דערפֿאַר וועט קיינער די שטאָט שוין קיין מאָל ניט דערקענען."

מע קאָן זאָגן, אַז די לעצטע צוויי פּרשיות אין דער תּורה זענען די סאַמע פּאָעטישע און די סאַמע "פּערזענלעכע" אינעם גאַנצן חומש. די פּרשה "האזינו" שטעלט מיט זיך פֿאָר, כּמעט אינגאַנצן, אַ לאַנגע פּאָעמע פֿון 70 שורות, אין וועלכער משה רבינו דערמאָנט דעם ייִדישן פֿאָלק וועגן זייער בונד מיטן אייבערשטן, זאָגט זיי אָן אָפּצוהיטן די מיצוות און זאָגט פֿאָרויס פֿאַרשיידענע ברכות און צרות, וואָס וועלן זיי אָנטרעפֿן אין דער צוקונפֿט, ווי אַ רעזולטאַט פֿון זייערע גוטע און שלעכטע מעשׂים. משה רבינוס מוסר־דרשה איז אָנגעשריבן אין אַן אומגעוויינטלעכער פּאָעטישער שפּראַך, וואָס קלינגט פֿילדײַטיק, עטוואָס אומקלאָר און לאָזט זיך אָפּגעטײַטשט צו ווערן אויף פֿאַרשיידענע אופֿנים.
רבי לוי־יצחק באַרדיטשעווער שרײַבט, אַז אין די לעצטע טעג פֿון זײַן לעבן האָט משה פֿאַרלוירן זײַן פֿעיִקייט איבערצוגעבן זײַן נבֿואה אויף אַ דײַטלעכן אופֿן, דערפֿאַר זעט זײַן פּאָעמע אויס ווי אַ בילד, אָפּגעשלאָגן אין אַ טונקעלן שפּיגל — "אַספּקלריא שאינו מאירה". מע קאָן אָבער זאָגן פּונקט פֿאַרקערט, אַז די צוויי לעצטע שלוס־סדרות אין דער תּורה זענען די העכסטע קולמינאַציע פֿון משהס נבֿואה — דערפֿאַר קלינגען זיי באַזונדערס מיסטיש און פּאָעטיש.
געוויסע מפֿרשים האַלטן, אַז אינעם פֿאַרשרײַבן די דאָזיקע פּאָעטישע פּסוקים האָבן זיך באַטייליקט זיבעציק זקנים פֿון משהס דור, הגם די אַנדערע רבנים וואָלטן באַטראַכט אַזאַ ווערסיע ווי אַ קאָנטראָווערסאַלע און האַלטן, אַז משה אַליין האָט פֿאַרשריבן די גאַנצע תּורה, פֿון אָנהייב ביזן סוף, אות נאָך אות, לויט אַ דירעקטער אַנטפּלעקונג פֿונעם באַשעפֿער. אינעם ספֿר־הזוהר שטייט געשריבן, אַז משה רבינו האָט אַליין מחבר געווען דעם גאַנצן חומש "דבֿרים"; זײַנע אייגענע ווערטער זענען אָבער בעצם געווען נבֿיאישע. אַזוי צי אַזוי, זעען מיר אין דער פּרשה "האזינו" באַזונדערס קלאָר, ווי דער מענטשלעכער אַספּעקט פֿונעם וועזן ווערט צונויפֿגעפֿלאָכטן אויף אַ מיסטעריעזן אופֿן מיטן ג־טלעכן ליכט.